Έχει πολιτικό μήνυμα το Survivor; Αναμφίβολα! Πρώτα από όλα δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι πολιτικοί αρχηγοί -όχι απλοί βουλευτές, αλλά κυβερνήτης κι επίδοξοι κυβερνήτες αυτού εδώ του τόπου- άλλαζαν την ώρα των ομιλιών τους στο ελληνικό Κοινοβούλιο, από το φόβο μήπως πέσουν επάνω στην προβολή του Survivor, οπότε δεν θα τους έβλεπαν, ούτε τα στελέχη των γραφείων τους.

Τι είναι αυτό, λοιπόν, που έκανε τους Έλληνες να εκτινάξουν στα ύψη τη θεαματικότητα του συγκεκριμένoυ reality, και κυρίως να ξοδέψουν ένα σωρό χρήματα για να αναδείξουν τον Γιώργο Αγγελόπουλο, νικητή του παιχνιδιού;

Ο «Ντάνος» είχε μια σειρά χαρακτηριστικών που δεν διέθετε κανένας άλλος παίκτης του Survivor: Πάντα λειτουργούσε υπέρ της ομάδας, χωρίς να πολώνεται και χωρίς να δημιουργεί ρήγμα στο εσωτερικό της. Ακόμα και στις εξόφθαλμες συγκρούσεις του με συμπαίκτες του, ο Αγγελόπουλος κράτησε ένα επίπεδο, ένα πνεύμα «ομάδας». Ήταν στην πράξη ο ενοποιητικός παράγων των Διασήμων, όπου -μην ξεχνάμε- πήγε μετά την αποπομπή του από τους Μαχητές.

Γερό παιδί και μαχητής, δηλαδή με πολιτικούς όρους “καλός σε αυτό που πρέπει να κάνει”, αποτελεσματικός, έφτασε μια μέρα να κερδίσει μόνος αυτός, όλη την ομάδα των Μαχητών! Μαχητής και συνήθως νικητής. Ψύχραιμος, συμπαθής, φίλος με τους περισσότερους μέσα κι έξω από την ομάδα του, πάντα όταν μιλούσε είτε στην κάμερα, είτε στα συμβούλια του νησιού, οι κουβέντες χωρίς φιοριτούρες και περίτεχνες εκφράσεις, έβγαιναν με δυσκολία, αλλά του έδιναν πόντους στην ομαδικότητα, στη συλλογικότητα, σε ό,τι, τέλος πάντων, θα ήθελε ένας ναυαγός από τον διπλανό του, για να στηριχτεί. Ναυαγοί στο αρχιπέλαγος της κρίσης είναι και οι σημερινοί Έλληνες…

Ένα παιδί από το πουθενά είναι ο Ντάνος, ζει σε ένα μικρό νησί, έκανε μια συνηθισμένη δουλειά, και κάθε μέρα ξεπερνούσε τις δυνάμεις του στην προσπάθεια να βοηθήσει τον εαυτό του και την ομάδα του. Δηλαδή, wannabee ένας από μας.

Με άλλα λόγια, αυτό που θα ανέμενε ένας πολίτης από τον πολιτικό του αντιπρόσωπο, να είναι “κατ’ εικόνα και ομοίωση”, να δίνει μάχες και να κερδίζει, να είναι ομαδικός. Να μην είναι «δήθεν».

Φυσικά κανείς μας δεν ξέρει αν αυτή η εικόνα ήταν αποτέλεσμα μιας προσεγμένης στρατηγικής του τελικού νικητή, ή αν ο άνθρωπος ήταν απλώς «ο εαυτός του». Ή κάτι ενδιάμεσο. Αλλά δεν έχει σημασία. Να είσαι επί πέντε ολόκληρους μήνες, μέρα- νύχτα «κάποιος άλλος», είναι εξαιρετικά δύσκολο…

Ο κόσμος θέλει πρότυπα. Θέλει να ταυτιστεί μαζί σου στην πράξη, όχι στα λόγια. Θέλει να σε δει να παλεύεις για εκείνον, είτε στη Βουλή αν είσαι ο πολιτικός που διεκδικείς την ψήφο του, είτε στον Άγιο Δομίνικο αν είσαι ο Ντάνος που ομορφαίνεις τα βράδια του.

«Ντάνοι», δηλαδή λαϊκά παιδιά που δίνουν μάχες καθημερινά, χωρίς τα μυαλά τους να παίρνουν αέρα, που ενώνουν και δεν χωρίζουν, δεν υπάρχουν στη σημερινή ελληνική πολιτική. Άτομα που θέλουν να εκφράσουν την κοινωνία και ξεδιπλώνουν μια φιλοσοφία ζωής, την οποία περικλείει το τρίπτυχο “βλέπω θετικά ό,τι μου έρχεται στη ζωή, παλεύω για το καθημερινό έπαθλο και τις αξίες μου, βοηθάω τους διπλανούς μου στην ομάδα να γίνουν κι αυτοί καλύτεροι για να κερδίζουμε τον άρτο τον επιούσιο”, τέτοιοι «Ντάνοι» δεν υπάρχουν σήμερα στην ελληνική πολιτική. Κι αν υπήρχαν πριν μπουν, για ένα ακατανόητο λόγο η πολιτική ελίτ τους αφομοιώνει με λαιμαργία, αντί να αφομοιώνεται από εκείνους.

Γι αυτό ο κόσμος σκίζει τα ρούχα του και δίνει τα λεφτά του ψηφίζοντας τον Ντάνο. Ενώ στους πολιτικούς, δεν δίνει ψήφο ακόμα κι αν τον πληρώσουν…