Πρώτη λέξις η οργή και πρώτο συναίσθημα που αποπνέει ο θυμός! Έκτοτε δια μέσου των αιώνων η ελληνική ψυχή συχνά διακατέχεται από θυμό, πράγμα που οδήγησε και σε τόσους διχασμούς και εμφύλιες διαμάχες, από τον Πελοποννησιακό πόλεμο μέχρι το γλωσσικό ζήτημα και τα πολιτικά ή πολιτειακά θέματα ως τις μέρες μας.
Σήμερα ακόμη και η οδική συμπεριφορά του μέσου Νεοέλληνα διακατέχεται από θυμό, ενώ η μούντζα και οι ύβρεις αποτελούν συνήθως τα άμεσα επικοινωνιακά ανακλαστικά των περισσοτέρων, ακόμη και του «ασθενούς φύλου».
Αν και στα αρχαία ελληνικά ο θυμός υποδηλώνει την ψυχή, σήμερα σημαίνει την οργή. Πόσο άραγε ταυτίζεται η ψυχή μας με την οργή μας; Έχω την αίσθηση ότι ο θυμός είναι κάτι πιο επιφανειακό, είναι ένα ξέσπασμα. Μιλάμε θυμωμένα, χειρονομούμε θυμωμένα αντιδικούμε γεμάτοι θυμό. Η οργή είναι κάτι βαθύτερο. Την κουβαλάμε μέσα μας, απαιτεί δικαίωση, σιγοβράζει ώσπου ξεχειλίζει, δεν εκρήγνυται και δεν εξαερώνεται όπως ο θυμός. Είναι αδελφή της αγανάκτησης την οποία γνωρίσαμε πρόσφατα ως λαϊκό κίνημα στην Πλατεία Συντάγματος το 2011. Ήταν τότε που ομάδες Αγανακτισμένων απαιτούσαν «να καεί, να καεί το μπου…. η Βουλή».
Το ελληνικό μικροαστικό όνειρο δεκαετιών είχε καταρρεύσει. Τα αναρίθμητα και παχυλά επιδόματα των Δημοσίων Υπαλλήλων είχαν περικοπεί. Οι τράπεζες απαιτούσαν πίσω μεζονέτες και τζιπ που είχαν αγορασθεί με πακτωλούς δανείων. Νέοι φόροι επεβλήθησαν, φαινόμενα που εν ολίγος σήμαιναν το τέλος της εποχής της αστακομακαρονάδας! Αχ η εποχή της αστακομακαρονάδας! Το ελληνικό ισοδύναμο της Γαλλικής belle époque!
Η λαϊκή αγανάκτηση συνέχισε να βράζει ώσπου τελικά εκτονώθηκε όταν έφερε στην εξουσία το θλιβερό αλλοπρόσαλλο μόρφωμα υπό τους κκ Τσίπρα, Καμμένο, Βαρουφάκη κλπ. Η ομηρική οργή του Αχιλλέα κατέληξε στην άλωση της Τροίας. Η σύγχρονη οργή των Αγανακτισμένων κατέληξε στην υπουργοποίηση του κ. Χαϊκάλη!
Σήμερα εν μέσω δεύτερης περιόδου αναγκαστικού εγκλεισμού, βιώνουμε ένα νέο κύμα αγανάκτησης! Ο πρώτος εγκλεισμός μας βρήκε όλους στον ύπνο. Κανείς δεν ήξερε τι ήταν αυτό που συνέβαινε και όλοι ομαδικά σιωπήσαμε και πειθαρχήσαμε στα περιοριστικά οικονομικά και κοινωνικά μέτρα άφωνοι και φοβισμένοι. Ο φόβος του αγνώστου επέβαλε ομαδικότητα και πειθαρχία στην συμπεριφορά μας. Κανένα ίχνος θυμού! Μόνο φόβος και απορία.
Σήμερα, κατά τον δεύτερο εγκλεισμό τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Ο ομαδικός φόβος της πρώτης καραντίνας έδωσε την θέση του σε εξατομικευμένες και παράλογες συμπεριφορές. Εμφανίσθηκε ξανά ο θυμός και η αγανάκτηση που για ένα εξάμηνο είχαν καταλαγιάσει. Θα μου πείτε φυσιολογικό είναι. Η συσσώρευση όμως ψυχολογικής απόγνωσης και οικονομικών αδιεξόδων πυροδότησαν ένα νέο μεγάλο κύμα θυμού. Τώρα ο καθένας κοιτάζει το δικό του δίκιο και όχι το ομαδικό όφελος. Από τους φανατικούς Δεσποτάδες που ωρύονται να ξανανοίξουν οι εκκλησίες μέχρι τον κάθε μικρομαγαζάτορα που απαιτεί να ξανανοίξει το μαγαζί του και αυτός, επειδή το άνοιξε ο διπλανός.
Εν όψει κάθε μοιραίας απειλής το ανθρώπινο θυμικό διατρέχει ορισμένα στάδια: Οργή- Άρνηση-Διαπραγμάτευση-Θλίψη- Αποδοχή. Εμείς τα βιώνουμε με κάπως διαφορετική σειρά. Πρώτα νιώσαμε τη θλίψη κατά τον πρώτο εγκλεισμό. Το καλοκαίρι βιώσαμε την άρνηση διότι δεν υπήρχαν περιοριστικά μέτρα και βγήκαμε όλοι στις παραλίες. Σήμερα είμαστε στη φάση της οργής. Η ώρα της διαπραγμάτευσης θα έλθει όταν θα καταγραφούν οι συνέπειες της υγειονομικής κρίσης μετά την άρση των μέτρων. Και στο τέλος αναπόφευκτα η αποδοχή.
Αν η Αγανάκτηση του 2011 εστράφη εναντίον της Μέρκελ και του ελληνικού πολιτικού συστήματος συλλήβδην, σήμερα στρέφεται κατά της Κυβέρνησης. Ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων οι σημερινοί Αγανακτισμένοι στρέφονται κατά της Κυβέρνησης διότι αυτός είναι ο εύκολος και προφανής στόχος. Ο κ. Τσιόδρας αντελήφθη εγκαίρως τον κίνδυνο και έσπευσε να εξαφανισθεί από το προσκήνιο.
Ανοίγουν τα μαγαζιά; Φταίει η Κυβέρνηση. Δεν ανοίγουν τα μαγαζιά; Πάλι φταίει η Κυβέρνηση. Ανοίγουν τα σχολεία; Τα ίδια. κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ. Όλοι γκρινιάζουν κατά της Κυβέρνησης αλλά όλοι σε στιγμές ψυχραιμίας αντιλαμβάνονται ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος, εξ ου και τα δημοσκοπικά ποσοστά του κ. Μητσοτάκη παραμένουν άφθαρτα. Αλλά η γκρίνια –γκρίνια!
Και ο κ. Τσίπρας, ο κατ’ εξοχήν ωφελημένος του κινήματος των Αγανακτισμένων τι κάνει; Ας μην ξεχνάμε ότι ο κ. Τσίπρας πριν αφήσει τον Πρωθυπουργικό Θώκο φρόντισε να υπονομεύσει την σταθερότητα της πολιτικής ζωής της χώρας. Καθιέρωσε την Απλή Αναλογική η οποία εγγυάται την ακυβερνησία. Και τώρα ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να ρίξει γέφυρες προς όλες τις αντιπολιτευτικές παρατάξεις ασχέτως προγράμματος ή ιδεολογίας με μόνη επιδίωξη την συγκρότηση ενός ευρυτάτου αλαλούμ «προοδευτικού» μετώπου με σκοπό να ξαναγίνει ο ίδιος Πρωθυπουργός, σε περίπτωση πρόωρων εκλογών. Τόσο ωμά τόσο κυνικά. Άλλη μια συνταγή καταστροφής χειρότερης ακόμη και από την ιλαροτραγωδία της τετραετίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Θέλω να ελπίζω ότι όλο το υπόλοιπο πλην ΣΥΡΙΖΑ αντιπολιτευτικό φάσμα, επιστρατεύοντας ελάχιστα ψήγματα αξιοπρέπειας, θα αρνηθεί να τεθεί υπό τον ζυγό του κ. Τσίπρα και να συμπράξει σε ένα αυτοκτονικό απονενοημένο διάβημα τόσο χαμηλού ήθους, το οποίον εκπορεύεται από το βουλιμικό πάθος του κ. Τσίπρα για την εξουσία.