Ακούω διαρκώς τα κυβερνητικά στελέχη να αναφέρουν πως “οι επιθέσεις των ΜΜΕ κατά των Αλέξη Τσίπρα και Πάνου Καμμένου είναι πρωτοφανείς”. Πως “ποτέ δεν υπήρξε κάτι ανάλογο” και πως για τα παραπάνω απαιτούν την προστασία του νόμου εγκαλώντας δημοσιογράφους.
Είναι όμως αλήθεια αυτή η συνθήκη ή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ Ανελ έχει δημιουργήσει μια στρεβλή εικόνα; Μήπως η κριτική εναντίον τους απλά αποτελεί μια πάγια συνθήκη στην πολιτική ζωή του τόπου, την οποία οι κυβερνώντες απλά δεν αντέχουν;
Θυμάμαι για παράδειγμα τη σκληρή κριτική για σειρά θεμάτων όπως το χρηματιστήριο, η είσοδος στο ευρώ, οι σχέσεις υπουργών με τη διαπλοκή που δέχθηκε ο Κωστας Σημιτης. Κριτική που οδήγησε υπουργούς σε παραιτήσεις. Ποιος επίσης μπορεί να ξεχάσει τις επιθέσεις του Τύπου κατά του Κώστα Καραμανλή για υποθέσεις που τελικά τελεσιδίκησαν αποδίδοντας τους εμπλεκόμενους καθαρούς στην κοινωνία όπως τα δομημένα ομόλογα ή το Βατοπέδι;
Και η πρωθυπουργία Παπανδρέου είχε θέματα όπως η δράση των ΜΚΟ, σειρά λαθών και παραλείψεων στο οικονομικό πεδίο, νεποτισμό και καταγγελιες για παρεοκρατία κλπ. Όλοι θα θυμούνται τις αιχμές για τους γνωστούς και μη εξαιρετέους “κηπουρούς” του ΓΑΠ.
Παρά τη σκληρή κριτική, παρά τις κόντρες, οι προαναφερθέντες πολιτικοί ουδέποτε ζήτησαν την παρέμβαση της αστυνομίας και των δικαστικών Αρχών κατά δημοσιογράφων. Μπορεί κάποιοι μεμονωμένα να προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη για πράγματα που γράφτηκαν εις βάρος τους, όμως κατανοώντας το παιχνίδι της Δημοκρατίας στην πλειοψηφία τους υπέμειναν την δικαιολογημένη ή και αδικαιολόγητη πολλες φορες κριτική.
Μόνη αυτή η κυβέρνηση δείχνει να μην μπορεί να αντέξει την εις βάρος της κριτική κι ως λύση σε αυτό το αδιέξοδο να θέλει να κλείσει δημοσιογράφους στη φυλακή ή να βάλει λουκέτο αν μπορέσει στα ΜΜΕ. Πρόκειται για μια εμμονική στάση ή πιο σωστά για μια στρατηγική επιλογή επικίνδυνη.
Για ένα κόμπλεξ κυρίως της αριστεράς (κι ας είναι ο Πανος Καμμενος που περισσότερο φαίνεται) η οποία αν και επι σειρά ετών λάμβανε μεγαλύτερη δημοσιότητα από αυτή που εκλογικά της αντιστοιχούσε, τώρα ως “αχάριστη” ζητά και τα ρέστα από πάνω. Μήπως ο Αλέξης Τσιπρας δεν ήταν ο αγαπημένος πολιτικός των media από τα τέλη της δεκαετίας του 2010 όταν όλα τα κανάλια, όλες οι εφημερίδες και τα ραδιόφωνα τον παρουσίαζαν ως “το νέο κι άφθαρτο”; Ακόμα τον θυμάμαι να δίνει συνεντεύξεις ως “διαφορετικός”, να πουλάει εναλλακτικό life style επάνω στη μηχανή του κι αλλά τέτοια πάντα με τη στοργή των ΜΜΕ που τώρα καταγγέλει.
Μάλιστα η προβολή αυτή γινόταν όχι μόνο από τα ιδιωτικά ΜΜΕ αλλά κι από την τότε κρατική τηλεόραση.
Ποιος άραγε απέκλεισε ποτέ τον πρωθυπουργό; ποιος τον απομόνωσε; ουδείς. Απλά η αριστερά στη χώρα μας δεν αντέχει την κριτική. Ψυχολογικά δεν μπορεί να σηκώσει αυτό το οποίο έκανε η ίδια στους πολιτικούς της αντιπάλους. Την αντιπολίτευση. Δυστυχώς η αριστερά δεν έμαθε -αν και τρία χρόνια κυβέρνηση- πως όταν κυβερνάς θα κανείς και λάθη για τα οποία θα κριθείς. Και στις Δημοκρατίες οι κρίσεις δεν είναι σαν αυτες στην ΕΣΣΔ. Πάντα θετικές, πάντα βασισμένες στην κρατική επίσημη προπαγάνδα.