Έτσι κι αλλιώς, είτε κάποιοι το θέλουν είτε όχι, η επόμενη Δευτέρα θα βρει τον τόπο σε μια εντελώς διαφορετική από τη σημερινή φάση. Η χώρα θα έχει μπει σε μια καινούργια κατάσταση που αρέσει δεν αρέσει, θα την οδηγήσει στην επόμενη τετραετία. Για την ακρίβεια θα την οδηγήσει στην επόμενη δεκαετία, αυτή του 2020. Σε μια περίοδο προκλήσεων.
Μη γελιόμαστε λοιπόν.
Δεν έχουμε μπροστά μας κλασικές Ευρωεκλογές. Δεν υπάρχει η λογική της «χαλαρότητας». Αυτό φαίνεται από όλες τις δημοσκοπήσεις που αποδεικνύουν πως τα μικρά κόμματα καταποντίζονται. Στοιχείο της πολιτικής κρίσης μετά το 2012 ήταν η σταθερή παρουσία οκτώ και πλέον «ετοιμοπόλεμων» κομματικών μηχανισμών. Πέραν της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν το ΠΑΣΟΚ (Δημοκρατική Συμπαράταξη), το ΚΚΕ, η Χρυσή Αυγή αλλά και οι ΑΝΕΛ, Ποτάμι, Ενωση Κεντρώων, το ΛΑΟΣ που έπαιζαν «μπάλα».
Τώρα με το στανιό καταγράφεται η Ελληνική Λύση πλησίον του 3% και οι υπόλοιποι ψυχοραγούν. Όλες οι μετρήσεις κινούνται προς μια νέα κατεύθυνση, δικομματική, με έμφαση όμως προς τη Νέα Δημοκρατία. Δείγμα πως περνάει η χώρα σε μια καινούργια δημοκρατική αλλά και συγκεντρωτική περίοδο.
Ο δικομματισμός επίσης ανακάμπτει αν δούμε και τα μεγέθη της αδιευκρίνιστης ψήφου. Οι πιο πολλοί αναποφάσιστοι δεν παζαρεύουν με τους μικρότερους σχηματισμούς.
Προς τους μεγάλους κοιτάζουν.
Ένα ακόμα δείγμα πως αλλάζουν πολλά είναι ότι οι συνηθισμένες προεκλογικές παροχές που ανέκαθεν αποτελούσαν βαρόμετρο, δείχνουν να βουλιάζουν. Ο Έλληνας δεν «τσιμπάει» όπως τσίμπαγε. Ο Τσίπρας όχι μόνο δεν έπεισε τους συνταξιούχους να αλλάξουν την ψήφο τους αλλά αντιθέτως τους εκνεύρισε. Τους έταξε 13η σύνταξη και τους έδωσε ψίχουλα. Κι αυτό θα το πληρώσει, ολοκληρώνοντας έναν κύκλο ψεμάτων με παταγώδη αποτυχία. Έναν κύκλο που ξεκίνησε από το 2012 με τα νταούλια και την αντισαμαρική σπέκουλα.
Τρίτο σημείο πως έρχεται ένα πολιτικό big bang είναι η διαγραφόμενη αποτυχία – βούλιαγμα των αυτοδιοικητικών ψηφοδελτίων του ΣΥΡΙΖΑ. Το κυβερνών κόμμα δεν επένδυσε σε νέα πρόσωπα καθώς δεν συγκίνησε νέα πρόσωπα. Με γκρίζες υποψηφιότητες που απέχουν από την κοινωνία και που δεν βασίζονται στην αριστεία αλλά στην κομματική επετηρίδα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποστεί μια δεινή ήττα. Ένα αυτοδιοικητικό μπαμ που θα του κοστίσει.
Όμως και σε επίπεδο προσώπων στο Ευρωψηφοδέλτιο ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ, το πάλαι ποτέ αριστερό κόμμα θα υποστεί το δικό του big bang καθώς προδιαγράφονται επιλογές όπως η κυρία Κουντουρά, ο Πέτρος Κόκκαλης, ο πασόκος Παναγιώτης Κουρουμπλής, ο τάχα αδέσμευτος δημοσιογράφος Κώστας Αρβανίτης, ο απολιτίκ ηθοποιός Αλέξης Γεωργούλης κι όχι ο στενά κομματικός Δημήτρης Παπαδημούλης ή άλλα παλιά – παραδοσιακά στελέχη. Κι εκεί λοιπόν θα υπάρξει ένα big bang. Εσωκομματικό.
Σπάνια λοιπόν στην πολιτική ιστορία του τόπου, μια ημέρα θα κρίνει τόσα πολλά. Και για όσους αρέσκονται να μιλούν για μεταπολίτευση, ίσως θα είναι η πρώτη φοράς μετά την δημοκρατική παλινόρθωση του 1974 που οι Ευρωεκλογές κι όχι οι Εθνικές εκλογές θα δώσουν το στίγμα της ανατροπής. Το στίγμα μιας μεταπολίτευσης του 21ου αιώνα με ευρωπαϊκά όμως δεδομένα.