Είναι γεγονός πως (και) οι εκλογές θέλουν τη διαφήμισή τους – βασικά, οι υποψήφιοι βουλευτές. Ο «κανόνας» αναφέρει ότι έχεις πιθανότητες να σε ψηφίσουν μόνο αν έχουν δει κάπου τη φάτσα σου…
Πού να την έχουν δει; Λογικά σε κάποιο κανάλι, να κοντράρεσαι με άλλους υποψηφίους κάποιου άλλου κόμματος ή και να τσακώνεσαι μαζί τους – αυτό, προαιρετικά. Δεν μπορείς σε κανάλι; Εφημερίδα-περιοδικό, ραδιοφωνικός σταθμός, site – ειδικά σε αυτό. Και, βέβαια, ο αγώνας κορυφώνεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – αυτό, υποχρεωτικά. Κάποιοι, μάλιστα, από τους υποψηφίους -που δεν κατέχουν το αντικείμενο- θεωρούν ότι διεισδύουν σε πάρα πολλοί κόσμο -χωρίς κόπο- και ότι τούς βγαίνει και τσάμπα, κιόλας. Ξεχνούν, βέβαια, ότι τα λάθος ποσταρίσματα μπορούν, τελικά, να τους κοστίσουν πολύ ακριβά – αλλά αυτό αποτελεί μια άλλη συζήτηση με τους άγραφους κανόνες, βάσει των οποίων θα διεξαχθεί η εκλογική μάχη την 21η Μαΐου. Τα πλαστικά σημαιάκια τα έχω ξεχάσει, μου φαίνονται, πια, τόσο μακρινά λες και μιλάμε για αιώνες πίσω ή αναφερόμαστε σε ένα παράλληλο σύμπαν, αλλά υπάρχουν ακόμα. Όπως και τα πανό με τα σχετικά συνθήματα – βλέπεις, ακόμα και οι λινάτσες (διπλής ανάγνωσης) ασχολούνται με τις εκλογές. Τα πανό, ταυτόχρονα, κουβαλάνε τη μαγεία της αγωνιστικότητας άλλων εποχών, τότε οι ψήφοι κερδίζονταν στον δρόμο. Αυτά που για κάποιον λόγο δεν μπορείς να αγνοήσεις πριν από τις εκλογές, είναι τα φυλλάδια και η ηλεκτρονική αλληλογραφία των υποψηφίων βουλευτών.
Το τελευταίο διάστημα η είσοδος της πολυκατοικίας που μένω είναι γεμάτη από τέτοια φυλλάδια, με φάτσες υποψηφίων, από διάφορα κόμματα. Τα χρώματα αλλάζουν μόνο και οι γραμματοσειρές. Κατά τα λοιπά, ίσως και τα κείμενα είναι ίδια, ίδια μπροσούρα, rewriting από άλλα, παρόμοια κείμενα που έχουν σταλεί και είχαν επιτυχία – «είδες πόδες χιλιάδες σταυρούς πήρε ο/η τάδε;». «Αγαπητέ μου συμπολίτη, σε καλώ να τα πούμε αυτοπρόσωπα, για να γίνεις κι εσύ κοινωνός και συμμέτοχος της μεγάλης μας προσπάθειας, συμβάλλοντας ενεργά στις αποφάσεις που αφορούν τις ζωές μας. Οι μέρες που θα ακολουθήσουν είναι κρίσιμες. Από αυτές θα κριθεί η πορεία της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες. Στον κοινό αυτόν αγώνα, σε καλώ να με εμπιστευτείς και να με τιμήσεις με την ψήφο σου». Σε κάθε αντίστοιχο ενοχλητικό υποψήφιο, η γλώσσα αλλάζει, το ζητούμενο, όμως, παραμένει ίδιο: να τους δώσεις την ψήφο σου κι εκείνοι υπόσχονται να σε σώσουν από βέβαιο ψόφο.
Εμφανίζεται ο άλλος με το μάτι της κουτσομούρας το γυαλιστερό, ενώ στην πραγματικότητα είναι γλαρό, και θέλει να μάθω τα πολιτικά του σχέδια και το πρόγραμμά του, μέσω αυτού του φυλλαδίου. Ναι, μπορεί να άργησε να θυμηθεί ότι υπάρχω, αλλά θα με κάνει να μην τον ξεχάσω με τίποτα. Τα ίδια φυλλάδια -για τα οποία κάποια δέντρα κόπηκαν για να γίνουν, μη μου πεις ότι όλα είναι «οικολογικά»- τα οποία βρήκες στην είσοδο της πολυκατοικίας σου, θα τα βρεις και στο γραμματοκιβώτιο, στους υαλοκαθαριστήρες του αυτοκινήτου σου, μπορεί να σου σταλούν και με προσωπική επιστολή – πού βρήκατε τη διεύθυνσή μου; Φυσικά, το ίδιο ισχύει και για το inbox σου, όπου θα σου στείλουν μέιλ υποψήφιοι που δεν ήξερες ότι υπάρχουν, ακόμα κι αν ασχολείσαι χρόνια με την πολιτική. Όπου και εδώ ισχύει το «πού βρήκε το email μου;».
Φίλε υποψήφιε, δεν θέλω άλλα φυλλάδιά σου με γενικόλογες, πολιτικίστικες παπάτζες – άλλωστε, είναι λίγο αργά για να γνωριστούμε. Θα έπρεπε να με έχεις βρει πολύ πριν από τις εκλογές και να με έχεις πείσει ότι έχεις τον τρόπο να κάνεις τη ζωή μου καλύτερη. Και μπορεί να είσαι ο σωτήρας της πατρίδας μας, αλλά το φυλλάδιό σου θα με κάνει -όχι να σε ψηφίσω- να γεμίσω τον κάδο της ανακύκλωσης – το ίδιο θα συμβεί και με το email που θα μου στείλεις. Φυσικά, το χειρότερο που μπορείς να πάθεις από φυλλάδιο ιλουστρασιόν υποψηφίου (και αυτό διπλής ανάγνωσης, παρακαλώ) δεν είναι να το βρεις, απλώς, μπροστά σου: είναι να το πατήσεις, να γλιστρήσεις και να φας τα μούτρα σου. Σε κάθε άλλη περίπτωση, αγνόησέ το, κάνε delete και το σχετικό μήνυμα και στο email σου.
Να φάει ο υποψήφιος εθνοπατέρας τα μούτρα του…