Βρώμα. Στους δρόμους. Δυσοσμία. Στην πολιτική.
Γιατί η κατάσταση με τα σκουπίδια βρωμάει από καιρό. Από τότε που οι Παναγιώτης Κουρουμπλής, Χριστόφορος Βερναρδάκης και κατόπιν ο Πάνος Σκουρλέτης για να δείξουν το πόσο αριστεροί είναι, το πόσο νοιάζονται τάχα για τον δημόσιο υπάλληλοι έδωσαν μια νομοθετική λύση «τσάτρα – πάτρα» που εγκλώβισε τους παρατασιούχους (αφού διαρκώς οι συμβάσεις τους παρατείνονται).
Σου έλεγαν οι πονηροί πολιτικοί «βλάχοι»: «θα το παίξουμε εμείς προστάτες των συμβασιούχων και η αντιπολίτευση θα εκτεθεί. Θα ποντάρουμε στη διόγκωση με κάθε μέσο του Κράτους για να έχουμε μόνιμα τα ψηφαλάκια».
Να όμως που οι ίδιοι τώρα βρέθηκαν μπροστά στα σκουπίδια της οργής. Οι ίδιοι μυρίζουν τη μπόχα του λαϊκισμού τους.
Οι συμβασιούχοι σε έναν αγώνα για τους ίδιους ζωής και θανάτου που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με το success story «βγαίνουμε μωρό μου βγαίνουμε έξω από το τούνελ», ένα βήμα πριν την ανεργία και την ανέχεια, χρεώνουν στον Πάνο Σκουρλέτη το πρόβλημα. Και καλά του κάνουν. Αυτός είναι ο πλειοδότης του λαϊκισμού. Αυτός τους θεώρησε «ιθαγενείς» και τους προσέφερε προ μηνών τις χάνδρες ενός ανεφάρμοστου νόμου. Ενός νόμου που κατέπεσε. Όπως και τώρα, στο και πέντε, πάλι θέλει να προωθήσει λύση μπάλωμα. Λύση – μη λύση.
Όμως και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στους Δήμους οφείλουν να σκεφτούν. Να αξιολογήσουν. Να ζυγίσουν. Γιατί αυτή η κινητοποίηση είναι ξεκάθαρα λάθος. Ο τσαμπουκάς των σκουπιδιών έξω από νοσοκομεία, η άθλια εικόνα εν μέσω τουριστικής σεζόν, η χώρα – Φυλή όπως …εκφυλίζεται δεν μπορεί να συνεχιστεί.
Σαφώς είναι δικαίωμα τους να αντιδρούν. Δικαίωμα έχουν στην εργασία. Δικαίωμα να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Όχι όμως ρημάζοντας τις δουλειές των άλλων. Όχι ρημάζοντας μια χώρα. Όχι θέτοντας σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία.
Ως άνθρωποι λοιπόν της καθαριότητας, οφείλουν να καθαρίσουν πρώτα το μυαλό τους. Να ξεβρωμίσουν – πολιτικά – εκείνα τα σκουπίδια του λαϊκισμού που τους συμπεριφέρονται σαν να είναι χαχόλοι.
Οφείλουν να βρουν νέες μορφές κινητοποιήσεων και να μην αντιγράφουν τους Σταμουλοκολλάδες. Οφείλουν τέλος καθαρά και χωρίς καθυστέρηση να μην τσιμπήσουν σε νέες ομηρίες. Γιατί ένα εργατικό κίνημα χειραφετημένο δεν μπορεί να ζητάει μονάχα την ευθύνη στους άλλους. Πρέπει πρώτα να δει τη δική του ευθύνη. Τα δικά του λάθη. Τις δικές τους κακές επενδύσεις σε πρόσωπα, ιδέες και πρακτικές. Αν δεν τα κάνουν αυτά οι εργαζόμενοι, τότε θα βρεθούν στον κάλαθο των αχρήστων.