Αν μια ομάδα ανθρώπων έχει υποφέρει τα πάνδεινα στην Ελλάδα που χτίστηκε μεταπολιτευτικά είναι οι αστυνομικοί. Άνθρωποι δικοί μας, βγαλμένοι από την κοινωνία, εκείνοι που στα δύσκολα καλούνται να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά, αυτοί στους οποίους απευθυνόμαστε για να μας βοηθήσουν σε μια δύσκολη στιγμή, σε μια ληστεία, σε μια διάρρηξη, σε ένα απρόοπτο γεγονός, έχουν μετατραπεί σε σάκους του μποξ με διαχρονική ευθύνη της αριστεράς.
Ο αστυνομικός στην Ελλάδα δεν χαίρει – δυστυχώς – εκτίμησης. Είναι ο “μπάτσος”, ο “δολοφόνος”, το “γουρούνι”. Όχι εκείνος στον οποίο χρωστάμε κι ένα ευχαριστώ επειδή τρέχει να βοηθήσει παρά το ότι παίρνει τρεις κι εξήντα.
Ο αστυνομικός πληρώνει το κόμπλεξ των μειοψηφίων που επέδρασαν καταλυτικά από το 1974 και μετά. Σαφώς κάποιοι στην επταετία χρησιμοποίησαν την αστυνομία και την ασφάλεια κατασταλτικά και αντιδημοκρατικά. Το ίδιο έκαναν και με τον στρατό. Το ίδιο και με την εκκλησία. Όμως δεν σημαίνει πως θα πρέπει οι θεσμοί της κοινωνίας μας αυτοί κι όλας να καταργηθούν. Όσα λάθη κι αν έγιναν, δεν φταίει ο αστυνομικός, ο καθημερινός άνθρωπος που απλά φοράει τη στολή και τον οποίο με ευκολία ο κάθε μπαχαλάκιας στοχοποιεί.
Την απόφαση του αν τα ΜΑΤ θα καταστείλουν μια εξέγερση ή αν θα παρέμβουν σε μια πορεία, δεν τη λαμβάνει ο αξιωματικός ή ο απλός φύλακας. Τη λαμβάνουν οι πολιτικές ηγεσίες όπως πρόσφατα εκανε ο αριστερός Νίκος Τόσκας που είπε οκ για να δέρνουν τα ΜΑΤ τους συνταξιούχους. Την παίρνει ο πρωθυπουργός που έχει δώσει εντολή να φραχτεί ο δρόμος μπροστά στο Μέγαρο Μαξίμου. Την έπαιρναν τόσες και τόσες κυβερνήσεις.
Όπως πήραν την απόφαση να απογυμνώσουν τον αστυνομικό από μέσα, να τον αναγκάζουν να φοβάται να παρέμβει μη τυχόν υπάρξει καμία ΕΔΕ εις βάρος του, να τον οδηγούν στο να απέχει του έργου του όταν συμβαίνει ένα έγκλημα, επειδή δεν μπορεί καν να χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε μορφή βίας. Λες και η καταστολή θα γίνεται με λουλούδια ή ο κάθε παράνομος θα τρέπεται σε φυγή με τα λόγια και με διάλογο.
Μην πυροβολούμε λοιπόν με τόση ευκολία τον Έλληνα αστυνομικό. Μην ανακυκλώνουμε στερεότυπα της άκρας, σεχταριστικής, γκρουπουσκουλίστικης αριστεράς. Ας δούμε το θέμα με μοντέρνα ματιά και ας προσπαθήσουμε να μιλήσουμε για την αστυνομία με ψυχραιμία. Γιατί αν δεν το κάνουμε αυτό, τότε στην επόμενη ληστεία ή στην επόμενη διάρρηξη του σπιτιού μας κανένας δεν θα τρέξει να βοηθήσει.