To «Όνειρο Θερινής Νυκτός» (‘’A Midsummer Night’s Dream’’) είναι ρομαντική κωμωδία του Σαίξπηρ και από τα πιο γνωστά του έργα. Περιγράφει τις περιπέτειες τεσσάρων νεαρών Αθηναίων και μιας ομάδας ερασιτεχνών ηθοποιών, τη σχέση τους με τον Δούκα και τη Δούκισσα της Αθήνας – Θησέα και Ιππολύτη. Στην ιστορία ο δραματουργός πασπάλισε ξωτικά δάσους και έβαλε πινελιές από το φεγγάρι.
Στην παγκόσμια ιστορία ο τίτλος αυτού του κορυφαίου δημιουργήματος αποτυπώθηκε και πέρασε ως έκφραση η οποία αποδίδει το άπιαστο, το μακρινό όνειρο, το οποίο δεν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα. Κάποιες φορές, μάλιστα, αυτό το όνειρο μετατρέπεται σε εφιάλτη και έχει πολλές χρήσεις – αποδόσεις. Να, για παράδειγμα, και οι φετινές καλοκαιρινές διακοπές αποτελούν άλλο ένα όνειρο θερινής νυκτός, για πολλούς πολίτες στην Ελλάδα.
Τα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ, με λεκτικές παραλλαγές, μεταφέρουν αυτό που θα γίνει και φέτος, με πρωταγωνιστές τους κατοίκους της χώρας μας: «Αποδράσεις λιγότερων ημερών και πιο οικονομικές θα κάνουν φέτος οι Έλληνες» και ακολουθούν όλα εκείνα τα στοιχεία, βάσει ερευνών, που πιστοποιούν τους σχετικούς τίτλους. Σχεδόν ένας στους δύο δεν θα κάνει διακοπές, ενώ ακόμη και όσοι ταξιδέψουν σε κάποιον προορισμό θα μειώσουν τα έξοδά τους καθώς και τις ημέρες παραμονής τους
Οι τιμές στα ακτοπλοϊκά εισιτήρια είναι στα ύψη, η διαμονή σε ξενοδοχείο ή ενοικιαζόμενο δωμάτιο επίσης κοστίζει έως και κατά 30% ακριβότερα σε σχέση με πέρυσι. Η τιμή της βενζίνης σπάει το ένα αρνητικό ρεκόρ μετά το άλλο, με τα νησιά να κρατούν τα «σκήπτρα» της ακρίβειας. Δυσθεώρητες είναι και οι αυξήσεις στα είδη διατροφής, στα καταστήματα εστίασης, στον καφέ -ακόμη στο χέρι- τις ξαπλώστρες στις οργανωμένες παραλίες τις νοικιάζεις σαν να τις αγοράζεις.
Και φέτος, λοιπόν, οι πολίτες στην Ελλάδα ή θα κάνουν μετρημένες αποδράσεις ή δεν θα πάνε καθόλου διακοπές, λόγω όλων αυτών που συμβαίνουν στην παγκόσμια οικονομία. Σωστά, γιατί όλα τα προηγούμενα χρόνια ξεχυνόμασταν στις παραλίες και στα βουνά ξοδεύοντας αλόγιστα. Έχω γνωστούς οι οποίοι έχουν να κάνουν διακοπές από το 2009, από το ξεκίνημα της κρίσης στη χώρα μας, και μέχρι σήμερα -ενώ παίρνουν άδεια από τη δουλειά τους- την περνάνε μέσα στο δυάρι, στην πόλη όπου μένουν. Είμαι βέβαιος ότι και εσείς έχετε πολλούς δικούς σας ανθρώπους οι οποίοι έχουν χρόνια να πάνε διακοπές, όπως -πιθανώς- και εσείς.
Είναι κάποιες τέτοιες στιγμές που απορώ για το πώς έχουμε «επιβιώσει» τόσα χρόνια χωρίς διακοπές, χωρίς ξεκούραση από τους «γοτθικούς» χειμώνες που περνάνε πάνω από τα κορμιά μας. Πώς στεκόμαστε στα πόδια μας με σθένος για το παρακάτω στις ζωές μας. Δίχως, δηλαδή, να κάνουμε reset από την κανονικότητα και χωρίς «γεμάτες μπαταρίες», κατά το κλασικό, εποχιακό κλισέ.
Στο «Όνειρο θερινής νυκτός» υπάρχει μια ατάκα που πάντα θα τη θυμάμαι και θα την κρατώ μέσα μου, σαν φυλακτό: «Η πορεία της αληθινής αγάπης ποτέ δεν είναι ομαλή», είχε ενσταλάξει ο Σαίξπηρ, σε ένα έργο το οποίο γράφτηκε -κατά πάσα πιθανότητα- μέσα στον χειμώνα 1595-96.
Τώρα, τόσους αιώνες μετά, η πορεία προς τις διακοπές μας όχι μόνο δεν διαπνέεται από ομαλότητα, αλλά έχει δρόμο δύσβατο που περνάει από τις τσέπες μας. Και κάπως έτσι και οι φετινές διακοπές θα παραμείνουν άπιαστο όνειρο για πολλούς, στο ελληνικό καλοκαίρι που θα έπρεπε να είναι το καθαρτήριό μας, η Κασταλία πηγή μας από όσα ζούμε τους προηγούμενους μήνες. Που θα έπρεπε να μπαίνουμε ρετάλια και να βγαίνουμε, νέοι, «μυημένοι».
Όλα αυτά στη χώρα όπου αυτή η εποχή είναι από μόνη της ένα όνειρο, νύχτα – μέρα…