Η ψήφος των πολιτών έχει ένα κοινό στοιχείο με τα λεφτά που μας δίνει ο ταμίας της τράπεζας στο γκισέ: μετά την απομάκρυνση από την κάλπη ή το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Και το λέω αυτό εν όψει του χάους κομμάτων και υποψηφίων με το οποίο θα βρεθούμε αντιμέτωποι σε 50 μέρες. Σχεδόν 40 κόμματα και 1.500 υποψήφιοι θα διεκδικήσουν την ψήφο μας, για να εκπροσωπήσουν -και καλά- τα συμφέροντά μας στην Ευρωβουλή, στο κέντρο αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το ερώτημα και η απορία είναι πόσοι από αυτούς έχουν καταλάβει τι είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και ποια συμφέροντά μας θα κληθούν να υπερασπιστούν και να αγωνιστούν, για λογαριασμό της χώρας. Δηλαδή, όλων ημών. Και τούτο γιατί αν κρίνουμε από τα ονόματα υποψηφίων που έχουν δημοσιοποιήσει μέχρι στιγμής τα κόμματα, οι περισσότεροι με αδειανούς ντενεκέδες που κάνουν θόρυβο μοιάζουν, παρά με σοβαρούς και υπεύθυνους επαγγελματίες και επιστήμονες που έχουν αποδείξει από την πορεία τους πως νοιάζονται και τιμούν πραγματικά τα εθνικά χρώματα.
Όμως, με βασικά προσόντα την αναγνωρισιμότητα, το στασίδι στα τηλεπάνελ και τις τηλεμπούρδες, την επιτυχία στις πασαρέλες, στα γήπεδα του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ ή τους συμβολισμούς που περιβάλλουν το όνομα και την ιστορία τους, δεν κάνουμε χωριό. Γιατί η ενασχόληση με την πολιτική και με γνώμονα αρχές, αξίες, ιδανικά, ηθική, όραμα και καινοτόμες ιδέες, είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση και γι’ αυτό λείπουν τα πολλά φωτεινά παραδείγματα. Και, επιτέλους, έχω βαρεθεί να ακούω το επιχείρημα για «ανθρώπους μέσα από την κοινωνία» και πως η αντιπροσώπευση είτε στο εθνικό κοινοβούλιο είτε στο ευρωπαϊκό, είναι καθρέφτης της κοινωνίας. Γιατί ένας τέτοιος καθρέφτης, τουλάχιστον όπως τον βλέπουμε πολλά χρόνια τώρα, είναι για σπάσιμο!
Έπειτα, ακούω από τους πολιτικούς αναλυτές που επιχειρούν να μας ξεδιαλύνουν και να μας κάνουν λιανά τις αποφάσεις των αρχηγών που επιλέγουν τους υποψήφιους, πως το κάνουν για να προσεγγίσουν διαφορετικά κοινά και να φέρουν στο κόμμα ψήφους που διαφορετικά δεν θα έπαιρνε. Αλήθεια, το πιστεύει κανείς αυτό; Έχουν οι τηλεαστέρες, οι celebrities, οι αθλητές, οι ακτιβιστές, οι ομογενείς, οι πρωταγωνιστές του me too, ορδές ψηφοφόρων που μπορούν να τους πάνε σε όποιο κόμμα θέλουν εν είδει κοπαδιού;
Γιατί αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε διπλά αλίμονο μας. Προφανώς όμως δεν έχουν. Απλά μέσω της αναγνωρισιμότητάς τους, της προβολής τους στα μέσα ενημέρωσης και στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, μέσω των πιο απίθανων και γελοίων αναρτήσεών τους, θα υφαρπάξουν ψήφους από τους μη αναγνωρίσιμους συνυποψήφιους που μπορεί να διαθέτουν βιογραφικό πολλών καρατίων, αλλά ακόμα και από μπαρουτοκαπνισμένους πολιτικούς που έχουν στην πράξη αποδείξει ότι τίμησαν την ψήφο των συμπολιτών τους και το έργο τους είναι μετρήσιμο και θετικό.
Στην τελευταία 5ετή θητεία στο Ευρωκοινοβούλιο είδαμε αντιπρόσωπό μας πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, είδαμε άλλον να αίρεται η ασυλία του και να μας τον στέλνουν κατευθείαν για τις φυλακές Δομοκού, είδαμε αντιπρόσωπό μας να μιλάει στην Ευρωβουλή και οι μεταφραστές να παθαίνουν μπλακ άουτ από τα ακατάληπτα και την αίθουσα να ξεσπά σε χάχανα, είδαμε αντιπροσώπους να μην έχουν καταλάβει ποια είναι ακριβώς τα καθήκοντά τους και έβγαζαν το άχτι τους για την εθνική κυβέρνηση δυσφημώντας τη χώρα στα μάτια των ευρωπαϊκών θεσμών. Είδαμε εκπροσώπους να συντάσσουν κατηγορητήρια εναντίον της χώρας και να κάνουν lobbying για υπερψήφιση από άλλους Ευρωπαίους συναδέλφους τους. Είδαμε μοιρολόγια για τη «μικρή Μαρία» της νησίδας του ποταμού Έβρου και αναθέματα στην εθνική κυβέρνηση που εγκλημάτησε, στα Τέμπη, στην Πύλο αλλά και στις ελληνικές θάλασσες με θύματα μετανάστες. Που κατάργησε τη Δημοκρατία, τους θεσμούς και την ελευθερία του Τύπου ως μια νέα χούντα. Είδαμε και κάποιους που πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη γιατί παρακρατούσαν μέρος του μισθού των υπαλλήλων τους που πληρώνονται από την ΕΕ.
Όλοι αυτοί μια χαρά κατάφεραν να δυσφημίσουν τη χώρα και όλους εμάς, τους συμπατριώτες τους. Αν θεωρούμε πως αυτό πρέπει να κάνουν οι Έλληνες ευρωβουλευτές και στα επόμενα χρόνια, ας τους ξαναστείλουμε στην καλοπληρωμένη θέση τους και αν όχι αυτούς, τους διαδόχους τους. Άλλωστε, τα ψηφοδέλτια βρίθουν από τέτοια μπουμπούκια.
Και μπορεί τα κόμματα να ποντάρουν με τις επιλογές τους σ’ εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που αρέσκεται σε τέτοια πρόσωπα. Όμως, μην παραβλέπουν πως έτσι υποτιμούν το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας που σκέφτεται διαφορετικά και σοβαρά. Κι αλίμονο αν γυρίσουν την πλάτη αυτοί οι πολλοί.