Ένα ιδιαίτερα σύνθετο και «ευαίσθητο» πολιτικό σκηνικό εξελίσσεται μπροστά μας τους επόμενους δέκα μήνες, με πυκνά γεγονότα, αβεβαιότητες και μεγάλα ερωτηματικά παγκοσμίως, που δεν είναι διόλου εύκολο να προβλεφθούν.
Πρώτα απ’ όλα, η εξέλιξη του πολέμου που δημιουργεί μαζί με τα «προβλήματα-ουρές» από την πανδημία συνθήκες ύφεσης σχεδόν μετά βεβαιότητος στην Ευρώπη και πιθανώς και στις ΗΠΑ.
Οι Ευρωπαίοι ανακοίνωσαν ένα μεγάλο πακέτο μέτρων, ύψους 300 δισ. ευρώ, απεξάρτησης των χωρών-μελών τους από το ρωσικό φυσικό αέριο με στροφή κυρίως στην «πράσινη ενέργεια», αλλά κανένα μέτρο για την ανακούφιση των πολιτών τους που… καίγονται από τους λογαριασμούς του ρεύματος και του φυσικού αερίου. Αναγκαίο το πακέτο για την απεξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο και από το πετρέλαιο, αλλά μέχρι να… απεξαρτηθούμε από τους Ρώσους, ή θα έχουν χρεοκοπήσει τα νοικοκυριά μας (και οι κυβερνήσεις μαζί), ή θα έχει τελειώσει ο πόλεμος, πιθανώς μαζί και ο Πούτιν, οπότε όλα καλά. Ανίκανοι, ανόητοι, ή απλώς αδιάφοροι, μια και το πρόβλημα στις χώρες των «Βορείων» δεν είναι και τόσο μεγάλο;
Δεν ξέρω πραγματικά και ελπίζω να… ξέρουν κάτι που εμείς δεν έχουμε μάθει ακόμα. Δηλαδή ότι είτε θα τελειώσει κάποια στιγμή σύντομα ο πόλεμος, ή ότι ο Πούτιν θα συναινέσει στην οριοθέτηση της ανώτατης τιμής (πλαφόν) που πουλάει το φυσικό του αέριο στην Ευρώπη. Ετσι άλλωστε εξηγείται, λόγω της ευρωπαϊκής αδράνειας, και η κίνηση Μητσοτάκη να ανακοινώσει εθνικά μέτρα στήριξης από την τιμολογιακή λαίλαπα της ενέργειας, γιατί… ακόμα θα περίμενε από αυτούς.
Το σκηνικό της ύφεσης σε Ευρώπη και Αμερική δεν είναι απολύτως βέβαιο ότι θα οδηγήσει και την ελληνική οικονομία σε αρνητικό πρόσημο λόγω ειδικών συνθηκών, αλλά πάντως και να μη συμβεί αυτό, η ανάπτυξη που αναμενόταν την επόμενη τριετία σίγουρα θα είναι αισθητά πιο μικρή. Ναι, έχουμε λαμβάνειν, όπως και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, γενναία κονδύλια από το Ταμείο Ανάκαμψης (περί τα 70 δισ. ευρώ μαζί με δάνεια), ναι, έχουμε μπροστά μας ίσως τις καλύτερες τουριστικές χρονιές της Ιστορίας μας, αλλά η διεθνής ύφεση είναι ένας παράγων που δεν μπορεί να ξεπεραστεί σχεδόν ποτέ.
Προσθέστε στην εικόνα δύο εγχώριους «λόγους» αβεβαιότητας, ο πρώτος οι εκλογές στην Τουρκία το 2023, όπου δεν είναι καθόλου βέβαιο τι θα συμβεί, αν δηλαδή θα συνεχίσουμε με τον Ερντογάν και τα όποια ζητήματα εγείρονται από μια αμφιλεγόμενη αλλά… μυθική πλέον φυσιογνωμία στη γειτονική χώρα, ή θα βρεθούμε με έναν «άγνωστο Χ» μετά από σχεδόν μια εικοσαετία που πρωταγωνιστεί. Θα είναι ο δήμαρχος της Πόλης Ιμάμογλου ο νέος ηγέτης της Τουρκίας ή τρίτο πρόσωπο; Σε κάθε περίπτωση, κλείνει ένα κεφάλαιο που, καλώς ή κακώς, δεν μας οδήγησε μέχρι τώρα σε σοβαρό θερμό επεισόδιο τα τελευταία 19 χρόνια και ανοίγει ένα άλλο, άγνωστο σε όλους.
Ο δεύτερος λόγος είναι οι δικές μας εκλογές, που είτε γίνουν στο τέλος της θητείας είτε νωρίτερα εμπεριέχουν την αβεβαιότητα της αυτοδυναμίας (ή μη) που προκύπτει από τον υφιστάμενο εκλογικό νόμο. Η Ν.Δ. κερδίζει πόντους από τη διεθνή παρουσία του Μητσοτάκη και τα μέτρα ενίσχυσης κατά της ενεργειακής ακρίβειας, αλλά όχι και τόσους όσους χρειάζεται για να πάρει 151 βουλευτές, στον ΣΥΡΙΖΑ επικράτησε πλήρως ο Τσίπρας στα εσωκομματικά του, αλλά δεν φαίνεται κάτι νέο, κάποιο φρεσκάρισμα στα πρόσωπα. Ενώ στο ΠΑΣΟΚ επιχειρείται αυτό το Σαββατοκύριακο μια συστράτευση δυνάμεων και η επανεμφάνιση του παλαιού εκσυγχρονιστικού μπλοκ του κόμματος υπό τον Σημίτη, τον Βενιζέλο και τη Διαμαντοπούλου, που βεβαίως συνέβαλαν αποφασιστικά στην εκλογή του νέου προέδρου.
Δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα των εκλογών, αλλά σίγουρα όταν θα έρθει θα ήταν καλό να υπάρχει σταθερότητα στη χώρα και αυτή επιτυγχάνεται μόνο με μονοκομματική κυβέρνηση. Είμαστε μακριά από τα ευρωπαϊκά μοντέλα διακυβέρνησης, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι μη μονοκομματικά, αλλά εκεί τα κόμματα μπορούν και συνθέτουν.