Ιδιαίτερα, δε, αν τυχαίνει να ανήκει σε μια ομάδα δισεκατομμυριούχων η οποία στήνει κρυφά ένα «αντάρτικο Τσάμπιονς Λιγκ», αποκλειστικά και μόνο για την ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Μάλιστα, σε περιπτώσεις όπως αυτή της ήδη κλινικά νεκρής European Super League (ESL), το όλο ζήτημα είναι, εκτός των άλλων, και ύποπτο.
Δεν υπάρχουν πολλά εναλλακτικά ενδεχόμενα: είτε είναι αφελείς και ελαφρόμυαλοι οι 12 μεγιστάνες που συνομολόγησαν τη δημιουργία της καινούριας κλειστής λίγκας, είτε μπλόφαραν προκειμένου να αποσπάσουν κάποια άλλα ωφελήματα ή αποζημιώσεις. Σε αμφότερες τις εναλλακτικές εκδοχές των κινήτρων τους, η τελική έκβαση δεν επιτρέπει την παραμικρή αμφιβολία πως απέτυχαν παταγωδώς, ό,τι και αν επεδίωκαν κατά βάθος.
Δεν εξηγείται λογικά παρά μόνο με την επίκληση μιας ξαφνικής κρίσης συλλογικής ανοησίας το πώς ένα τόσο φιλόδοξο και μεγαλεπήβολο εγχείρημα όσο η ESL στήθηκε και ξηλώθηκε μέσα σε δύο 24ωρα. Είναι δυνατόν να επιδεικνύουν τέτοιου μεγέθους αφερεγγυότητα οι επικεφαλής συλλόγων με γεμάτες τροπαιοθήκες, με εκατομμύρια οπαδούς, με ποδοσφαιριστές αξίας δεκάδων εκατομμυρίων και με προϋπολογισμούς που συγκρίνονται μόνο με εκείνους πολυεθνικών εταιρειών; Και από την άλλη πλευρά, πόσο εύκολα μπήκε και βγήκε από το παιχνίδι της ESL ένας χρηματοπιστωτικός κολοσσός όπως η JP Morgan, η οποία ήταν έτοιμη να χορηγήσει την κλειστή λίγκα των ζάπλουτων -πλην καταχρεωμένων- ομάδων; Είναι συγκλονιστική η άνεση με την οποία η JP Morgan υποσχέθηκε ότι θα παράσχει την οικονομική υποδομή για τη δημιουργία της ESL μοιράζοντας 3,25 δισ. ευρώ – κι αυτά εν είδει προκαταβολής. Και είναι εξίσου εντυπωσιακή η αφέλεια με την οποία ένας οργανισμός με την ισχύ και το κύρος της JP Morgan παραδέχεται ότι εξεπλάγη από την αντίδραση της ποδοσφαιρικής κοινότητας, δηλαδή των φιλάθλων, οι οποίοι αμέσως συσπειρώθηκαν σε ένα απέραντο μέτωπο ενάντια στο υπερφίαλο εξάμβλωμα της European Super League. Μαζί με τον γενναιόδωρο χρηματοδότη, αιφνιδιασμένοι από τη μαχητική αντίδραση των φιλάθλων δήλωσαν στην πλειονότητά τους οι επικεφαλής των συλλόγων οι οποίοι ετράπησαν σε άτακτη φυγή, μερικές ώρες μόνο αφότου είχαν δώσει τον υποτιθέμενο «όρκο αίματος» για την ESL, κατά τη μελοδραματική έκφραση που χρησιμοποίησε ο πρόεδρος της Γιουβέντους Αντρέα Ανιέλι.
Αυτό σημαίνει ότι όλοι μαζί είχαν υποτιμήσει τον θεμελιώδη παράγοντα και τον λόγο ύπαρξης θεσμών όπως το Τσάμπιονς Λιγκ ή οποιασδήποτε μορφής διοργάνωση ποδοσφαίρου: τον κόσμο των φιλάθλων. Υπό αυτή την έννοια υπήρξε χρήσιμη η έσχατη ύβρις των 12 συνωμοτών. Διότι υπενθύμισε ότι ακόμη και στον εντελώς εμπορευματοποιημένο κόσμο, εν μέσω του χορού των εκατομμυρίων ευρώ, του μαγειρέματος των κανονισμών ώστε να ευνοούνται πάντα οι πιο πλούσιοι και οι πιο ισχυροί, ο τελικός κριτής των εξελίξεων παραμένει ο ανώνυμος φίλαθλος.
Κάθε άνθρωπος που, συνειδητά συνήθως, μένει προσκολλημένος σε μια ρομαντική αντίληψη του ποδοσφαίρου, όπου η αγάπη για την ομάδα είναι μια αυθόρμητη, παθιασμένη συγκινησιακή κατάσταση. Κι αυτή η αναπάντεχη, σχεδόν για όλους τους εμπλεκόμενους, πτυχή του φιάσκου της European Super League είναι η πλέον αισιόδοξη: το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να κλειστεί σε ένα χρυσό κλουβί, όπου οι κορυφαίες ομάδες θα εμπλέκονται σε έναν αυτοαναφορικό διαγωνισμό ξιπασιάς, με μόνη επιδίωξη τη μεγιστοποίηση των κερδών τους. Τη στιγμή που τα σκάνδαλα διαφθοράς, στημένων παιχνιδιών, ντόπινγκ, πολιτικών συμφερόντων κ.ο.κ. πνίγουν τον κόσμο του αθλητισμού και απαξιώνουν τον εαυτό του, όταν ακόμη και το μπάσκετ μοιάζει να έχει χάσει τον προσανατολισμό του και παρακμάζει, ένας τόσο απροκάλυπτος διχασμός του ποδοσφαίρου ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς θα ήταν ασυγχώρητος. Γιατί θα έδιωχνε τους φιλάθλους από τις κερκίδες διά παντός και όχι προσωρινά, όπως έχει κάνει η πανδημία.