Το είπε ο αοιδός Μαραβέγιας: «πιο χαμηλά Λόλα, πιο χαμηλά». Σαν ένας ιστορικός μετροπόντικας ένα πράγμα, ο Αλέξης Τσίπρας σκάβει και ξανασκάβει ολοένα πιο μέσα, ολοένα πιο βαθιά και τελικά πιο …χαμηλά, μήπως βρει πολιτικό «πετρέλαιο». Μήπως πιαστεί από κάπου τώρα που τα πράγματα περιπλέκονται με το reunion στην κεντροαριστερά

Δεν εξηγούνται αλλιώς οι αρχαιολογικές – πολιτικές ανασκαφές, οι ιστορικές καταδύσεις του πρωθυπουργού, ο οποίος προκειμένου να επιβιώσει πολιτικά θα θυμηθεί έως και τον Πελοποννησιακό Πόλεμο ή τις ιστορικές του ρίζες με τον αείμνηστο πρόδρομο του εγχώριου λαϊκισμού Θόδωρο Δηλιγιάννη.

Το πράγμα άρχισε να φαίνεται με το …story Στάλιν κατά Χίτλερ. Κι αυτό για να κατορθώσει να ξεχαστούν επί 15 ημέρες οι φόροι, οι πλειστηριασμοί, οι υποσχέσεις που εξελίχθηκαν σε …αυταπάτες.

Τώρα, τη στιγμή που όλοι ετοιμαζόμαστε για τη β’ δόση του φόρου εισοδήματος, τον ΕΝΦΙΑ και που τελικά αποδεικνύεται κενό γράμμα η δήθεν «ανάσα» που θα έφερναν τα 1,6 δις. ευρώ (από τα συνολικά 8,6 δις. ευρώ της ολοκλήρωσης της β’ αξιολόγησης) πληρωμών ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου προς τις επιχειρήσεις, λέει ξανά το ποίημα.

Τώρα που η κεντροαριστερά «ξαναμαζεύεται» κι επειδή πάνω από όλα είναι τα ψηφαλάκια και η πολιτική του επιβίωση, θυμάται τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Αντί να κοιτάξει κατάματα τον 21ο αιώνα, αντί να δώσει σύγχρονες απαντήσεις στα αδιέξοδα μιας ολόκληρης γενιάς που πτωχεύει και μεταναστεύει, με δάνεια από το παρελθόν, με μιμήσεις επιπέδου Μαρσέλ Μαρσό, «μαϊμουδίζει» τον πρωθυπουργό των 80s που φέρει κι αυτός το δικό του – μεγάλο – μερίδιο για την εθνική, ηθική και εν τέλει οικονομική κατάπτωση της χώρας φανερώνοντας την αγωνία του να πιαστεί από ένα σύμβολο του παρελθόντος προφανώς επειδή το αφήγημα του πάσχει γιατί για το 2017 δεν έχει κάτι πειστικό να πει.

Για την εγχώρια εξάλλου αριστερά, ο ρόλος του Ανδρέα ήταν καταστροφικός.

Για την original αριστερά κι όχι την ντεμέκ των μνημονίων ή εκείνη που ξαφνικά ομνύει στο όνομα του Κώστα Λαλιώτη, ο Ανδρέας ήταν εκείνος που καπηλεύτηκε τα σύμβολα. Που πρόδωσε τις ελπίδες. Που ναι μεν βοήθησε να βγει από την οικονομική αφάνεια ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, όμως αυτή την προσπάθεια δεν τη βάσισε σε γερά θεμέλια αλλά στα «πολιτιστικά κέντρα» του Βαγγέλη Γιαννόπουλου και στους αφισοκολλητές των κλαδικών που εν μια νυκτί από ξυπόλητο τάγμα, γίνονταν κάτοχοι Μερσεντές και διαμερισμάτων. Που πλούτισαν με διαβατήριο την κομματική, πράσινη ταυτότητα.

Ξέχασε ο Αλέξης Τσίπρα τα όσα ο ίδιος έλεγε, πράγμα που φυσικά κανένα δεν ξαφνιάζει. Ο ίδιος δα δεν ήταν που παρέα με τους συντρόφους του μας έχουν κυριολεκτικά ζαλίσει τα αφτιά για τα περίφημα «καταστροφικά 40 χρόνια της μεταπολίτευσης»; Τώρα άραγε τα 11 χρόνια διακυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου διαγράφονται και πλέον θα μιλάει ο ίδιος και οι πολιτικοί του φίλοι για τα 29 χρόνια καταστροφής;

Με δόσεις μικρομεγαλισμού, ο Αλέξης Τσίπρας όμως φανέρωσε και άλλα πράγματα. Ένα “κόμπλεξ” παραλληλίας του με έναν άνθρωπο που όσο κι αν δεν τα κατάφερε όπως έπρεπε, που όσο κι αν έχει μερίδιο ευθύνης για πολλά αρνητικά αλλά και για ορισμένα θετικά, υπήρξε διεθνιστής, είχε γνώσεις των οικονομικών, ζυμώθηκε εντός της πανεπιστημιακής κοινότητας των 50s σε μια φιλελεύθερη Αμερική, είχε σχέσεις με ομάδες δίπλα στον Τζον Κένεντι. Τί σχέση μπορεί να έχει με αυτό το προφίλ ο Αλέξης Τσίπρας της μηδενικής εμπειρίας επαγγελματικής ζωής, των ελάχιστων παραστάσεων από το εξωτερικό και της ανύπαρκτης ζύμωσης με ξένους παράγοντες πριν γίνει πρωθυπουργός;

Σαν να μην έφθαναν αυτά, ενώ διαρκώς ακούμε για την περιβόητη “γραμμή” επικοινωνίας του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ, ενώ βιώσαμε την αγωνιώδη προσπάθεια Λαλιώτη να ρίξει γέφυρες (σ.σ. πιθανό να περιμένουμε κι άλλες δηλώσεις στήριξης στο μέλλον), ο Αλέξης Τσίπρας με το αφήγημα “Τσιπρανδρέου” κατόρθωσε να βάλει όλο το ΠΑΣΟΚ απέναντι του. Χειρότερα; Μετά τις δηλώσεις Κυρίτση αλλά και την γκρίνια πολλών εντός ΣΥΡΙΖΑ δημιουργείται και ένα ψυχικό χάσμα εντός του κυβερνώντος κόμματος. Σου λέει ο μέσος Συριζαίος “κι εγώ γιατί επί 40 χρόνια έμεινα στην …απ’ έξω; Αν ήταν, θα ήμουν κι εγώ ΠΑΣΟΚ να διορίζομαι και να χειροκροτώ τον μεγάλο ηγέτη Ανδρέα”.

Αυτή λοιπόν η στροφή του πρωθυπουργού προς τα 80s δείχνει ξεκάθαρα το πρόβλημα του. Όσο κι αν θέλει να εξισώσει τα ψέματα του σήμερα με αυτά του χθες, το αφήγημα της Ελλάδας του 1980 και των “καλύτερων μας χρόνων” δεν μπορεί να γίνει με ΕΦΚΑ και με διορισμούς των συριζοφρουρών στο πρότυπο των πρασινοφρουρών. Η Ελλάδα των “ουδετέρων κρατών” δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα της Τρόικας ή των …Θεσμών όπως μετονομάστηκαν. Το “Τσοβόλα δώστα όλα” απλά δεν μπορεί να υπάρξει σε καιρό που ο Αλέξης Τσίπρας δέσμευσε τη χώρα για πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2040. Και κακά τα ψέματα. Δεν θα μπορούσε ο πρωθυπουργός να κάνει καλύτερο δώρο ενόψει ΔΕΘ στον Κυριάκο Μητσοτάκη ο οποίος όταν χθες μιλούσε από τη Θεσσαλονίκη για την Ελλάδα του 2030, βρήκε τον αντίπαλο του να θυμάται το 1981.