Αν πιστέψει κανείς όλα αυτά που ακούγονται από τις προεκλογικές «κασέτες» των κομμάτων που επαναλαμβάνουν αδιάκοπα οι πολιτευτές τους σχεδόν απαράλλαχτα, τότε μάλλον ζούμε σε μια υποσαχάρια χώρα όπου το 70% του πληθυσμού λιμοκτονεί, το κράτος είναι διαλυμένο, η χώρα είναι ανυπόληπτη στα μάτια των ξένων, συμμορίες λυμαίνονται τον μόχθο των εργαζομένων και τον πλούτο της χώρας, οι θεσμοί είναι ανύπαρκτοι, σχολεία και νοσοκομεία ανύπαρκτα, οι άνθρωποι φεύγουν με όποιον τρόπο μπορούν από αυτή την κόλαση γιατί δεν υπάρχει κανένα μέλλον και καμιά προοπτική.
Είναι όμως στα αλήθεια σε τέτοια κατάσταση η χώρα και απλά δεν το έχουμε αντιληφθεί ή απλώς χρειαζόμαστε αυτούς τους καλούς ανθρώπους, τους υποψήφιους, για να μας ανοίξουν τα μάτια για να δούμε την απροσμέτρητη δυστυχία μας;
Ή μήπως επειδή διανύουμε προεκλογική περίοδο, είναι λογικό να λένε και μια κουβέντα παραπάνω, να εκστομίζουν καθ’ υπερβολήν και πέντε λόγια παραπάνω;
Όμως επειδή θεωρητικά απευθύνονται όχι μόνο στους κομματικούς τους στρατούς, που άλλωστε είναι δεδομένοι, αλλά στους πολίτες εκείνους που είτε είναι αναποφάσιστοι ακόμα είτε είναι σκεπτόμενοι που τα βάζουν κάτω και συγκρίνουν προγράμματα, υποσχέσεις, συμπεριφορές, πρόσωπα, χρονικές περιόδους, την προσωπική τους κατάσταση, μήπως όλη αυτή η μαυρίλα που παρουσιάζουν, εν τέλει δεν τους ωφελεί;
Και τούτο γιατί όπως και να το κάνουμε όπως κι να το δούμε, δεν είμαστε πλέον εκείνη η χώρα όπως είχε καταντήσει πριν μερικά χρόνια με τα μνημόνια και τη χρεοκοπία.
Έχουμε ξεφύγει από εκείνη την κατάσταση και μπορούμε να ελπίζουμε πως σιγά-σιγά θα ξαναπάρουμε πίσω τις ζωές μας.
Κι είναι μεγάλο ψέμα και δεν πείθει πολλούς, πως στα τελευταία χρόνια δεν έχουν γίνει σημαντικά βήματα παρ’ όλες τις αντιξοότητες για επιστροφή στην κανονικότητα, όπως τέλος πάντων την αντιλαμβάνεται ο καθένας. Γίναν όλα τέλεια; Προφανώς όχι. Δεν έγιναν λάθη, αστοχίες και καθυστερήσεις; Προφανώς και ναι. Δεν υπήρξαν παραλείψεις, αλαζονικές συμπεριφορές και φαινόμενα διαφθοράς; Προφανώς ναι.
Δεν υπάρχει ακρίβεια που μειώνει την αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών; Προφανώς και υπάρχει. Έμεινε όμως άπραγη η κυβέρνηση και άφησε αβοήθητους τους πολίτες σ’ αυτή τη λαίλαπα; Όχι. Είναι όμως άλλο θέμα αν η βοήθεια αυτή είναι αρκετή κι αν έχουν απεριόριστες δυνατότητες τα κρατικά ταμεία που ας μην ξεχνάμε δεν είναι πολύς καιρός από τότε που ορθοποδήσαμε. Είναι η δημόσια υγεία σε κατάσταση που μπορεί ο πολίτης να την εμπιστεύεται με τυφλά μάτια; Προφανώς όχι, παρ’ όλες τις προσλήψεις που έγιναν.
Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Πως δεν είναι όλα μαύρα, τουλάχιστον όπως μας τα παρουσιάζουν τα αντιπολιτευόμενα κόμματα. Ούτε φυσικά ζούμε σε κάποιο επίγειο παράδεισο όπως θέλει να μας τον παρουσιάσει η κυβέρνηση. Υπάρχουν μυριάδες προβλήματα που πρέπει να επιλυθούν για να προχωρήσει η χώρα μπροστά.
Όμως ως αθεράπευτα ρομαντικός, θα περίμενα από τα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μας, να αναγνωρίζουν όσα σωστά έγιναν και να μας λένε τι παραπάνω θα κάνουν για να τα βελτιώσουν. Να πιάνουν το νήμα από εκεί που το άφησαν οι προηγούμενοι και να χτίζουν ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας. Να επισημάνουν τις παραλείψεις και τα λάθη και να μας λένε πώς θα τα διορθώσουν, με ρεαλιστικό και πρακτικό τρόπο. Όχι με λόγια του αέρα. Όχι με αφοριστικό λόγο να θέλουν να γκρεμίσουν τα πάντα γιατί όλα έγιναν λάθος και επειδή θεωρούν πως αυτοί έχουν το αλάθητο.
Δημιουργικές προτάσεις με προστιθέμενη αξία πάνω σ’ αυτά που έχουμε πετύχει όλοι μαζί, θα περίμενα και όχι παλοβομάρες για κρατικοποιήσεις τραπεζών, ΔΕΗ, έξοδο από το ευρώ και μετάβαση στη Δήμητρα, και λεφτά με το τσουβάλι σε όλους τους αδικημένους, κακοπεσμένους και καταφρονημένους της ζωής.
Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν και το ξέρουμε όλοι. Ιδέες πρακτικές και εφαρμόσιμες χρειαζόμαστε, συνέπεια λόγων και έργων και κυρίως αλήθειες όσο και να πονάνε.
Καλοπληρωμένες δουλειές με νέες επενδύσεις, σεβασμός στις υποχρεώσεις μας και απαιτήσεις με λογική είναι τα μεγάλα ζητούμενα. Παιδεία υψηλού επιπέδου και πτυχία με αντίκρισμα στην αγορά εργασίας και Δημόσια υγεία με επίκεντρο τον άνθρωπο που θα απολαμβάνει υψηλού επιπέδου υπηρεσίες είναι τα ζητούμενα και όχι καυγάδες πάνω σε θνησιγενείς καταστάσεις.
Αυτονόητα πράγματα δηλαδή, πλην όμως σε μεγάλη έλλειψη σ’ αυτό το τρελό πανηγύρι μισαλλοδοξίας και ανόητης καχυποψίας πως τάχα οι άλλοι τα κάνουν όλα λάθος και υστερόβουλα και μόνο εμείς κατέχουμε τη μοναδική αλήθεια!