Είναι πρόκληση έναντι της δοκιμαζόμενης κοινωνίας, αν μη τι άλλο. Οι δικαστές του Ελεγκτικού Συνεδρίου αποφάσισαν μετά από προσφυγή ενός συνταξιούχου Δικαστή του Ελεγκτικού συνεδρίου πως κακώς μειώθηκαν οι συντάξεις των δικαστικών από το 2012 και επομένως τα ασφαλιστικά ταμεία τα οποία χρηματοδοτούνται σε μεγάλο βαθμό από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή από όλους εμάς, πρέπει να επαναφέρουν το ύψος της σύνταξης των Δικαστών στα προ μνημονίων επίπεδα, πληρώνοντας μάλιστα αναδρομικά τα ποσά που κόπηκαν!
Με άλλα λόγια το Ανώτατο Δικαστήριο, εν προκειμένω , Μισθοδικείο, έκρινε πως κακώς και αντισυνταγματικώς κόπηκαν οι συντάξεις των Δικαστών αλλά καλώς κατ’ επέκταση, όλων των υπολοίπων Ελλήνων συνταξιούχων!
Ο παραλογισμός σε όλο το μεγαλείο. Δικαστές να αποφασίζουν για το ύψος των δικών τους συντάξεων! Αδιαφορώντας για την υπόλοιπη κοινωνία που έχει υποστεί αναλογικά μεγαλύτερο στραπάτσο από τα μνημόνια που δεν άφησαν πέτρα στην πέτρα και πετσόκοψαν μισθούς και συντάξεις έτσι που ακόμα και σήμερα η μέση σύνταξη της συντριπτικής πλειονότητας να κυμαίνεται περί 800-900 ευρώ.
Πατρίκιοι και πληβείοι εν έτει 2023 με πλέρια Δημοκρατία, ισονομία και ίσα δικαιώματα των πολιτών. Στα χαρτιά.
Οι Πατρίκιοι λοιπόν αυτής της κοινωνίας, χωρίς καμιά ενσυναίσθηση, αδιαφορώντας αν η χώρα αντέχει δημοσιονομικά, αποφάσισαν και τα σκυλιά δεμένα. Δεν υπάρχει άλλος βαθμός κρίσης ούτε χωρούν ενστάσεις και εφέσεις. Η πολιτεία( δηλαδή όλοι εμείς οι Πληβείοι) με βάση την κείμενη νομοθεσία, πρέπει να συμμορφωθεί με την απόφαση και να αποδώσει τα επιδικασμένα ποσά σ΄ αυτούς που προσέφυγαν στο Μισθοδικείο αμφισβητώντας πως η χώρα είχε χρεοκοπήσει και οι δανειστές επέβαλλαν τους όρους τους οριζόντια σε όλους τους πολίτες. Αυτοί έχουν το μαχαίρι αυτοί και το πεπόνι. Αυτοί θεωρούν εαυτόν ως υπέρτατους νομομαθείς κι αυτοί έχουν το προνόμιο να ερμηνεύουν τους νόμους κατά το δοκούν.
Αυτά τα φαινόμενα όμως δεν είναι πρωτοφανή. Και στο παρελθόν πριν από τη χρεοκοπία, πλειστάκις το Μισθοδικείο αποφάσιζε για το ύψος των μισθών και των αυξήσεων των δικαστών. Μάλιστα και το επίσημο κράτος για κάποιο ανεξήγητο λόγο θεωρεί μέχρι σήμερα πως κανένας μισθός και σύνταξη δεν μπορεί να υπερβαίνει αυτή του Προέδρου του Αρείου Πάγου ασχέτως των καταβολών που μπορεί να έχει ένας άλλος επιστήμονας ένας άλλος εργαζόμενος. Το μέτρο είναι οι Δικαστές!
Προφανώς κάτι σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας. Κάτι πρέπει να γίνει και να μην αποφασίζουν οι ίδιοι οι δικαστές για τις δικές τους απολαβές και η πολιτεία απλώς να συμμορφώνεται με τις αποφάσεις τους.
Δεν είναι οι Δικαστές οι μόνοι νομομαθείς σ’ αυτή τη χώρα. Υπάρχουν χιλιάδες νομικοί στη μαχόμενοι δικηγορία με περγαμηνές και διδακτορικά σε πολλές περιπτώσεις περισσότερα από αυτά των δικαστών. Υπάρχουν εκατοντάδες καθηγητές της Νομικής που ξέρουν περισσότερα γράμματα από τους δικαστές, οι οποίοι καταφεύγουν στα βιβλία τους για να μπορέσουν να κάνουν τη δουλειά τους. Να δικάσουν.
Γιατί λοιπόν να μη φτιαχτεί ένα ανεξάρτητο Μισθοδικείο από τέτοιες προσωπικότητες οι οποίοι και θα εναλλάσσονται ανά περίπτωση για να αποκτήσουν και οι δικαστές ένα άλλοθι και να μην καταρρακώνεται η εικόνα τους στην κοινωνία;
Και να πεις πως έχουμε και μια δικαιοσύνη άψογη, πραγματικό πυλώνα της Δημοκρατίας και της ανάπτυξης της χώρας! Άραγε δεν συναισθάνονται και οι ίδιοι πως αυτός ο ανεξάρτητος θεσμός που υπηρετούν είναι ο πλέον προβληματικός , τροχοπέδη στην ανάπτυξη, στις επενδύσεις και η μόνιμη επισήμανση όλων των διεθνών οργανισμών για ανάγκη εκσυγχρονισμού και επιτάχυνσης της απόδοσης δικαιοσύνης; Είπαμε τυφλή η δικαιοσύνη αλλά όχι και να μη βλέπει τι γίνεται στην υπόλοιπη κοινωνία, να μη βλέπει πόσες δυσκολίες αντιμετωπίζουν τα δημόσια οικονομικά και κατ΄ επέκταση οι πολίτες.
Δεν λέω , είναι ορθό και δίκαιο ένας δικαστής να μην πένεται με εξευτελιστικούς μισθούς και την ίδια ώρα να εκδικάζει μεγάλες οικονομικές διαφορές εναγόντων και εναγομένων. Αξιοπρεπείς μισθοί και συνθήκες εργασίας για να επιτελούν το λειτούργημα τους αλλά όχι να αποφασίζουν μόνοι τα οικονομικά τους. Και δεν είναι κακό να ρίξουν μια ματιά και στους μισθούς των γιατρών στα νοσοκομεία που δίνουν καθημερινά τον αγώνα για να σώζουν ζωές συνανθρώπων τους ανάμεσα και οι δικαστικοί. Αυτοί όμως δεν έχουν το προνόμιο των δικαστών να αποφασίζουν για το μισθό τους και τη σύνταξη τους και προσπαθούν να βολευτούν μέσα στις δημοσιονομικές αντοχές της χώρας αφού δεν έχουν την τύχη να ανήκουν σε ένα ανεξάρτητο θεσμό.