Με μεγάλο ενδιαφέρον αναλύουμε στη χώρα μας οτιδήποτε γαλλικό. Κράτη αποτέλεσμα επαναστατικών διεργασιών και τα δύο, λογικό είναι να θεωρούμε πως για όλα όσα ο κάθε λαός εξεγείρεται έχει δίκιο.
Στο παραπάνω πλαίσιο λοιπόν παρακολουθούμε εσχάτως όλα όσα συμβαίνουν με το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων». Και το ενδιαφέρον είναι πως οι Έλληνες δείχνουμε σημάδια πλήρους αποδοχής αυτής της διαδικασίας. Αποδοχής χωρίς αστερίσκους μιας προοδευτικής πορείας που οδήγησε το Παρίσι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και που οι καταστροφές τείνουν να διαλύσουν την τοπική οικονομία.
Ακόμα και ΜΜΕ του αστικού χώρου που στάθηκαν κριτικά στην ελληνική «εξέγερση» του 2015 ή παλιότερα σε αυτήν του αιματοβαμμένου Δεκέμβρη του 2008, έχουν κυριολεκτικά αγκαλιάσει ένα θολό σε περιεχόμενο και μηνύματα κίνημα.
Διαβάζουμε λίγο ως πολύ τις ίδιες και ίδιες αλληλέγγυες αναλύσεις και ρεπορτάζ για ένα διαμαρτυρόμενο πλήθος που εκτείνεται από την άκρα αριστερά έως την άκρα λεπενική δεξιά, που εδράζεται στον λαϊκισμό και τον ριζοσπαστισμό και για το οποίο ουδείς μπορεί να επιβεβαιώσει κατά πόσο έλκεται κι από αντιδημοκρατικά αισθήματα.
Ελάχιστα για παράδειγμα έχουν ακουστεί για αυτό που ακούγεται τις τελευταίες ώρες στη Γαλλία, πως δηλαδή το κίνημα αυτό ενδέχεται να φθάνει έως και σε υπόγειες διαδρομές με ισλαμικά κέντρα που εδώ και χρόνια στοχεύουν στην αποσταθεροποίηση της γαλλικής Δημοκρατίας.
Κυρίαρχη κουλτούρα στα ελληνικά media είναι πως «για να επαναστατεί ένας λαός σημαίνει πως έχει δίκιο».
Το ερώτημα όμως δεν είναι αυτό. Το ζητούμενο είναι τί συμβαίνει με τη λεγόμενη σιωπηλή πλειοψηφία. Με αυτούς που δεν διαδηλώνουν, δεν τα σπάνε και που εκφράζονται στις κάλπες κι όχι στους δρόμους. Κι εκεί έχω την πεποίθηση πως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Οργανωμένες (έστω και μεγάλες) μειοψηφίες, εσχάτως σε πανευρωπαϊκό επίπεδο κατορθώνουν να περνούν με ευχέρεια τα αντιδημοκρατικά τους μηνύματα. Να λιθοβολούν τους θεσμούς και να καλούν σε εξωκοινοβουλευτικές λύσεις. Το είδαμε στη χώρα μας, όταν το κίνημα των αγανακτισμένων, καμιά 100αριά χιλιάδες δηλαδή άνθρωποι, κέρδισαν τις εντυπώσεις οδηγώντας αργότερα στην ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ ως πρώτο κόμμα και της Χρυσής Αυγής ως τρίτο. Το ίδιο κίνημα βρέθηκε πίσω και από το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος που λίγο έλειψε να πετάξει στο καλάθι των αχρήστων κατακτήσεις ετών του ελληνικού λαού.
Αν κάτι έσωσε την παρτίδα για την Ελλάδα όμως δεν ήταν αυτοί που φώναζαν. Ήταν οι σιωπηλοί πολίτες που προειδοποίησαν για το τί θα επακολουθούσε. Μπορεί εμείς να μην είχαμε κίτρινα γιλέκα στη χώρα μας. Το 2015 όμως είχαμε τους «χορευτές του Συντάγματος». Όλο εκείνο το …χαρούμενο πλήθος που δεν έβλεπε τί θα επακολουθούσε και που πανηγύριζε τον καταποντισμό της χώρας μας εάν συντελούνταν όλα αυτά που έταζε ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του. Κι αν δεν πιστεύετε εμένα, αρκεί να δείτε την εισήγηση του πρωθυπουργού στην πρόσφατη κεντρική Επιτροπή του κόμματος του που «καταχέριαζε» τους πρώην – ίσως και μερικούς από τους νυν – συντρόφους του που ήθελαν έξοδο από το Ευρώ.
Δεν αμφισβητεί κανείς πως η αγανάκτηση υπάρχει και περισσεύει για το γεγονός της ραγδαίας πτώσης του βιοτικού επιπέδου σε Γαλλία και Ελλάδα. Κανείς δεν παραγνωρίζει τις όποιες συνέπειες του αρχικού σταδίου της παγκοσμιοποίησης. Λογικός είναι και ο φόβος για την υποχώρηση του εθνικού έναντι του διεθνούς.
Όμως το βάπτισμα της κάθε αντίδρασης σε «επανάσταση», η δημιουργία όρων φουσκώματος όλων εκείνων των νεφελωδών τύπων που δεν ξέρουμε τί πρεσβεύουν και που θέλουν να πάνε ακριβώς την ήπειρο μας και οι οποίοι τελικά τροφοδοτούν φαινόμενα τύπου Σαλβίνι ή Όρμπαν ή Τσίπρα και Καμμένου, καλό θα είναι να μας προβληματίσουν.
Λέμε σαφώς ΟΧΙ στις υπερβολές της αστικής δημοκρατίας. Στα λάθη, ακόμα και στον ελιτισμό. Κατακρίνουμε τη διαφθορά και απαιτούμε λύσεις. Όμως δεν θα ακυρώσουμε ένα σύστημα που εξασφάλισε στην Ευρώπη και τη χώρα μας άνω των 70 ετών ευημερίας και προόδου. Δεν θα παραδώσουμε τα αστικά μας κέντρα βορά στους ριζοσπάστες της άκρας αριστεράς ή δεξιάς ή σε άλλες εξτρεμιστικές δυνάμεις. Και καλό θα είναι κι εντός των ελληνικών τειχών να αποφασίσουμε πως κάθε πολιορκία του Παρισιού δεν σημαίνει κι ένα νέο Μάη του ’68.
Άλλο άνοιξη και Μάης, άλλο χειμώνας και Δεκέμβρης, με τη Λεπέν και τον Μελανσόν να τρίβουν τα χέρια τους για τη μεγάλη αναστάτωση στους δρόμους της Γαλλίας. Προσοχή λοιπόν σε αυτά τα κινήματα και ακόμα μεγαλύτερη προσοχή σε αυτά που κρύβουν από πίσω. Σε εμάς έκρυβαν μια λαϊκιστική κυβέρνηση και έναν γκρεμό που γλιτώσαμε στο παρά ένα.