Βασικό κυβερνητικό στρατήγημα είναι να καταδειχθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως εκπρόσωπος μιας εγχώριας ελίτ, σε αντίθεση με τον προερχόμενο από το λαό – άρα κι έχοντα το πλεονέκτημα της αδιαμεσολάβητης δημόσιας έκφρασης αυτού- Αλέξη Τσίπρα.

Στο κυβερνητικό φαντασιακό, ο Κυριάκος είναι «Κούλης». Είναι ο μη μπαρουτοκανισμένος αστός, ο «γόνος», που δεν μπορεί να μιλάει για το Αιγάλεω, που ηγείται ενός κόμματος των ελίτ άρα δεν είναι άξιος να εκφράσει τα χαμηλά στρώματα. Να συνομιλήσει δηλαδή με τον «λαό». Επαγωγικά, σύμφωνα πάντα με τον ΣΥΡΙΖΑ, στην περίπτωση που ο Κυριάκος Μητσοτάκης κερδίσει τις εκλογές, η τάξη των επιχειρηματιών, οι «πλούσιοι», θα κάνουν πάρτι και θα διαλύσουν τις κοινωνικές κατακτήσεις.

Στο ίδιο αφήγημα, ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο «άλλος πόλος». Πρόκειται για το κατά Στέλιο Παππά «γελαστό παιδί». Το «δικό μας …παλικάρι» που αναδείχθηκε μέσα από τις λαϊκές τάξεις, ζούσε στους Αμπελόκηπους κι όχι στα Κολωνάκια, ζυμώθηκε στους κοινωνικούς αγώνες. Άμεσος (όντως), επικοινωνιακός (απόλυτα), για χρόνια ο Αλέξης Τσίπρας προωθήθηκε από τα ΜΜΕ (ναι αυτά που σήμερα βρίζει) ως «εναλλακτικός». Ως «ένας από εμάς». Θυμάμαι ακόμα μια εκπομπή του Μανώλη Κοττάκη στη νεοδημοκρατική τότε ΕΡΤ με τον Αλέξη Τσίπρα να δίνει συνέντευξη καβάλα στη μηχανή του. Να διαφημίζει το ότι μένει στην Κυψέλη κι όχι στην Εκάλη ή σε κάποιο ακριβό προάστιο. Τότε, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στο 4% όμως ο Αλέξης μας θύμιζε τον κανακάρη μας. Το αγαπημένο παιδί που έχει ευκαιρία να αλλάξει τη ζωή του και γιατί όχι; Τη χώρα. Απλός, προσιτός, πήγαινε διακοπές στη Μουτσούνα της Νάξου ή στη Γάβδο με σκηνή. Λογικό ήταν τα ΜΜΕ να τον αποθεώνουν. Η χώρα διψούσε για «κάτι άλλο». Πόσο ίδιος όμως είναι σήμερα ο πρωθυπουργός; Πόσο «λαϊκός» είναι στην ουσία του κι όχι στα λόγια;

Στη δεκαετία του ’80, με το μεγάλο κύμα διορισμών και «δουλειών» προς τους λεγόμενους πρασινοφρουρούς, ξαφνικά από τις λαϊκές τάξεις, προέκυψε ένα νέο είδος κομματικών στελεχών. Οι «λαϊκο-ελίτ» πασόκοι. Δεν μπορεί; Όλοι θα έχετε δει τα τότε χρόνια κάποιο φτωχό, ταπεινό στέλεχος που σε μια νύχτα διορίστηκε στο Δημόσιο και κατόπιν λόγω κομματικής ιδιότητας «πρόκοψε». Που στο μπαλκόνι φώναζε για τα «δίκια του λαού» όμως αναρριχήθηκε στον κρατικό μηχανισμό και ξαφνικά από γείτονας μας στη φτώχεια και την καθημερινότητα, εμφανιζόταν με Μερσέντες στους γεμάτους λακκούβες δρόμους του Κερατσινίου, της Δραπετσώνας, του Αιγάλεω ή της Αγίας Βαρβάρας. Που από το σπίτι με τα ελενίτ, βρέθηκε να έχει μεζονέτα και να γίνεται ξαφνικά τοπικός «βαρώνος».

Είναι ο πρασινοφρουρός, ο φίλος μας, που από μαχητής των δρόμων έπιασε μια θεσούλα Αντιδημάρχου, Δημάρχου ή προϊσταμένου σε υπουργείου και που αφού άγαρμπα αναρριχήθηκε μετά πουλούσε πασοκοφροσύνη και λαϊκό πολιτικό μελό σε όλους τους άλλους. Είναι η κάστα αυτή που σε πολλές περιπτώσεις πλούτισε ακριβώς επάνω στο δάκρυ του κοσμάκη και στην ανάγκη του. Και που ποτέ δεν «ξέχασε» τη λαϊκή της καταγωγή. Φυσικά μόνο στα λόγια.

Αυτούς ολοένα περισσότερο θυμίζει εσχάτως ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος μάλιστα δια των συντρόφων του εσχάτως ομνύει στον Κώστα Λαλιώτη (ο Χρ. Σπίρτζης μάλιστα πρόσφατα του έπλεξε το εγκώμιο για τα …σημαντικά έργα που έκανε). Κανένας πρωθυπουργός δεν τόλμησε στα επτά χρόνια της κρίσης να κλείνει διαρκώς το δρόμο μπροστά στο Μέγαρο Μαξίμου. Ο Αλέξης το έκανε. Ο Αλέξης, ο δικός μας Αλέξης διορίζει τους κολλητούς του λες και είναι ο νέος βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΔ’ που έλεγε «το Κράτος είμαι εγώ». Γιατί όταν διορίζεις τον Καρανίκα κακά τα ψέματα. Θυμίζεις τους παλιούς βασιλιάδες που για τη διασκέδαση τους στο παλάτι είχαν τον προσωπικό τους γελωτοποιό. Γιατί όταν κρατάς ως υφυπουργό τον Παύλο Πολάκη, μόνο και μόνο επειδή είναι φίλος σου από τις καλοκαιρινές διακοπές σημαίνει ότι μέσα σου είσαι λαϊκό- ελίτ κι όχι αυθεντικός εκφραστής του κοσμάκη. Γιατί όταν είσαι ο πρώτος πρωθυπουργός που ενώ επικοινωνεί τη λαϊκότητα του κρύβει το που πηγαίνει διακοπές, κάτι άλλο συμβαίνει. Ας μην ξεχνάμε πως παραδοσιακά, όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί λένε στο λαό που βρίσκονται. Κι αυτό διότι είναι δημόσια πρόσωπα, άρα δημόσια κρίνονται ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Ακόμα και για τις διακοπές τους.

Γιατί δεν μας άρεσε από ένα «γελαστό παιδί» από έναν «δικό μας άνθρωπο» η χώρα να καίγεται επί πέντε ημέρες κι αυτός να είναι άφαντος. Να μη θέλει να διακόψει τις διακοπές του για να κάνει το καθήκον του. Ο πρωθυπουργός μπορεί να μη συντονίζει τις επιχειρήσεις κατάσβεσης όμως με το κύρος του είναι εκείνος που πιέζει, που ελέγχει.

Και τελικά όταν μόνο στα λόγια σέβεσαι το λαό κι όχι στην πράξη αλλάζοντας τη λαϊκή του ετυμηγορία σε τρεις ημέρες, επιβάλλοντας ολοένα πιο σκληρούς φόρους, μειώνοντας τις συντάξεις και χαμηλώνοντας το αφορολόγητο και διαχειριζόμενος με ψέματα την καθημερινότητα, τότε ολοένα θα θυμίζεις τον πασόκο της γειτονιάς μας. Εκείνον που για χρόνια με την αναρρίχηση του σε αξιώματα που δεν του ανήκαν και δεν τα άξιζε, μας προκαλούσε. Που έκανε καριέρα στην πλάτη του «λαού» και ο οποίος στην πορεία εξελίχθηκε σε «λαουτζίκο» για τον ίδιο.