Ο Αμερικανός πρόεδρος Τόμας Τζέφερσον έλεγε πως «όταν ο λαός φοβάται την κυβέρνηση, υπάρχει τυραννία. Όταν η κυβέρνηση φοβάται τον λαό, υπάρχει ελευθερία». Τι γίνεται όμως όταν ο λαός …γελάει με την κυβέρνηση του;
Τότε το πράγμα αλλάζει.
Πολλοί στέκονται εσχάτως στον απρόβλεπτο κι εν τέλει αστείο υφυπουργό Παιδείας Κώστα Ζουράρι. Εκείνον που όταν έλεγε πως «και να χαθούν 18 νησιά δεν έγινε και τίποτα» παρέμεινε στη θέση του σαν να μην έχει υπάρξει κανένα πρόβλημα, όμως την πόρτα της εξόδου του την δείχνουν τώρα επειδή έβρισε τους οπαδούς του Ολυμπιακού και του Άρη.
Που προέτρεπε τους μαθητές να επισκεφθούν τα μπουρδέλα και που χρησιμοποιώντας δυσνόητες εκφράσεις και λέξεις επιτύγχανε το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιδίωκε. Το γέλιο, αντί του θαυμασμού για την «ευρυμάθεια» του.
Μήπως όμως ο κ. Ζουράρις να είναι ο μόνος; Μήπως τελικά θα πρέπει να δούμε την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ σαν ένα τύπου πολιτικό «βαριετέ», έναν περιοδεύοντα θίασο που έχει ουκ ολίγους τέτοιου είδους …σταρ; Και τελικά αυτή η πραγματικότητα μήπως μας οδηγήσει σε ένα συμπέρασμα για το τί πραγματικά μια άλλη κυβέρνηση θα μπορέσει να κάνει διαφορετικά, καθώς η χώρα απαιτεί εδώ και τώρα σοβαρότητα και υπευθυνότητα αντί μια διακυβέρνηση – φαρσοκωμωδία;
Στην αρχή ήταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ο Αλέξης Τσίπρας κι όχι κανένας άλλος ήταν που την τίμησε με την τρίτη πολιτειακά θέση, αυτήν της προέδρου της Βουλής. Τόσο σήμερα, όσο και τότε η ίδια διασύρει αυτόν που την επέλεξε με πράξεις, καταγγελίες και συμπεριφορές.
Τον Γιάνη με ένα «ν» κατά το Ζουράρι με «ι» κι όχι με «η», Βαρουφάκη ο πρωθυπουργός τον τοποθέτησε υπουργό Οικονομικών, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να έχει διασυρθεί παγκοσμίως και ακόμα να μην μπορεί να επουλώσει τις πληγές της ευτράπελης και καταστροφικής του διαπραγμάτευσης.
Θέλετε συνέχεια; Ποιου κόμματος βουλευτής είναι η κα. Αυλωνίτου; Σε ποιο κόμμα ανήκαν οι κ.κ. Διαμαντόπουλος, Στάθας, ο Δημήτρης Μπαξεβανάκης που σαν μπαχαλάκιας σταματούσε ως «αγανακτισμένος» τις παρελάσεις της 25ης Μαρτίου και τώρα υποδύεται τον υφυπουργό Παιδείας; Η Ραχήλ Μακρή που ανέβαινε στα κάγκελα της ΕΡΤ με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν πολιτεύτηκε στην Κοζάνη; Ο απεργός πείνας Γιάννης Μιχελογιαννάκης σε ποιο κόμμα ανήκει; Ο ποιητής των φαλλών και των αιδοίων Τάσος Κουράκης που επίσης κατέλαβε υπουργικό θώκο, ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι; Ο Τριαντάφυλλος Μηταφίδης που ομνύει στο όνομα του Μαδούρο δικός τους δεν είναι, όπως και Πέτρος Κωνσταντινέας;
Να πάμε και στους πιο «σοβαρούς»; Η Τασία Χριστοδουπούλου είναι που μιλούσε για πρόσφυγες που λιάζονται, η Θεανώ Φωτίου καθάριζε μπάμιες σε υπουργικό συμβούλιο, η Άννα Βαγενά κυκλοφορούσε με τις παντούφλες και κοιμόταν στη Βουλή, ο Πολάκης είναι που αντί να κοιτάζει πως θα βελτιώσει την κατάσταση στα νοσοκομεία, ξημεροβραδιάζεται στο Facebook και γράφει μαντινάδες ή υβρίζει.
Γι’ αυτό λοιπόν στο ερώτημα «τι θα κάνει διαφορετικά ο Μητσοτάκης ή μια άλλη κυβέρνηση», η απάντηση είναι εύκολη: θα κυβερνήσει σοβαρά. Με ανθρώπους του Θεού κι όχι με τον καθένα που πέρασε, είδε ανοικτή την πόρτα και έγινε υπουργός ή βουλευτής. Όσο απλό κι αν ακούγεται αυτό, σε μια Ελλάδα με λειψανδρία δεν είναι κι εύκολο.