Ο Ρώσος συγγραφέας Λέων Τολστόι είχε πει «τζέντλεμαν είναι κάποιος που πληρώνει τα χρέη του στα χαρτιά, ακόμα κι όταν ξέρει ότι τον έχουν κλέψει». Αυτό δεν ισχύει στη χώρα μας, αφού τα χρέη των πολιτών προς το Δημόσιο είναι πολλά, αλλά στην Ελλάδα, εδώ και αιώνες, κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα η φράση: «το κράτος μας κλέβει». Όσοι το αναπαράγουν αναφέρονται είτε στη σκληρή, κάποιες φορές, φορολογία η οποία επιβάλλεται προς τους πολίτες είτε στο χρέος του Δημοσίου προς τους ιδιώτες, το οποίο φυσικά και είναι υπαρκτό. Άρα, γιατί να πληρώσεις, αφού όλοι χρεωμένοι είναι…
Ταυτόχρονα, στη χώρα μας υπάρχει και η άλλη σχετική ρήση, «όσα πιο πολλά χρωστάς στην Εφορία, τόσο περισσότερο σε σέβονται» και αυτό είναι κάτι που συμβαίνει επίσης επί αιώνες.
Δεν θέλω να σας ζαλίσω με νούμερα, αλλά εν προκειμένω αυτά καταδεικνύουν το σχετικό πρόβλημα στην πλήρη διάστασή του. Σύμφωνα με στοιχεία από την ΑΑΔΕ, από τα 113,7 δισ. ευρώ -που ανέρχεται το συνολικό ληξιπρόθεσμο χρέος- μόλις 4,689 δισ. ευρώ ή το 4,1% του συνολικού χρέους είναι ρυθμισμένο, έχει ενταχθεί δηλαδή σε κάποιο σχήμα ρύθμισης. Έως σήμερα, περίπου 7.000 οφειλέτες με «κόκκινα» φορολογικά χρέη έχουν επανενταχθεί μέχρι στιγμής στις παλαιές ρυθμίσεις των 72 και 120 δόσεων. Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, οι μικροί οφειλέτες εμφανίζουν το μεγαλύτερο ποσοστό συμμόρφωσης και επιλέγουν να κλείσουν τους ανοιχτούς λογαριασμούς με την Εφορία εντάσσοντας τις οφειλές τους σε ρύθμιση.
Όμως, με «κόκκινα» φορολογικά χρέη εμφανίζονται… 4 εκατ. φορολογούμενοι, από τους οποίους περίπου 9.000 είναι μεγαλοοφειλέτες, οι οποίοι έχουν οφειλές άνω του 1 εκατ. ευρώ ο καθένας! Αυτοί οι φορολογούμενοι, που έχουν φεσώσει την Εφορία με… 88 δισ. ευρώ, δεν ρυθμίζουν τα χρέη τους, παρά τα αναγκαστικά μέτρα είσπραξης οφειλών που τους έχουν επιβληθεί από τις φορολογικές αρχές. Οι δεσμεύσεις και οι κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών και περιουσιακών στοιχείων, οι πλειστηριασμοί ακινήτων, οι ποινικές διώξεις, δεν τους λένε απολύτως τίποτα. Ούτε καν ασχολούνται με τη δημοσιοποίηση του ονόματός τους στη λίστα των μεγαλοοφειλετών – λογικά, είναι τιμή τους και καμάρι τους.
Αντίθετα, αποκαλύπτεται πως η πλειονότητα των ποσών που έχουν ρυθμιστεί είναι οφειλές μέχρι 300.000 ευρώ ή το 73,4% του συνόλου των ρυθμισμένων οφειλών. Το ποσό των οφειλών αυτών που έχει ρυθμιστεί ανέρχεται σε 3,44 δισ. ευρώ.
Επομένως, η κλασική έκφραση με τα πολλά χρέη και τον «σεβασμό» που προκαλούν, φαίνεται πως αποτελούν ένα δεδομένο, το οποίο δημιουργεί DNA απληρωσιάς και αδιαφορίας στους πολίτες, οι οποίοι -το τονίζω- βλέπουν πως και το κράτος είναι ο πρώτος διδάξας στη μη αποπληρωμή χρεών προς τους ιδιώτες.
Κάπου εδώ, εσύ κι εγώ, που έχουμε τακτοποιημένες τις σχετικές οφειλές μας, μας πιάνει ένα παράπονο. Δεν μπορεί να πληρώνεις τα μικρά χρέη σου προς το Δημόσιο και να υπάρχουν άνθρωποι που χρωστούν το ΑΕΠ της Ελλάδας και να βρίσκονται όχι μόνο στο απυρόβλητο, αλλά να έχουν και τον «σεβασμό» κάποιων. Είναι η στιγμή που αποδίδεις στον εαυτό σου τον πιο κλασικό χαρακτηρισμό στη χώρα μας – ας μην πούμε αυτόν που μας έρχεται πρώτος στο μυαλό, αλλά το «κορόιδο». Χωρίς εισαγωγικά, εννοείται…
Κάπως έτσι τα χρόνια θα περνούν, εσύ θα συνεχίζεις να είσαι νομοταγής, κάτω από τη βαθιά επιθυμία «δεν θέλω να χρωστάω πουθενά», ενώ κάποιοι άλλοι θα φεσώνουν το Δημόσιο, δίχως καμία απτή επίπτωση. Όπως γινόταν πάντα δηλαδή, ξεχνώντας –αφού μιλάμε για τέτοιου τύπου ατάκες- πως τέσσερα πράγματα είναι πάντα περισσότερα απ’ ό,τι νομίζουμε: τα χρόνια μας, τα χρέη μας, τα σφάλματά μας και οι εχθροί μας. Όπου στην Ελλάδα εάν χρωστάς πολλά, όλα τα υπόλοιπα σχεδόν εξαλείφονται…