Είναι αδιάψευστος κανόνας στην πολιτική, πως όποιος δεν προσαρμόζεται, δεν εκσυγχρονίζεται, δεν ακολουθεί από κοντά τις εξελίξεις και τις νέες ανάγκες της κοινωνίας, σταδιακά εξαφανίζεται. Στις πρόσφατες μετρήσεις της κοινής γνώμης, για άλλη μια φορά ο Κυρ. Μητσοτάκης εμφανίζεται κυρίαρχος στο πολιτικό σκηνικό και η αντιπολίτευση με μεγάλες αμφισβητήσεις και επιφυλάξεις και χαμηλές προσδοκίες από το κοινό. Κι αυτό παρότι τους τελευταίους μήνες έχει ξεδιπλωθεί η μεταρρυθμιστική ατζέντα της κυβέρνησης και μάλιστα σε θέματα που έχουν δημιουργήσει αντιδράσεις τόσο από την αντιπολίτευση όσο και μέσα στο ίδιο το κόμμα της Ν.Δ με αφορμή τον πολιτικό γάμο των ομοφύλων.

Μεταρρυθμίσεις στον χώρο της παιδείας με την εισαγωγή και λειτουργία ξένων μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων στη χώρα, αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας της Δικαιοσύνης και στους ποινικούς κώδικες, μεταρρυθμίσεις στα σώματα ασφαλείας, στον χωροταξικό σχεδιασμό, στην καθιέρωση της επιστολικής ψήφου κ.λπ.

Μεταρρυθμίσεις αυτονόητες στις περισσότερες των περιπτώσεων που όμως μέχρι τώρα κανείς, δεκαετίες τώρα, δεν τολμούσε φοβούμενος το πολιτικό κόστος. Και τώρα αποδεικνύεται πως απλά ήταν φόβος και τίποτα άλλο γιατί η κοινωνία είναι πολύ πιο μπροστά από τις αναλύσεις που κάνουν τα κόμματα μέσα στα γραφεία τους.

Ναι, αλλά δεν μπορούμε να παραβλέπουμε τις αντιδράσεις που εκδηλώνονται από μερίδες πολιτών. Βεβαίως και δεν τις παραβλέπουμε αλλά να δούμε και ποιοι είναι αυτοί που αντιδρούν. Για παράδειγμα, για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια κατεβαίνουν στους δρόμους αριστερές νεολαίες του λεγόμενου φοιτητικού και μαθητικού κινήματος και απέχουν πολύ από να τις χαρακτηρίσει κανείς ογκώδεις. Ολίγοι φοιτητές κρατικών πανεπιστημίων που δεν θέλουν ιδιωτικά πανεπιστήμια λες και θέλουν να κατοχυρώσουν πως μόνο αυτοί επιτρέπεται να σπουδάζουν σε πανεπιστήμια και όσοι δεν θέλουν κρατικά πτυχία να πάνε στο εξωτερικό ή να μείνουν αλλά να μη σπουδάσουν αυτό που θέλουν! Λες και η λειτουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων επιβάλλει σε κανένα με το ζόρι να πάει να εγγραφεί σε αυτά! Και μαζί τους κάποιοι καθηγητές των ΑΕΙ εγνωσμένης ιδεολογικής τοποθέτησης που προφανώς δεν θέλουν τις συγκρίσεις και τις αξιολογήσεις!

Ποιοι άλλοι αντιδρούν στις μεταρρυθμίσεις και τον εκσυγχρονισμό; Κάποιες επαγγελματικές ομάδες που αρνούνται να μπουν στον ψηφιακό μετασχηματισμό και τη χρήση των σύγχρονων εργαλείων της τεχνολογίας που απλοποιούν διαδικασίες και διευκολύνουν τη ζωή των πολιτών. Στο τέλος όμως είτε το θέλουν είτε όχι θα αναγκαστούν να προσαρμοστούν στις ανάγκες και εξελίξεις των καιρών, αν θέλουν να παραμείνουν ενεργοί, γιατί η ζωή συνήθως προχωρά χωρίς να στέκεται στις κλαδικές επαγγελματικές περιχαρακώσεις.

Κι είναι αυταπόδεικτο πως η εικόνα της χώρας κρίνεται στο διεθνές στερέωμα από τον εκσυγχρονισμό, την προσαρμογή και τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που μπορεί να ξεβολεύουν κάποιους αλλά αγκαλιάζονται από την πλειονότητα της κοινωνίας.

Γι’ αυτό και οι δημοσκοπικές εικόνες είναι αυτές που είναι. Η κυβέρνηση δεν έχει σημαντικές απώλειες παρά τις τολμηρές μερικές φορές αποφάσεις της, ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης παραμένουν καθηλωμένα χαμηλά γιατί αρνούνται να προβάλλουν δικά τους μεταρρυθμιστικά προγράμματα και προτιμούν να ανακυκλώνουν μια αναχρονιστική μιζέρια.

Καμιά καινοτόμα πρόταση από το μέλλον, παρά μόνο από το παρελθόν που οι περισσότεροι θέλουμε να ξεφύγουμε. Ακόμα κι εκεί που έπρεπε αυτονοήτως να συμφωνούν, εκφράζουν μια «ξινίλα» με πολλά «ναι, μεν, αλλά»! Άρα δεν είναι τυχαία τα ευρήματα των ερευνών που δείχνουν πως οι μισοί από τους ψηφοφόρους τους, δεν τους εμπιστεύονται για την πρωθυπουργία. Δεν τους εμπιστεύονται δηλαδή να κάνουν τη δουλειά που δεν είναι άλλη από τον εκσυγχρονισμό της χώρας, τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, την προσέλκυση επενδύσεων, τη δημιουργία καλοπληρωμένων θέσεων εργασίας, αλλά και τη στήριξη των πιο αδύνατων και ευάλωτων συμπολιτών μας.

Όλα τα άλλα είναι να ‘χαμε να λέγαμε και φθηνές δικαιολογίες πασπαλισμένες με ιδεολογήματα άλλων εποχών.