Δεν είναι καινούργιο. Η κρίσιμη μάζα των ψηφοφόρων που δημιουργεί πλειοψηφίες στις εκάστοτε εκλογές και όχι μόνο στην Ελλάδα, ψηφίζει με γνώμονα την τσέπη του με την ευρεία έννοια.
Είναι αυτοί οι μετακινούμενοι ψηφοφόροι που επιλέγουν κόμμα εξουσίας γιατί κρίνουν τα προγράμματα και τις δεσμεύσεις πως είναι ρεαλιστικά και εφαρμόσιμα αν και ουκ ολίγες φορές στη συνέχεια , μετανιώνουν για την επιλογή τους γιατί θεωρούν πώς έπεσαν θύματα των σειρήνων της εύκολης παραχολογίας.
Οι υπόλοιποι και σαφώς λιγότεροι κινούνται εκ του ασφαλούς (γιατί την επιλογή θα την κάνουν οι άλλοι και άρα αυτοί θα έχουν και την ευθύνη) με πιο προσωπικά και αδιευκρίνιστα κριτήρια που κινούνται από ουτοπικές ιδεολογίες, οπαδικές εμμονές, κληρονομικά κολλήματα έως τον ξεκάθαρο παραλογισμό.
Σήμερα βρισκόμαστε και πάλι ενώπιον της κάλπης, της ευρωβουλής αυτή τη φορά και βλέπουμε τα κόμματα να πλειοδοτούν σε οικονομικές υποσχέσεις παρότι αυτές οι εκλογές δεν αφορούν στην επόμενη μέρα στο εσωτερικό της χώρας. Γιατί το κάνουν; Μα γιατί θέλουν να ποντάρουν στο θυμικό του κοινού και σε όλους εκείνους που πλήττονται λίγο ή πολύ από την ακρίβεια και τους καλούν να ενταχθούν σε ένα νέο κίνημα διαμαρτυρίας. Κανείς φυσικά εχέφρων δεν πιστεύει πως στις 10 Ιουνίου θα αλλάξει η ζωή μας επειδή στείλαμε στην Ευρωβουλή μια πολύχρωμη παλέτα ευρωβουλευτών και θα πανηγυρίζουν μικροί και μεγάλοι για την επιτυχία τους. Ούτε θεωρούν πως κάνοντας το καθήκον τους να στείλουν μήνυμα στην κυβέρνηση για να κάνει κάτι με την ακρίβεια, την ασφάλεια, την υγεία, τη δικαιοσύνη, τη λειτουργία των ανεξάρτητων αρχών, τις γυναικοκτονίες και τα μύρια όσα της καταμαρτυρούν, την επόμενη με κάποιο μαγικό τρόπο θα επιλυθούν όλα.
Απλά θα το κάνουν με τη βεβαιότητα πως και την επόμενη μέρα θα έχουμε την ίδια κυβέρνηση. Δεν θα μπουν σε κίνδυνο θεωρούν, αυτά που έχουμε εξασφαλίσει κι ούτε θα υποχρεωθούμε άμεσα σε αχρείαστους πειραματισμούς που στο κοντινό παρελθόν πληρώσαμε πολύ ακριβά όλοι μαζί. Και λίγο ταρακούνημα στην κυβέρνηση να κάνει καλύτερα τη δουλειά της, κρίνουν πως δεν είναι και τόσο κακό. Μπορεί και να έχουν όλοι αυτοί δίκιο.
Τι θα γίνει όμως αν το παρακάνουν και καταστήσουν από τώρα την κυβέρνηση που εξελέγη μόλις πέρυσι, κουτσή πάπια, όπως λένε στις ΗΠΑ, για τις απερχόμενες κυβερνήσεις;
Η απάντηση κλισέ που ακούμε σε τέτοιες περιπτώσεις πως στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, δεν νομίζω πως καθησυχάζει και πολλούς.
Αλλά αυτά είναι υποθέσεις εργασίας για το μετά. Στο τώρα και για ένα μήνα έχουμε μια προεκλογική περίοδο με έντονα χαρακτηριστικά εθνικών εκλογών και θα κυριαρχήσει το , «ο θάνατος σου η ζωή μου»! Προσωπικές επιθέσεις, υπερβολές, τοξικότητα σε θανατηφόρες δόσεις, και χάιδεμα αφελών αυτιών που θα ακούνε αυτά που θέλουν να ακούνε από τους μετρ του είδους.
Είχαμε, μια αμυδρή έστω, ελπίδα πως ο αμερικανοτραφής αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης , θα έφερνε ένα νέο ήθος στην πολιτική σκηνή της χώρας, μια κοσμιότητα διαφορετική από τους προκατόχους του αλλά και τους άλλους κατεστημένους πολιτικούς αρχηγούς της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου. Φευ όμως, κι αυτός, ο «αδιαμεσολάβητος» φαίνεται πως προτιμά την πεπατημένη μέθοδο της λάσπης στον ανεμιστήρα, ποντάροντας στα πιο χαμηλά ένστικτα του ακροατηρίου του. «Υπουργοί που σκοτώνουν παιδιά» απεφάνθη και ζητά επιβεβαίωση της ελαφρότητας του, από προφανώς αλαφροΐσκιωτους ακροατές! Είναι η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης αποφαίνεται με σοβαροφάνεια άλλος επίδοξος κυβερνήτης και πρέπει να φύγει τώρα!
Πλην όμως , εδώ δεν ισχύει το Πιραντελικό «έτσι είναι αν έτσι νομίζετε».
Και κυρίως , η χώρα δεν κατοικείται στο σύνολο της, από λωτοφάγους!