Η τραγωδία στα Τέμπη και οι 57 νεκροί ακόμα στοιχειώνουν τις ημέρες μας και θα συνεχίσουν να βαραίνουν τις ψυχές όλων εκείνων οι οποίοι συνειδητοποίησαν το πώς είναι να ζεις στην Ελλάδα. Βασικά, αντιλήφθηκαν ότι το να είσαι ζωντανός εδώ αποτελεί προϊόν καθαρής τύχης, αφού μπορεί να βρεθείς στην κακιά τη χώρα σε λάθος ώρα και να σε κλαίνε οι δικοί σου και όσοι έχουν ακόμη συναίσθημα μέσα τους.
Η σύγκρουση των τρένων έφερε στο φως, για άλλη μια φορά, όλες τις παθογένειες που κατοικούν δίπλα μας, αποκάλυψε το αληθινό πρόσωπό της περιγράφοντας τον τόπο μας μέσα σε λίγες λέξεις. Διορισμός με ρουσφέτι, έλλειψη αξιοκρατίας, αμόρφωτοι άνθρωποι που φτάνουν να παίρνουν τριχίλιαρα ευρώ ως μισθό κάνοντας μια «έξυπνη» μετάταξη. Άλλοι κάνουν κοπάνα και για να καλύψουν τα ολέθρια λάθη τους παίρνουν αναρρωτική – την οποία κάποιος κολλητός μπορεί να τους τη δώσει χωρίς καμία ιατρική εξέταση. Ξέρετε, για να βγει μετά στις τηλεοράσεις και να ισχυρίζεται πως όλα γίνονται επειδή κάποιοι «τον κυνηγούν για συνδικαλιστικούς λόγους», αποσείοντας κάθε ευθύνη από πάνω τους. Άλλωστε, ας πρόσεχε κι ο υφιστάμενός τους που έβαλε την υπογραφή του αντί εκείνων – και έτσι αυτοί βγήκαν «λάδι» και οι άλλοι την πάτησαν.
Όλο αυτό, δυστυχώς, είναι η Ελλάδα, σε μία παράγραφο, όχι από μόνη της, αλλά έτσι όπως την έχουν κάνει κάποιοι άνθρωποι που ενώ πρέπει να έχουν την ευθύνη, είναι ανεύθυνοι. Έτσι, γίνεται άμεσα κατανοητός ο τίτλος σε αυτό το κείμενο, αφού είναι προφανές ότι φυσικά και χρειαζόμαστε ηλεκτρονικά συστήματα στη χώρα μας -ενώ βαδίζουμε στην 4η βιομηχανική επανάσταση γυρίζοντας κλειδιά με τα χέρια- αλλά το πιο σημαντικό είναι να αλλάξουν οι άνθρωποι.
Αλλάζουν οι άνθρωποι; Αυτό αποτελεί ένα προαιώνιο ερώτημα, με την απάντηση -πολλές φορές- να προσκρούει σαν οιμωγή σε νεκροταφείο, επειδή ακριβώς δεν αλλάζουν οι άνθρωποι και έτσι παίρνουν κάποιους άλλους στον λαιμό τους. Αλίμονο σε αυτούς που έφυγαν και μας θύμισαν πως η συντριβή από την απώλειά τους προήλθε επειδή κάποιοι δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους – είτε εργαζόμενοι είτε πολιτικοί. Αβάσταχτο κρίμα πως τόσοι άνθρωποι χάθηκαν επειδή αυτή η Ελλάδα λειτουργεί με ανθρώπους που κανένα ηλεκτρονικό σύστημα δεν θα τους κάνει καλύτερους, κανένα κουμπί δεν θα τους ενσταλάξει ενσυναίσθηση, σε όποια θέση ευθύνης κι αν βρεθούν.
Η τραγωδία στα Τέμπη δεν ήρθε για να μας κάνει να συστηθούμε με τους γύρω μας. Τους γνωρίζαμε κι ας μην τους έχουμε συναντήσει ποτέ στη ζωή μας, τους έχουμε ακούσει να μιλάνε για άλλα θέματα, ξέρουμε τις απόψεις τους, αντιλαμβανόμαστε πού ανήκουν, υποστηρίζουν το κατάπτυστο «η θυσία των ανθρώπων που πέθαναν έγινε για καλό – θα γίνουν έργα στην Ελλάδα». Η σύγκρουση των τρένων στην κοιλάδα μάς θύμισε γιατί αυτή η χώρα -λογικά- δεν θα αλλάξει ποτέ, αφού η συμπεριφορά όλων μας είναι, θαρρείς, γραμμένη στο DNA μας, αποτυπώνοντας κάθε στιγμή τις πράξεις, τις πρακτικές και τις παραλείψεις μας απέναντι σε μεγάλα γεγονότα.
Η απώλεια των ανθρώπων που έφυγαν δεν έπρεπε να συμβεί ούτε για να ξέρουμε με ποιον μιλάμε ούτε για να γίνουν τα έργα στην Ελλάδα που έμειναν λειψά. Όπως και οι νεκροί στις εθνικές οδούς, σε πλοία που βούλιαξαν, σε περιοχές που κάηκαν, σε πόλεις που πλημμύρισαν. Σε όλες τις περιπτώσεις μπορεί οι υπεύθυνοι για τόσα δάκρυα να ήταν άλλα πρόσωπα, αλλά τελικά πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους, σε άλλες θέσεις.
Και, δυστυχώς, μη γράφω τα ίδια, έχει στερέψει η ελπίδα μέσα μου: Αυτοί οι άνθρωποι γύρω μας δεν θα αλλάξουν ποτέ, μόνο τα ονόματά τους θα αλλάζουν και οι τραγωδίες στις ζωές μας.