Οι πολίτες που ψήφισαν στο ψευδεπίγραφο Δημοψήφισμα βρίσκονται στην ίδια πλευρά.
Δεν αντέχουν πλέον να παρακολουθούν την αναδιανομή των φόρων που δεν οδηγεί πουθενά. Αντιλαμβάνονται ότι, δεν χρειάζονται έναν λαϊκιστη που διχάζει αλλά νέους ανθρώπους οι οποίοι θα είναι ικανοί να αυξήσουν το ΑΕΠ.
Η συζήτηση άλλωστε στην συνέντευξη Τσίπρα ανέδειξε το ζητούμενο της εποχής. Η μοναδική ερώτηση που δεν έγινε στον Τσίπρα- λόγω του θυμού – ήταν εαν μπορεί να αυξήσει το ΑΕΠ τα επόμενα χρόνια.
Μάλιστα, η ερώτηση θα ήταν ακόμα πιο σκληρή εαν του θύμιζαν ότι, ο πρωθυπουργός της χώρας δεν είναι επενδυτικός τραπεζίτης σε ιδιωτικά κότερα, αλλά επενδυτικός τραπεζίτης όλης της Ελλάδας. Η δουλειά του στο εξωτερικό, είναι πως θα φέρνει λεφτά στην χώρα.
Με λίγα λόγια, ως πρωθυπουργός δεν μπορείς να είσαι investment banker του εαυτού σου και της παρέας σου.
Όλα τα παραπάνω με τα Μνημόνια ξεχάστηκαν και οι πολιτικοί κοιτούσαν μόνο πως θα κλείσουν τους λογαριασμούς με τους ξένους κάνοντας περικοπές. Τώρα οι δικαιολογίες έχουν τελειώσει για όλους. Υπο αυτά τα δεδομένα η νέα βουλή πρέπει να απαρτίζεται από ανθρώπους ικανούς που θα αυξάνουν τον πλούτο και δεν θα διαχειρίζονται την μιζέρια και την αναιμική ανάπτυξη.
Επιπλέον, όπως δείχνει ξεκάθαρα η υπόθεση της επένδυσης του Ελληνικού, πρέπει να αποκοπούν μονομιάς οι ομφάλιοι λώροι με τα κάθε είδους συμφέροντα, για το κοινό όφελος. Όποιοι πιστεύουν και επενδύουν ότι, το νέο κοινοβούλιο θα λειτουργεί προς όφελος τους ας το ξεχάσουν.
Οι “υποψήφιοι” τους είναι διακριτοί στον καθένα ακόμη και διακομματικά. Άλλωστε, έχουμε μια ελπίδα. Για να βάλει κάποιος ξένος τα λεφτά του στην χώρα, θα απαιτήσει ισονομία ή καλύτερα ανταγωνισμό.
Τότε ίσως να τελειώσει το “διαίρει και βασίλευε”.