Ο Κώστας Αρβανίτης είναι δημοσιογράφος. Ως τέτοιος, γνωρίζει τον τρόπο να κάνει «ντόρο». Όπως η on air αποχώρησή του από το πλατό της ΕΡΤ. Για να σηκώσει σκόνη και να κάνει φασαρία, επέλεξε τον εντυπωσιασμό. Δικαίωμα του.
Στο ίδιο όμως στιλ συνεχίζει να κινείται και προεκλογικά. Σε μια κρίση μεγαλείου μάλιστα μέχρι που έμμεσα έφθασε να συγκρίνει τον εαυτό του με τον Γρηγόρη Λαμπράκη. Η αναφορά και μόνο σε Γκοτζαμάνηδες, ο παραλληλισμός μιας γιούχας στην Κατερίνη με το περίφημο τρίκυκλο του θανάτου της Θεσσαλονίκης, αυτή την προσπάθεια εξυπηρετούσε. Την εκ νέου θυματοποίηση της Αριστεράς.
Μόνο που το παραμύθι αυτό κρύβει και Δράκο. Γιατί η Αριστερά των 60s δεν έχει καμία σχέση με την ξενόδουλη και βολεμένη σε υπουργικά γραφεία Αριστερά του 2019. Με αυτούς που υπάκουα, σαν καλά παιδιά ψηφίζουν ό,τι τους στείλουν οι Θεσμοί ή οι πρεσβείες των μεγάλων δυνάμεων. Που αμετάφραστα λένε «ναι» σε νομοσχέδια δίχως να ρωτήσουν το λαό.
Δεν γνωρίζω αν η γιούχα κατά του Κώστα Αρβανίτη προέρχεται από Χρυσαυγίτες.
Από εκείνους που –για να μην ξεχνιόμαστε – ο Αντώνης Σαμαράς έστειλε στη Δικαιοσύνη και που επί τέσσερα συριζαϊκά χρόνια η δίκη τους δεν προχωρά.
Γνωρίζω όμως πως σε άλλες περιπτώσεις γιουχάισε κι απλός κόσμος. Πολίτες που θεωρούν ότι δεν ερωτήθηκαν για μια κακή συμφωνία. Για έναν επώδυνο εθνικό συμβιβασμό.
Κι αν δεν θυμούνται στον ΣΥΡΙΖΑ τι σημαίνει γιούχα, αν το ξέχασε ο κύριος Αρβανίτης, ας ανατρέξει στο βίντεο που θα τον ακολουθεί μια ολόκληρη ζωή. Στη δήλωση του με την οποία χαρακτήριζε τον εκλεγμένο πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά ως «μαλ….κα». Αυτή την ποιότητα εξυπηρετούσε το 2014 ο σημερινός «αγωνιστής της δημοκρατίας». Ο νέος «Λαμπράκης». Αυτή τη δήλωση κάλυψε απόλυτα ο Αλέξης Τσίπρας που ποτέ δεν καταδίκασε τον στενό του φίλο. Αντιθέτως τον επιβράβευσε με θέση στο Ευρωψηφοδέλτιο και με έντονη προώθηση του σε όλη τη χώρα.
Εμείς, από το 2014 επισημαίναμε πως κανενός είδους εξτρεμισμός, πως καμία «γιούχα» δεν είναι επιτρεπτή σε μια δημοκρατική κοινωνία. Πως η διακοπή των παρελάσεων ήταν ντροπή. Δεν ήταν ακτιβισμός. Ο κύριος Αρβανίτης και οι σύντροφοι του αντιθέτως, είχαν τότε άλλη άποψη. Επένδυαν στο κλίμα της ανωμαλίας και λειτουργούσαν εξτρεμιστικά με ύβρεις και δημιουργία εκρηκτικού κλίματος. Και τώρα που αυτή η συμπεριφορά τους γυρνάει πίσω ως μπούμερανγκ, το παίζουν και διωκόμενοι». Γκρινιάζουν.
Σαφώς το πρόβλημα δεν είναι ο κ. Αρβανίτης. Δεν θα σταθώ καν στο ειρωνικό ύφος του και στην αμήχανη φωτογραφία που έβγαλε με το κινητό του, προφανώς για να αποδείξει ως νέος Πολάκης σε όσους τον έβριζαν πως «τους έχει».
Το πρόβλημα είναι αυτή η αρπακολατζίδικη αριστερά η οποία επιθυμούσε να υβρίζει τους αντιπάλους της, να γιαουρτώνει, να προπηλακίζει, να διαπομπεύει, όμως όταν κάποιοι της επιστρέφουν τις ασχήμιες, το παίζει και θιγμένη. Ένας ΣΥΡΙΖΑ που τις ασχήμιες που έκανε, δεν μπορεί να τις δεχθεί τώρα πίσω.
Ως δημοκρατικοί πολίτες δεν θα πάμε στη λογική του «μία σας και μία τους» ούτε στο «οφθαλμός αντί οφθαλμού». Θα ευχηθούμε από καρδιάς στον κύριο Αρβανίτη η υπόλοιπη περιοδεία του να εξελιχθεί ομαλά. Αυτή εξάλλου είναι και η διαφορά μας. Απλά σαν τροφή για σκέψη θα του πούμε πως όσοι έσπερναν Γερμανοτσολιάδες, σήμερα θερίζουν «προδότες». Και τα δύο είναι επικίνδυνα για τον τόπο.