Ο κόμπος έφτασε στο χτένι, με την αναφορά συναδέλφου δημοσιογράφου από τη συχνότητα της ΕΡΤ, ο οποίος είπε ότι ακούγοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, θυμήθηκε “τον θεωρητικό του φασισμού”.
Η ακραία κι αμετροεπής έκφραση, επαναφέρει στο δημόσιο διάλογο το ζήτημα της πολιτικής που ακολουθούν τα κρατικά Μέσα Ενημέρωσης, κυρίως η ΕΡΤ και το ΑΠΕ.
Ας προσεγγίσουμε, αρχικά, εννοιολογικά το ζήτημα. Είναι κρατικά ή δημόσια, αυτά τα Μέσα Ενημέρωσης; Ένας προσεκτικός παρατηρητής θα διαπιστώσει ότι η εκάστοτε αντιπολίτευση επιλέγει τον όρο “κρατικά”, για να τονίζει τη σύνδεσή τους με το κράτος, με έναν καταπιεστικό μηχανισμό, απρόσωπο, απεχθή προς τον πολίτη. Αντίθετα οι εκάστοτε κυβερνώντες επιλέγουν τον όρο “δημόσια” για να προτάξουν ότι, ως τέτοια, ανήκουν σε όλους μας, είναι “δικά μας”, δηλαδή συμπαθητικά, επιλέξιμα, προτιμητέα.
Οι ρόλοι κυβέρνησης- αντιπολίτευσης αλλάζουν, αλλάζει επίσης και η στάση απέναντι σε ΕΡΤ- ΑΠΕ. Άλλοτε επιλέγεται μια μονομερής παρουσίαση ειδήσεων και γεγονότων, που -θεωρητικά- εξυπηρετεί την κυβέρνηση, άλλοτε επιλέγονται πιο βίαιες λύσεις, όπως αυτό του -προσωρινού, είχε λεχθεί…- κλεισίματος της ΕΡΤ.
Πίσω από κάθε τέτοια πρακτική, κρύβεται η διάθεση των κυβερνήσεων -χωρίς εξαίρεση μέχρι σήμερα- να χρησιμοποιήσουν τα Μέσα Ενημέρωσης που χρηματοδοτούνται από την Πολιτεία ως μοχλούς εξυπηρέτησης των πολιτικών επιδιώξεων της εκάστοτε κυβέρνησης. Η εκδήλωση της πρόθεσης, διαφέρει. Η ίδια η πρόθεση, παραμένει αναλλοίωτη, όποιος κι αν έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης του τόπου: ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ…
Άπαντες, παραβλέπουν μια κεντρική, δομική, καθοριστική παράμετρο: Μια ποδηγετούμενη ενημέρωση, δεν πείθει. Ποτέ δεν είναι πειστική.
Γι αυτό ποτέ η ΕΡΤ, το ΑΠΕ ή κάποιο άλλο δημόσιο/ κρατικό Μέσο Ενημέρωσης δεν έσωσε καμία κυβέρνηση από την ήττα, ούτε καταδίκασε κανένα κόμμα που επρόκειτο να επανεκλεγεί. Ποτέ. Η ιστορία, δεν διδάσκει κανέναν, επιτέλους;
Η γκροτέσκ προπαγάνδα, οι ακραίοι χαρακτηρισμοί, η εμπαθής κριτική μονοδιάστατα προς συγκεκριμένη παράταξη ή/και πρόσωπα, μπορεί πριν από αρκετά χρόνια, όταν η πολιτική αντιπαράθεση ακόμα σκιαζόταν από τα χρόνια της χούντας και την ανωριμότητα πολλών εξ ημών, να είχε κάποια αποτελέσματα, περιορισμένα και τότε, ανίκανα να κρίνουν εκλογικές μάχες.
Αλλά ας πούμε ότι τότε, ίσως είχε κάποια περιορισμένα αποτελέσματα.
Μα, πόσο πολιτικά τυφλωμένος μπορεί να είναι κάποιος, όταν πιστεύει πως ένα καθοδηγούμενο, στρατευμένο, μονομερές Μέσο Ενημέρωσης -συνολικά, είτε μια μεμονωμένη εκπομπή- μπορεί να έχει αποτελέσματα στο πεδίο της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης; Πόσο βλάκες, απολίτικοι, περιορισμένης νοημοσύνης νομίζουν κάποιοι ότι είναι οι Έλληνες πολίτες ώστε να «τρώνε» μια χοντροκομμένη προπαγάνδα;
Κι αν υποθέσουμε -ΑΝ, λέω- ότι κάποτε ίσως μερικοί από εμάς να ήμασταν ανώριμοι, στ’ αλήθεια υπάρχουν σήμερα κάποιοι που πιστεύουν ότι μετά από 8 χρόνια κρίσης και απίστευτων δοκιμασιών, ο Έλληνας πολίτης παραμένει ανυποψίαστος;
Ότι “τσιμπάει” σε προπαγάνδες εγκεφάλων που έχουν εργαστεί λιγότερο από αυτόν, έχουν υποφέρει λιγότερο από αυτόν, έχουν καταλάβει τις παθογένειες της ελληνικής πολιτικής πολύ λιγότερο από αυτόν; Που, πλέον, στην ελληνική πολιτική σκηνή δεν ελπίζουν τίποτα, δεν πιστεύουν τίποτα, είναι ελεύθεροι;
Εκπομπές όπως η εν λόγω και δημοσιογραφικές στάσεις όπως η εν λόγω, λειτουργούν ως μπούμερανγκ για τους εμπνευστές και τους εκτελεστές τους. Πάντα έτσι λειτουργούσαν. Και ποτέ ως σήμερα το μπούμερανγκ, δεν έγινε μάθημα…
Ούτε σήμερα…