Ακούω με μεγάλο ενδιαφέρον όλους εκείνους που μιλούν για εκλογές το φθινόπωρο ή το νωρίτερο τον Μάιο. Ολοένα και με μεγαλύτερη ένταση μαθαίνω πως “οι Αριστεροί θα εξαντλήσουν και την τελευταία ημέρα διακυβέρνησης τους”.
Παρά ταύτα δεν πιστεύω πως ο τακτικιστής Αλέξης Τσίπρας θα το πάει έτσι. Δεν νομίζω να του αρέσει ένα πολιτικό χαρακίρι σε ηλικία μόλις 44 ετών. Και είναι βέβαιο πως όσο προχωρά μέσα στο 2019 μόνο κακές ειδήσεις έχει να περιμένει. Είναι σαν να βλέπει τα σύννεφα να μαζεύονται όμως με κόντρα καιρό να επιλέγει να πάει για πικ νικ αντί να σπεύει να κλειστεί στο σπίτι του.
Να ξεκινήσουμε από την προοπτική αποτυχίας σε ό,τι αφορά την προστασία της λαϊκής κατοικίας; Να πάμε στις εξελίξεις για το αφολόγητο και τη μείωση του ή στην πίεση από την πληρωμή των φόρων; Να μιλήσουμε για τη μεγάλη σε έκταση ήττα που τον περιμένει σε ευρωκάλπες και αυτοδοικητικές εκλογές που μαρτυρούν οι αναιμικές υποψηφιότητες τύπου Ηλιόπουλου και Νοτοπούλου; Άσε που μπορεί να του σκάσει και κανένα ατύχημα σαν αυτό στο Μάτι ή κι άλλα ηχηρά λουκέτα τύπου Τιτάνα ή Χαλυβουργικής.
Αντιθέτως, αν έχει μια ευκαιρία να φύγει με το κεφάλι όχι ακριβώς ψηλά αλλά έστω να στέκεται επάνω στον σβέρκο του, αν έχει μια πιθανότητα να πάρει ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα και να μπορέσει έστω και πολυτραυματίας να μείνει κάπως στο παιχνίδι είναι να πάει σε κάλπες σε σύντομο χρονικό διάστημα και με αφορμή την ανατροπή της κυβερνητικής του πλειοψηφίας λόγω της ψήφισης (ή όχι) της Συμφωνίας των Πρεσπών. Εκτός του ότι θα δώσει ένα κάποιο πρόσχημα στον εταίρο του να πει πως φάνηκε συνεπής με την εθνική του γραμμή, ο ίδιος θα περιορίσει κάπως τις απώλειες.
Τα σημάδια ήδη δείχνουν αυτή την τάση. Όλος ο σχεδιασμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι κομμένος και ραμμένος για γρήγορες εκλογές μεταξύ Φεβρουαρίου και Μαρτίου. Το δείχνουν τα εγκαίνια παρωδία στο Μετρό της Θεσσαλονίκης ή οι κραυγές περί ΕΑΜ ΕΛΑΣ και Γκλοτζαμάνηδων στο Παλαί Ντε Σπορ ή η υπενθύμιση εσχάτως της υπόθεσης Novartis. Το φωνάζει η μικρή παράταση στον νόμο Κατσέλη και η εξέλιξη στον νησιωτικό ΦΠΑ. Το ομολογούν οι παροχές και οι προσλήψεις οι οποίες δεν είναι δυνατό να συνεχιστούν για μήνες.
Περισσότερο όμως το φωνάζει η κοινωνική πραγματικότητα. Η ατμόσφαιρα βρε παιδί μου μυρίζει εκλογές. Εκτός του ότι η Ελλάδα δεν έχει περιθώρια για μια μακρά προεκλογική χρονιά, ο Αλέξης Τσίπρας ξέρει από πρώτο χέρι πως οι συσχετισμοί μόνο υπέρ του δεν θα είναι προς την άνοιξη και το καλοκαίρι. Σπάνια κυβέρνηση με δέκα και πλέον δημοσκοπικά μονάδες διαφορά μπορεί να γυρίσει το μάτς. Πολύ δύσκολα στην Ελλάδα της καχεξίας μπορείς να συντηρήσεις ένα αφήγημα success story για μήνες. Κι όσο κι αν κάποιοι το επιχειρούν, όσο κι αν κάποιοι εξακολουθούν να κάνουν επαναστατική γυμναστική, όλοι γνωρίζουμε πως τα περιθώρια ήδη έχουν στενέψει.
Στο τραπέζι λοιπόν – εκτιμά η στήλη – πως έχει πέσει τις τελευταίες ημέρες ένα σενάριο από την πλευρά του Αλέξη Τσίπρα. Η προσφυγή μετά την συζήτηση στη Βουλή της Συμφωνίας των Πρεσπών σε εκλογές – εξπρές με σκοπό την ανακοπή της αυτοδυναμίας για τη ΝΔ (γεγονός δύσκολο ούτως ή άλλως) και τις δεύτερες κάλπες με απλή αναλογική αν αυτό τελικά συμβεί, μαζί με τις Ευρωκάλπες τον Μάιο. Και φυσικά δύσκολα πιστεύει κανείς τον πρωθυπουργό του ψεύδους ή της αυαταπάτης αν θέλετε όταν αναφέρει πως ψάχνει ημεριομηνία για τον Οκτώβριο του 2019. Πρόκειται για ψέμα αντίστοιχο αυτού των εκδοτηρίων στο Μετρό της Θεσσαλονίκης.