Ξεκάθαρα τα πράγματα. Ο Ανδρέας φέρει μεγάλη ιστορική ευθύνη για όσα σήμερα συμβαίνουν.
Σε μια μικρή ανασκόπηση των 36 ετών από την αναρρίχηση του στην εξουσία λόγω και της αντίστοιχης επετείου, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε πως υπήρξε ο ηγέτης – ιστορικός εισηγητής του λαϊκισμού στην Ελλάδα. Εκείνος που ηθικά διάβρωσε τη χώρα αν και πρέπει να του αναγνωρίσουμε πως βοήθησε τα χαμηλά στρώματα να περάσουν σε μια νέα φάση οικονομικής ευμάρειας, με τρόπο όμως άγαρμπο και στρεβλό. Ήταν το πολιτικό πρόσωπο που δίχαζε αντί να ενώνει και που φέρει την ευθύνη για την πρώτη σημαντική οικονομική κατρακύλα του τόπου.
Παρά ταύτα σε μια σειρά εθνικών του επιλογών είχε ενδιαφέρον. Το περίφημο “η Ελλάς ανήκει στους Έλληνες” όντως το πίστευε αν και το υπηρέτησε με ανάλογο λαϊκισμό σέρνοντας την πατρίδα σε επιλογές τύπου Καντάφι και τροφοδοτώντας έναν στείρο αντιμαμερικανισμό που διαρκεί χρόνια. Σε μείζονες κρίσεις υπήρξε δυναμικός. Και διαπραγματευτικά παρουσίαζε μια αξιοσημείωτη δεινότητα. Κοινώς, δεν ήταν ένας “εύκολος παίκτης”. Αντιτάχθηκε στη Θάτσερ, πετροβόλησε τον Ρέιγκαν, διαφώνησε με τον Κολ. Αν και σε πολλές περιπτώσεις οι ενέργειες του απομόνωσαν την Ελλάδα, ο ίδιος είχε ένα διακριτό στίγμα. Μια προσωπικότητα.
Τα παραπάνω λοιπόν καμία σχέση δεν μπορούν να έχουν με έναν πρωθυπουργό – παρία. Έναν ηγέτη που σαν φτερό στον άνεμο τρέχει δεξιά και αριστερά παρακαλώντας για βοήθεια μόνο και μόνο για να βγάλει μια φωτογραφία με κάποιον ισχυρό ηγέτη μήπως και τονώσει την εγχώρια ηγετικότητα του (βλέπε Ομπάμα, Μακρόν) και που εκλιπαρεί αυτούς που έβριζε (Τραμπ, Μέρκελ). Που με την υπόθεση των F 16 ουσιαστικά μετέτρεψε τη χώρα μας σε μια 100% φόρου υποτελή χώρα, δίχως να κρατά καν τα προσχήματα.
Κι αυτό το λέμε καθώς ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας κάθε τρεις και λίγο επιδιώκει να φανεί όμοιος του Ανδρέα. Ένας …Τσιπρανδρέου όπως γράφαμε στο παρελθόν.
Δεν λέμε. Η οικονομική κρίση έχει οδηγήσει σε δύσκολα μέτρα και υπερβολικές απαιτήσεις εκ μέρους των δανειστών. Όμως κανένας άλλος πρωθυπουργός δεν υπέγραψε την εκχώρηση της κρατικής περιουσίας για 100 χρόνια παρά ο Αλέξης Τσίπρας. Κανένας δεν υπόσχεται δεξιά κι αριστερά ανά τον πλανήτη αγορές οπλικών συστημάτων ή άλλων υπηρεσιών και τεχνολογιών προς ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία όταν ο λαός περνάει δύσκολα. Κανένας δεν τόλμησε να ντιλάρει την παραμονή του στην εξουσία με δισ. ευρώ αγορών προς ξένες δυνάμεις. Κι αυτός που δήθεν παρουσιαζόταν ως “εθνικά υπερήφανος μαχητής” είναι που τώρα κάνει τα πάντα, που υπογράφει τα πάντα για να διασωθεί.
Κάποιοι αποκαλούσαν τον Αντώνη Σαμαρά και τον Βαγγέλη Βενιζέλο ως “προδότες” και “Γερμανοτσολιάδες”. Πως άραγε θα πρέπει να χαρακτηριστεί σήμερα ένας πρωθυπουργός που ενώ κόβει συντάξεις, μειώνει το αφορολόγητο, επιβάλλει χαράτσια στους επαγγελματίες, για να δείξει την υποταγή του υπογράφει συμφωνίες ίσες με έναν ΕΝΦΙΑ για την άμυνα; Που αντί να ζητήσει άλλου τύπου γεωστρατηγικές βοήθειες από τη σύμμαχο ΗΠΑ δίχως πλάνο, δίχως στρατηγική ανοίγει το πορτοφόλι; Που μέσα σε δύο χρόνια ξεχνάει την όποια ιδεολογία είχε και από το “φονιάδες των λαών Αμερικάνοι” σαν γιουσουφάκι σπεύδει να πει “συνεταιράκια των λαών Αμερικάνοι”; Όχι λοιπόν. Ακόμα και με τον λαϊκιστή Ανδρέα που τόσο στοίχισε στη χώρα, ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει καμία μα καμία σχέση. Δεν υπάρχει σύγκριση σε δύο μεγέθη εντελώς ανόμοια. Ο ένας εθνικά τουλάχιστον είχε μια υπερηφάνεια. Επιδείκνυε έναν χαρακτήρα. Ο τωρινός πρωθυπουργός είναι απλά ένας “νομάρχης”, ένας φόρου υποτελής πολιτικός που έδωσε τα πάντα με αντάλλαγμα να παραμείνει για λίγους μήνες ακόμα στη θέση του. Είναι ένας …yes man για να θυμηθούμε την πασοκική ορολογία των 80s τον οποίο αν ζούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και βρισκόταν στη Βουλή θα κατακεραύνωνε.