Το πράγμα είχε φανεί ήδη από τις αρχές αυτής της “περίεργης” διακυβέρνησης. Θυμάμαι τον διοικητή ομάδας της αστυνομίας με παροιμιώδη ψυχραιμία κι επαγγελματισμό να υπομένει τις ύβρεις και τις απειλές της προέδρου τότε της Βουλης Ζωής Κωνσταντοπουλου. Ήταν η εποχή της “σκληρής διαπραγμάτευσης” και της “εθνικής αξιοπρέπειας” όπου το κάθε γκρουπούσκουλο αλώνιζε εντός κι εκτός Βουλης.
Στη συνέχεια είδαμε τα ΜΑΤ αμήχανα να κοιτάζουν το στήσιμο έως και container στα Εξαρχεια, το πέταγμα φειγ βολάν από τον Ρουβικωνα εντός Βουλης, ενώ όλοι θυμόμαστε τον ανεκδιήγητο Νίκο Τόσκα να καλεί σε διάλογο της “συλλογικότητες” των Εξαρχειων.
Το στίγμα λοιπόν αυτής της κυβέρνησης ήταν σαφές: ο αστυνομος στη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ Ανελ είναι ένας παρίας. Κάποιος αχρείαστος έως κι ενοχλητικός. Όχι ο σύμμαχος του πολίτη όταν αυτός κάτι χρειαστεί.
Σε οσους εξακολουθούν να επιμένουν πως το κυβερνών κόμμα κανονικοποιειται και γίνεται σοσιαλδημοκρατικό, σε οσους οραματίζονται έναν ΣΥΡΙΖΑ κεντροαριστερό, οι ίδιες του οι πέραν της οικονομίας επιλογές δείχνουν το αντίθετο.
Σαν ένα κακομαθημένο παιδί, το κόμμα αυτό αρνείται να μεγαλώσει. Αρνείται να συμμορφωθεί και να κυβερνήσει με σοβαρότητα. Οι θεσμοί και οι δομές του Κράτους είναι για αυτους κάτι αχρείαστο. Ένας στενός… κορσές που τους κάνει να ασφυκτιούν. Το ερώτημα όμως είναι αν η λογική της ζούγκλας και της διάλυσης της αστυνομίας, η λογική κι οπτική του καρανικειου χαβαλέ μας βοηθά ως κοινωνία ή μας πηγαίνει πίσω. Το να βρίζουμε σαν να είμαστε δεκαπεντάχρονα παιδιά κι όχι υπεύθυνοι πολίτες τον αστυνόμο, το να τον αφήνουμε έρμαιο στις ορέξεις του κάθε ανεγκέφαλου καταληψία είναι στάση που επιδεικνύει σοφρωσυνη; που δείχνει πολιτική ωριμότητα, ή που τελικά αποδεικνύει περίτρανα τον πολιτικό παλιμπαιδισμό ενος πρωθυπουργού που πέραν των Μνημονίων αρνείται να ενηλικιωθεί στο όνομα ενός θόλου οράματος;
Μήπως ο κ. Τσιπρας οφείλει από το “μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι” να περάσει σε μια νέα θέση;
Εξάλλου αυτοί οι μπάτσοι, αυτά τα “γουρούνια” κι αυτοί οι …δολοφόνοι καθημερινά τον φυλάνε, τον προσέχουν και τον βοηθούν όταν φράζουν το Μέγαρο Μαξίμου. Ας μη λησμονεί στιγμή ο πρωθυπουργός πως με δική του επιλογή είναι ο καλύτερα φυλασσόμενος πολιτικός των Μνημονίων. Και είναι πραγματικά άδικο ο ίδιος να κλείνει τα μάτια στα όσα τραβάνε οι δυνάμεις της ασφαλείας και της τάξης, όταν σε αυτες ο ίδιος προστρέχει (και πολύ καλά κάνει) ως πρωθυπουργός για την ασφάλεια του.