Ομολογώ ότι ανέκαθεν συμπαθούσα και εθαύμαζα την Αγγλία και τους Άγγλους.

Είχα την τύχη να σπουδάσω σε δύο από τα επιφανέστερα πανεπιστήμια αυτής της χώρας και να περάσω πέντε αξέχαστα χρόνια στο Λονδίνο κατά τη μετεφηβική νεότητά μου. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν το πολύ υψηλό και φιλικό επίπεδο των καθηγητών, οι άριστες υποδομές, αλλά κυρίως ο σεβασμός όλων των παραγόντων του πανεπιστημίου προς την προσωπικότητα των φοιτητών.

Την εποχή εκείνη οι σπουδές στην Αγγλία ήταν δωρεάν και οι ξένοι φοιτητές ελάχιστοι. Οι απαιτήσεις εισαγωγής στα πανεπιστήμια ήταν υψηλότατες και οι μέθοδοι διδασκαλίας πρωτοποριακές και φιλελεύθερες. Οι δε εξετάσεις απαιτούσαν βαθιά κατανόηση της ύλης και όχι παπαγαλία!

Τέλος πάντων, έζησα στην Αγγλία σε μία εποχή που διατηρούσε ακόμη ένα μέρος του παλαιού μεγαλείου της και της βρετανικής ατμόσφαιρας, με όλες τις χαριτωμένες ιδιορρυθμίες των Εγγλέζων, όπως η απροσποίητη ειλικρίνεια, η τραγική κουζίνα, και διάφορες παραξενιές όπως ότι οι βίδες βίδωναν αριστερόστροφα και ότι είχαν υιοθετήσει το δωδεκαδικό σύστημα και όχι το δεκαδικό π.χ. το πόδι (foot), η μονάδα μήκους, έχει δώδεκα ίντσες και άλλα τέτοια περίεργα, όπως το οδήγημα στην αριστερή λωρίδα του δρόμου κ.λπ.

Όταν μετά τις σπουδές μου γύρισα την Ελλάδα, άρχισα αναπόφευκτα να συγκρίνω τη μεταχουντική και πασοκική τότε Ελλάδα με την Αγγλία και φυσικό ήταν η Αγγλία να πάρει στα μάτια μου μία ιδεώδη και ρομαντική μορφή-προϊόν αναπόλησης- δεδομένου ότι η τότε Ελλάδα είχε τα χάλια της τα μαύρα!

Τι να πρωτοθυμηθώ; Τη στρατιωτική μου θητεία υπό συνθήκες βάρβαρου πρωτογονισμού και απύθμενης βλακείας, ή το Ελληνικό Δημόσιο με την απέραντη γραφειοκρατία και τους φανατικούς πρασινοφρουρούς, που ουσιαστικά κυβερνούσαν δικτατορικά την χώρα;

Έκτοτε είχα πολλές ευκαιρίες να επισκεφθώ την Αγγλία για επαγγελματικούς λόγους και παράλληλα να απολαύσω τα καταπληκτικά Μουσεία, το Βρετανικό Θέατρο και τις μοναδικές συναυλίες κλασικής μουσικής. Όλα αυτά συντηρούσαν τον θαυμασμό μου για την Αγγλία η οποία εν τω μεταξύ είχε μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ η Ελλάδα είχε μπει στη χρεoκοπία, η οποία έφερε στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ, τον κ. Τσίπρα και τα Μνημόνια!

Ώσπου φθάσαμε στο 2016 το οποίον για την Αγγλία υπήρξε το annus horribilis, διότι τότε προκηρύχθηκε το δημοψήφισμα για το περίφημο Brexit. Τότε ο βρετανικός λαός επηρεάσθηκε σε μεγάλο βαθμό από έναν αισχρό λαϊκιστή και ψεύτη πολιτικό -τον κ. Φάρατζ- και ψήφισε υπέρ του Brexit. Φαίνεται ότι και οι σπουδαίοι λαοί μπορούν να πέσουν θύματα της διεφθαρμένης προπαγάνδας και του άκρατου λαϊκισμού, πράγμα που άλλωστε συνέβη και στην Ελλάδα ένα χρόνο νωρίτερα με τον κ. Τσίπρα.

Τότε ομολογώ ότι τα αισθήματα συμπάθειας για τους Βρετανούς κλονίστηκαν. Η Βρετανία εισήλθε σε ένα απίστευτο τούνελ παρακμής και μιζέριας όπως άλλωστε και η Ελλάδα. Βίοι παράλληλοι και δυστυχείς, μόνο που εμείς έστω και την τελευταία στιγμή γλιτώσαμε το Grexit και την έξοδο από το Ευρώ.

Με την πάροδο του χρόνου και αφού η Ελλάδα απηλλάγη από τον κ. Τσίπρα και την παρέα του, τα πράγματα για τη χώρα άρχισαν να βελτιώνονται. Η γραφειοκρατία άρχισε να περιορίζεται και η σταδιακή ψηφιοποίηση βασικών διαδικασιών της οικονομικής και κοινωνικής ζωής των Ελλήνων φάνηκε να βελτιώνει την καθημερινότητα όπως οι δοσοληψίες με την Εφορία και ο μαζικός εμβολιασμός του πληθυσμού κατά του Covid, που λειτούργησε υποδειγματικά.

Σταδιακά η Ελλάδα άρχισε να συνέρχεται ενώ η Βρετανία βυθιζόταν στο χάος με συνεχείς αλλαγές πρωθυπουργών, ώσπου έφθασε στα χάλια της κυρίας Λιζ Τρας, με αποτέλεσμα η Βρετανική Οικονομία να τιναχτεί στον αέρα και οι αγορές να αντιμετωπίζουν την πρώην κραταιά Βρετανία ως τριτοκοσμική, υπανάπτυκτη χώρα.

Ταυτόχρονα μια άλλη μεγάλη χώρα, η Ιταλία δίπλα μας, μπήκε σε μία εξευτελιστική και απρόβλεπτη πολιτική περιπέτεια αφού τις τύχες της ανέλαβε ένα συνονθύλευμα πολιτικών κλόουν υπό την κυρία Μελόνι. Αντιθέτως η κατάσταση στην Ελλάδα συνέχισε σιγά-σιγά να εξορθολογίζεται και να βελτιώνεται. Ενδεικτικά μπορεί να σκεφθεί κανείς την πρόοδο στη Δημόσια Εκπαίδευση, και στην εξωτερική και αμυντική πολιτική της χώρας με τη σύναψη των συμφωνιών με ΗΠΑ και Γαλλία.

Τα γράφω αυτά επειδή είμαι συνήθως επικριτικός για την Ελλάδα, αλλά βλέποντας τα χάλια των πρώην σπουδαίων Ευρωπαίων φίλων μας, πρέπει να παραδεχθώ ότι η Ελλαδίτσα καλά τα καταφέρνει.

Και την επομένη μέρα, αφού έγραψα αυτές τις σκέψεις, οδηγούσα στην Κηφισίας, τον μεγαλύτερο και κεντρικότερο δρόμο της Αθήνας και πέφτω σε μία τεράστια χαίνουσα λακκούβα στο οδόστρωμα, με αποτέλεσμα να σπάσω το λάστιχο και την ζάντα του αυτοκινήτου. Λογικά θα έπρεπε να στραφώ κατά του Δημοσίου για να αποζημιωθώ.

Πιο εύκολο είναι όμως να κερδίσεις το ΠΡΟ-ΠΟ μαζί και το Λαχείο, παρά να πάρεις αποζημίωση από το Ελληνικό Δημόσιο. Χώρια τα έξοδα και ο χρόνος.
Αυτά, για να μην ξεχνιόμαστε!