Καταρχάς, θεωρώ δεδομένο αυτό το οποίο εκφράζεται ως μεγάλη αγωνία όχι μόνο από τον κ. Μητσοτάκη, αλλά, απ’ ό,τι διαβάζω, σε ολόκληρη την Ευρώπη για το μέγεθος της αποχής.
Κανονικά θα έπρεπε πλην του πρωθυπουργού να το «φώναζαν» και οι υπόλοιποι αρχηγοί των κομμάτων, όπως συμβαίνει παντού αυτή την ώρα σε όλες τις χώρες-μέλη της Ευρώπης. Πιο πολλά μοιάζουν να είναι τα προεκλογικά σποτ του Μακρόν, του Σολτς και βέβαια της Φον ντερ Λάιεν που προτρέπουν τον κόσμο «πηγαίντε να ψηφίσετε» από αυτά καθαυτά για τα κόμματά τους.
Δυστυχώς, μισό και πλέον αιώνα από τότε που ιδρύθηκε η ΕΟΚ και 31 χρόνια η Ε.Ε., το πολιτικό σύστημα δεν κατάφερε να πείσει τα 370 εκατομμύρια πολιτών ότι το 80% των νόμων των κρατών-μελών εξαρτώνται από τις Βρυξέλλες. Αρα, αν μη τι άλλο, η ψήφος στις ευρωεκλογές είναι σχεδόν το ίδιο σημαντική με εκείνη των εθνικών, τουλάχιστον για τους νοήμονες ανθρώπους.
Επομένως, ο παράγων αποχή σε όλη την Ευρώπη και βέβαια στην Ελλάδα μπορεί να… ρίξει τη βάρκα έξω άνετα χωρίς να καταλάβει κανείς τι συμβαίνει και μάλιστα χωρίς να είναι καν συνειδητοποιημένη απόφαση των πολιτών. Γιατί αλλοιώνει το εκλογικό αποτέλεσμα και ουσιαστικά κάποιοι άλλοι κρίνουν την καθημερινότητα και τη ζωή σου ερήμην σου, ενώ εσύ δεν σηκώνεσαι να πας στην κάλπη.
Κρατώ λοιπόν την παραίνεση του κ. Μητσοτάκη στους πολίτες να πάνε να ψηφίσουν, αλλά έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον η άποψή του για τα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα.
Στην ερώτηση τι θα σημάνει για την Ε.Ε. επιβεβαίωση των εκτιμήσεων για άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη απαντά: «Μια άνοδος ακροδεξιών και λαϊκιστικών κομμάτων δεν θα συνιστά απειλή για την κυβέρνηση, αλλά για την ίδια την Ελλάδα, το διαπιστώσαμε αυτό στα χρόνια της κρίσης…».
Και συνεχίζει, «αν επιβεβαιωθούν αυτές οι προβλέψεις, τότε γίνεται μεγαλύτερο το βάρος που πέφτει στις μεγάλες πολιτικές οικογένειες, με πρώτη αυτή του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος που θεωρώ ότι θα κρατήσει την πρωτοκαθεδρία σε εκλεγμένους ευρωβουλευτές. Πίσω, ωστόσο, από τους συσχετισμούς στο Ευρωκοινοβούλιο προβάλλει το ιστορικό μας καθήκον: να αποτρέψουμε την επιστροφή σε σκοτεινές σελίδες της Ιστορίας…». Για να καταλήξει ο κ. Μητσοτάκης ότι «κάτω από αυτό το πρίσμα οι συμβιβασμοί μεταξύ πολιτικών δυνάμεων της Ενωσης δεν είναι μόνο θεμιτοί, αλλά και επιβεβλημένοι, ειδικά όταν το διακύβευμα σε αυτές τις εκλογές είναι να μην επικρατήσουν οι λαϊκιστές και οι δημαγωγοί».
Εδώ λοιπόν σε αυτές τις ευρωεκλογές γίνεται αντιληπτό ότι διακυβεύονται πολλά για το μέλλον και τη στρατηγική κατεύθυνση της Ευρώπης σε μια περίοδο που η ήπειρος βρίσκεται εν μέσω πολεμικών συγκρούσεων στην Ουκρανία αλλά και στη Γάζα.
Ειδικά το θέμα του ρωσοουκρανικού πολέμου, το αν οι συσχετισμοί του νέου Ευρωκοινοβουλίου είναι ακροδεξιοί ή φιλορωσικοί και το τι θα γίνει με τις αποφάσεις περί εξοπλισμού της Ευρώπης, είναι ένα εξόχως σοβαρό ζήτημα που αφορά όλη τη Δύση.
Δυστυχώς στην Ελλάδα, με το κλείσιμο της προεκλογικής περιόδου διαπιστώνεται ότι περίπου εδώ και δύο μήνες έχουμε εξαντλήσει ό,τι άλλο θέμα πλην του ευρωπαϊκού διακυβεύματος που υφίσταται σε αυτές τις κάλπες και εν πολλοίς θα κρίνει το μέλλον της και μαζί θα επηρεάσει και τη δική μας καθημερινότητα.
Τουλάχιστον ακόμα και τώρα, μπροστά στις κάλπες, ας πάρουμε τη σωστή απόφαση για σταθερότητα και συνέχεια στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας αλλά και στο δικό μας κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Ο Μητσοτάκης έχει ακόμα τρία ολόκληρα χρόνια μπροστά του να κυβερνήσει και χρειάζεται να βγει ισχυρός με ένα σχετικά ικανοποιητικό ποσοστό από την κάλπη ώστε να προχωρήσει στις αλλαγές του «βαθέος κράτους», όπως ο ίδιος παραδέχεται.