Όταν μια δυνατή βροχή, μισής ώρας, πλημμυρίζει τους δρόμους του Κολωνακίου και στη συνέχεια η δικαιολογία που προβάλλεται είναι πως η πρωτεύουσα χρειάζεται μεγάλα αντιπλημμυρικά έργα, τότε κάτι δεν πάει καλά.
Όταν μια φωτιά που ξεκίνησε από τον Βαρνάβα ξεφεύγει και φτάνει μέχρι το Χαλάνδρι, τότε περιττεύει κάθε συζήτηση για την αρτιότητα της προετοιμασίας της πολιτικής προστασίας.
Όταν ανοίγουν τα σχολεία και το μείζον θέμα συζήτησης όχι μόνο στη μαθητική κοινότητα αλλά και στην κοινωνία, είναι η απαγόρευση χρήσης κινητών από τους μαθητές, τότε δικαίως δεν περιμένουμε σε ορατό χρόνο την αναβάθμιση της Παιδείας.
Όταν ξεπροβάλλει το πρόβλημα της λειψυδρίας και το πρώτο μέτρο που επιστρατεύεται είναι η αύξηση της τιμής του νερού ανάλογα με την κατανάλωση, τότε μάλλον προσφεύγουν στις άκοπες, εύκολες και αναποτελεσματικές λύσεις. Το δε σχέδιο σύνδεσης της λίμνης Κρεμαστών με τον Μόρνο μοιάζει με φαραωνικό έργο κι είναι αμφίβολο αν και ποτέ θα προλάβουν να το δουν οι επόμενες γενιές!
Όταν η έκθεση Ντράγκι αποκαλύπτει πως για να μπει ξανά η ΕΕ στο παγκόσμιο παιγνίδι της ανταγωνιστικότητας απαιτείται ένα πρόγραμμα ενισχύσεων στους τομείς αιχμής (Βιομηχανία, νέες τεχνολογίες, ενέργεια και πράσινη μετάβαση) ύψους 800 δισ. ετησίως, διαφορετικά σε λίγα χρόνια πρέπει να ξεχάσουμε την ΕΕ όπως την ξέραμε, τότε μάλλον ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε και λίγο έξω από τον μικρόκοσμό μας.
Ένας μικρόκοσμος που ταλανίζεται από τα λεγόμενα προβλήματα της καθημερινότητας και η κυβέρνηση ξύνει τον πάτο του βαρελιού για να βρει αν περισσεύει κάτι για να δώσει κάποια επιδόματα, να αυξήσει ανεπαίσθητα μισθούς, συντάξεις, ειδικά μισθολόγια υγειονομικών και ενστόλων, φρονώντας ότι έτσι αντιμετωπίζεται η ακρίβεια και το κόστος ζωής.
Ένα έθνος, που κάθε χρόνο μειώνεται πληθυσμιακά κατά μια πόλη σαν την Πάτρα, και θεωρεί πως θα αντιστρέψει το δημογραφικό πρόβλημα και τη δραματική συρρίκνωσή του, με ένα επίδομα της τάξεως των 2.500 ευρώ ανά γέννα, αγνοώντας τον προβληματισμό των νέων ζευγαριών σε ποια χώρα και σε πιο οικονομικό, κοινωνικό, προοπτικό περιβάλλον καλούνται να φέρουν στον κόσμο τα παιδιά τους και κάτω από ποιες συνθήκες και ασφαλιστικές δικλείδες θα τα μεγαλώσουν.
Νοιαζόμαστε όλοι υπερβολικά με το εφήμερο και αδιαφορούμε για το αύριο, το οποίο εν τοις πράγμασι είναι ήδη εδώ, σε όλους τους τομείς.
Και από την άλλη, ένα πολιτικό προσωπικό και σύστημα να αναλώνεται στη μικροπολιτική, στις προσωπικές μωροφιλοδοξίες ή στην καλύτερη περίπτωση στη διαχείριση των τρεχόντων ζητημάτων με δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία και μόνιμο άγχος και φόβο για το…πολιτικό κόστος!
Η δε αξιωματική αντιπολίτευση με τα καμώματά της κατάντησε ο μόνος τρόπος να διασκεδάζουμε τις αγωνίες και τα προβλήματά μας. Άρτο δεν έχουμε, αλλά από θεάματα…
Όμως αυτός ο τόπος χρειάζεται -και η μόνη που μπορεί να το κάνει η κυβέρνηση- ένα new deal που θα αφορά το αύριο όλων μας. Ένα οραματικό σχέδιο επανεκκίνησης και μεταρρυθμίσεων που στον πυρήνα του θα έχει ριζικές αλλαγές παντού, χωρίς να συνυπολογίζεται το πολιτικό κόστος. Έχει τρία χρόνια μπροστά της χωρίς να απειλείται ούτε από την αντιπολίτευση, ούτε από εκλογικές δοκιμασίες και μόνος αντίπαλος ο κακός της εαυτός. Δεν θυμάμαι άλλη κυβέρνηση να είχε βρεθεί σε ανάλογη θετική συγκυρία.
Αν συνεχίσει το τσίκι-τσίκι, τις εμβαλωματικές λύσεις και το κουκούλωμα των προβλημάτων, τότε στο τέλος της θητείας της, μας περιμένουν όλους δυσάρεστες εκπλήξεις και θα είναι κρίμα…