Ο πρώτος γύρος των εκλογικών αναμετρήσεων έβγαλε μεν θριαμβευτικά νικητή τον Κυρ. Μητσοτάκη, μεγάλο ηττημένο τον Αλ. Τσίπρα και αναζωογονημένο τον Ν. Ανδρουλάκη, πλην όμως τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Θα χρειαστεί ένας ακόμα προεκλογικός μήνας, με μια υπηρεσιακή κυβέρνηση -κι ας ευχηθούμε να μην προκύψει κανένα σοβαρό πρόβλημα που να υπερβαίνει τις δυνατότητές της- μέχρι να αποκτήσουμε ξανά κυβέρνηση νομιμοποιημένη από την ψήφο του ελληνικού λαού.
Κι όλα αυτά γιατί; Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ ήθελαν να ναρκοθετήσουν την εκλογή κυβέρνησης με το σύστημα της απλής αναλογικής. Έβλεπαν και θεωρούσαν πως και να βγει ο Μητσοτάκης πρωθυπουργός το 2019, αυτό θα αποτελούσε μια παρένθεση και με τις επόμενες εκλογές θα ξαναέρχονταν στην εξουσία με κυβέρνηση συνεργασίας «προοδευτικών δυνάμεων»!
Ξέχασαν βέβαια πως οι ίδιοι κυβέρνησαν τη χώρα με 35% χάριν του τότε ισχύοντος νόμου που πριμοδοτούσε το πρώτο κόμμα με 50 έδρες. Γιατί αν υπήρχε το 2015 η απλή αναλογική τους, δεν θα τους αρκούσε ο Καμένος για το σχηματισμό κυβέρνησης αλλά θα έπρεπε να συμπράξουν και το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Και σε μια τέτοια περίπτωση, αν συνέβαινε, τουλάχιστον εικάζω δεν θα ζούσαμε ούτε τα ανδραγαθήματα Βαρουφάκη, δεν θα φθάναμε στο τρίτο μνημόνιο κι ούτε θα ζούσαμε τις τσιρκολέ καταστάσεις με το δημοψήφισμα κι όλες τις άλλες παλαβομάρες.
Αντί λοιπόν να δοξάζουν τον νόμο της ενισχυμένης αναλογικής γιατί χάριν σ’ αυτόν, είδαμε την πρώτη φορά αριστερά στην κυβέρνηση, αποφάσισαν να υποκύψουν στις μόνιμες ουτοπικές ιδεοληψίες της Αριστεράς περί απλής και ανόθευτης αναλογικής που οδηγεί μαθηματικά στην ακυβερνησία και στο μπάχαλο.
Ζήλεψαν τον νόμο Κουτσόγιωργα που το ’89, βλέποντας τότε πως το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε να κερδίσει για τρίτη φορά τις εκλογές, έφτιαξε ένα τερατούργημα που πριμοδοτούσε το δεύτερο κόμμα και η χώρα δεινοπάθησε συρόμενη για σχεδόν 9 μήνες σε τρεις απανωτές εκλογές, με κυβερνήσεις ετερόκλητες (Ν.Δ-Συνασπισμός) και οικουμενική μέχρι να καταφέρει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης να πιάσει ποσοστό 46%(!) για να εκλέξει 150 βουλευτές. Και χρειάστηκε να «πείσει» έναν βουλευτή της τότε ΔΗΑΝΑ, τον Κατσίκη, που είχε πάρει λιγότερες από 1.000 ψήφους, ώστε να σχηματίσει μια εκ των πραγμάτων αδύναμη και ασταθή κυβέρνηση!
Αυτά στο παρελθόν και την Ιστορία από την οποία κάποιοι δεν έχουν διδαχθεί.
Ξαναγυρνώντας στο σήμερα, ένα σημαντικό κέρδος για την κοινωνία αλλά και την ίδια τη Δημοκρατία, θεωρώ πως είναι ο οριστικός ενταφιασμός αυτού του μύθου που ήταν πάγιο αίτημα και ιερό τοτέμ της Αριστεράς από τη μεταπολίτευση κι εντεύθεν, αυτού της απλής αναλογικής.
Ο νέος νόμος, με +38% κι ανάλογα με τα πόσα κόμματα θα μπουν στη Βουλή, μπορεί να δώσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Με ισχνή πλειοψηφία αν μπουν εφτά κόμματα στη Βουλή και άνετη πλειοψηφία εδρών αν το πρώτο κόμμα πάρει πάνω από 40% ή είναι λιγότερα τα κόμματα που θα περάσουν το 3%.
Το αφήγημα και τα διλήμματα της Ν.Δ στον πρώτο γύρο έπεισαν τους ψηφοφόρους περισσότερο απ’ ό,τι του ΣΥΡΙΖΑ, επιβραβεύοντας και τιμωρώντας αντίστοιχα.
Το ερώτημα είναι αν στις 25 Ιουνίου η Ν.Δ θα καταφέρει την ίδια εκλογική επίδοση, αν οι πολίτες θα προσέλθουν ξανά στις κάλπες και δεν αδιαφορήσουν με το σκεπτικό πως το ματς έχει κριθεί.
Και μπορεί ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ να ανταγωνίζονται για το ποιος θα έχει την πρωτοκαθεδρία στην κεντροαριστερά ή και την αξιωματική αντιπολίτευση, όμως θα έχει μεγάλη σημασία και το τι θα κάνουν και τα τρία άλλα κόμματα που βρέθηκαν κοντά στο όριο της εισόδου στη Βουλή. Κι αυτό γιατί η επίδοσή τους στις επόμενες εκλογές μπορεί και πάλι να περιπλέξει τα πράγματα κι αυτό που ψήφισε το εκλογικό σώμα στις 21 Μαΐου, δηλαδή τη σταθερή κυβέρνηση και την κανονικότητα, να τεθούν εν αμφιβόλω. Αρα, τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα και τα ανοικτά μέτωπα είναι πολλά, όπως και οι παγίδες.