Το σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι ένα φαινόμενο κατά το οποίο όμηροι εκφράζουν συμπάθεια και κατανόηση προς τους απαγωγείς τους. Μερικοί μάλιστα φθάνουν σε σημείο να τους υπερασπίζονται ή και να ταυτίζονται μαζί τους.
Με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθώ λοιπόν τις τελευταίες ημέρες τον δημόσιο διάλογο αναφορικά με τις θέσεις κι απόψεις του δημοσκόπου Νίκου Μαραντζίδη ο οποίος εντελώς ξαφνικά, σαν κάτι να έπαθε ο άνθρωπος, θυμήθηκε πως ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει στροφή στον ρεαλισμό και τη σοσιαλδημοκρατία. Πως «μετασχηματίζεται» και πως η συζήτηση για τον ακραίο και λαϊκιστικό αυτό σχηματισμό ανήκει στο παρελθόν.
Δεν θα σταθώ σε όσους υπονοούν διάφορα. Πως δηλαδή ο κ. Μαραντζίδης έχει τρομοκρατηθεί και πως μετά από την αποχώρηση του από τον δημοσκοπικό στίβο (σ.σ. μην ξεχνάμε πως έχει παραδώσει τα κλειδιά του ερευνητικού σκέλους του Πανεπιστημίου Μακεδονίας εδώ και μήνες) υπογράφει τώρα και δηλώσεις …μετανοίας προς την κυβέρνηση.
Δεν θα μιλήσω καν για φαιδρότητες όπως ότι κάτι του έταξε η κυβέρνηση κι άλλα.
Όμως είναι άξιο προβληματισμού και συζήτησης το γεγονός πώς σοβαροί άνθρωποι, με γόνιμη παρουσία στα δημόσια πράγματα και αστική οπτική, δεν βλέπουν μια σειρά από αυτονόητα πράγματα. Πως πατάνε την μπανανόφλουδα και γίνονται σύμμαχοι μιας καταστροφικής κυβέρνησης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υστεροφημία και την εγκυρότητα τους.
Δεν μπορώ για παράδειγμα να εξηγήσω τη στάση του προέδρου του ΕΒΕΑ και της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων Ελλάδος, του Κωνσταντίνου Μίχαλου ο οποίος δηλώνει πως «η καραμέλα των πρόωρων εκλογών πρέπει να σταματήσει». Θα πρέπει να πω ότι σαφώς δεν πιστεύω πως ο κ. Μίχαλος προετοιμάζει πολιτικό κόμμα.
Άνθρωπος σοβαρός είναι και με αίσθηση της πιάτσας εξάλλου. Όμως δεν μπορεί α λα καρτ, να θυμάται πως οι πρόωρες εκλογές είναι κακές, όταν δεν λέχθηκε κάτι παρόμοιο για αυτές του 2015 που έφεραν τα δεινά της «αξιοπρεπούς διαπραγμάτευσης» Τσίπρα – Βαρουφάκη. Δεν μπορεί να μη βλέπει πως δημοσιονομικά έχει αρχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ να ξεχειλώνει το πράγμα με προσλήψεις και δαπάνες επειδή μπροστά του έχει ούτως ή άλλως το ορόσημο των Ευρωεκλογών του Μάη του 2019. Είναι δηλαδή για έναν άνθρωπο της αγοράς σαν τον κ. Μίχαλο προτιμότερο ή χώρα να σέρνεται μέχρι την άνοιξη του 2019 παρά να δοθεί ένα τέλος το φθινόπωρο;
Όπως όμως και στην περίπτωση αυτή, έτσι και σε δεκάδες άλλες που ακούμε δεξιά κι αριστερά πως τάχα ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει σε μια φάση ωρίμανσης, έρχεται να απαντήσει η ίδια η ζωή. Ο ίδιος ο πολιτικός βίος της κυβέρνησης.
Μια «ώριμη» κυβέρνηση δεν κάνει τυφλές επιθέσεις στον αντίπαλο της όπως με την υπόθεση Novartis. Δεν χρησιμοποιεί κουκουλοφόρους μάρτυρες. Ό,τι έχει να πει το λέει στο φως. Όχι στο σκοτάδι. Μια «ώριμη» κυβέρνηση δεν διχάζει με κάθε ευκαιρία έναν λαό με ροπή προς τη διχόνοια. Ενώνει.
Μια σοβαρή κυβέρνηση δεν νομιμοποιεί την αριστερή βία και τον κάθε Ρουβίκωνα. Τους συλλαμβάνει. Δεν τους αφήνει ανεξέλεγκτους ούτε τους κλείνει το μάτι. Δεν τους αφήνει να εξελίσσονται σε επίσημο παρακράτος που εκφοβίζει τους πολιτικούς της αντιπάλου.
Δεν αφήνει να κυκλοφορούν ελεύθεροι τρομοκράτες ή εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου.
Δεν αφήνει τα πανεπιστήμια στην τύχη της κάθε πολιτικής ομάδας. Παλεύει για αναβάθμιση της παιδείας. Όχι για το πισωγύρισμα της.
Μια κυβέρνηση της σοσιαλδημοκρατίας δεν πριμοδοτεί νέα «θολά» συμφέροντα. Δεν πλειοδοτεί σε λαϊκισμό. Δεν τροφοδοτεί το αντικληρικανικό μένος. Δεν νομοθετεί άρπα κόλλα για να σαγηνεύσει συγκεκριμένα ακροατήρια. Μια σοβαρή κυβέρνηση δεν προκαλεί στα εθνικά ζητήματα όταν γνωρίζει πως η γειτονική Τουρκία έχει τη δική της ατζέντα. Μια σταθερή κυβέρνηση έχει πλάνο, δεν έχει τρεις ή τέσσερις εθνικές γραμμές. Δεν προωθεί νεφελώδεις λύσεις για το Μακεδονικό, κόντρα στο λαϊκό αίσθημα.
Μια σωστή κυβέρνηση δεν τάζει, όταν γνωρίζει πως δεν μπορεί να τηρήσει τις υποσχέσεις της. Δεν κρύβει την αλήθεια για τις περικοπές στις συντάξεις ή για τη μείωση του αφορολόγητου.
Τέλος μια κανονική κυβέρνηση δεν κυνηγάει τα ΜΜΕ ούτε πιέζει τις δημοσκοπικές εταιρείες για να δημιουργήσει μια εικονική πραγματικότητα.
Όσοι λοιπόν βλέπουν πίσω από τα χάλια της χώρας μας μια κάποια κανονικότητα, είτε δεν βλέπουν καθαρά είτε έχουν τυφλωθεί από προσωπικά αδιέξοδα.
Όσοι το παίζουν «νουνεχείς» και οπαδοί του ομαλού πολιτικού κύκλου θα πρέπει να μας απαντήσουν πόσο κόστισαν οι αυταπάτες του Αλέξη Τσίπρα. Οι μειώσεις συντάξεων και αφορολόγητου ως αποτέλεσμα της «αξιοπρεπούς διαπραγμάτευσης» είναι στροφή προς την …κανονικότητα;
Αν ο κ. Μαραντζίδης λοιπόν ή άλλοι θεσμικοί παράγοντες της χώρας αγάπησαν τους απαγωγείς τους, αν πάσχουν από Σύνδρομο Στοκχόλμης, εμείς έχουμε να τους συστήσουμε ικανότατους θεραπευτές. Αν πάλι συμβαίνει κάτι άλλο, τους ευχόμαστε ειλικρινά καλή τύχη.