Πολύ διασκεδάζω με τα απόνερα της εκλογής Τραμπ στον Λευκό Οίκο. Συμβαίνουν πράγματα παράξενα και συγχρόνως ευτράπελα.
Σπεύδω να εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ. Δεν είμαι οπαδός του Τραμπ. Κάθε άλλο μάλιστα. Θεωρώ ότι είναι ένας χαμηλού επιπέδου απλοϊκός άνθρωπος, με πνευματικό και μορφωτικό επίπεδο κάτω του μετρίου και χωρίς μάλιστα καμία προσωπική ακτινοβολία ή καλλιέργεια, λαμβάνοντας φυσικά υπόψιν ότι δεν μιλάμε για κάποιον τυχαίο κοινό θνητό αλλά για τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, τον σημαντικότερο ίσως άνθρωπο του πλανήτη!
Όμως αυτός ο μέτριος, κατά τη γνώμη μου, πολιτικός διαθέτει ένα τεράστιο πλεονέκτημα. Καλώς ή κακώς τον ψήφισε το 51% του αμερικανικού λαού. Αποκεί και πέρα κάθε κριτική είτε δική μου είτε οποιουδήποτε άλλου περιττεύει.
Διασκεδάζω λοιπόν με διάφορους «προοδευτικούς διανοούμενους» κυρίως της βορειοανατολικής ακτής των ΗΠΑ, οι οποίοι και πριν τις αμερικανικές εκλογές αλλά κυρίως μετά εξακολουθούν να εξαπολύουν μύδρους κατά του Τραμπ και να του ασκούν μία αφ’ υψηλού κριτική η οποία έχει να κάνει με την αρνητική του στάση σε θέματα της λεγόμενης «woke κουλτούρας», καθώς και σε θέματα σχετικά με την πράσινη οικονομία, την περίφημη συμπεριληπτικότητα, που κανείς δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς είναι, τη σύγχυση ως προς τον προσδιορισμό των φύλων και ένα σωρό άλλα που απασχολούν την αριστερίζουσα ελίτ των ΗΠΑ η οποία κατοικοεδρεύει κυρίως στη Νέα Υόρκη και την παρακείμενη Μασαχουσέτη.
Πέραν των εν λόγω προοδευτικών κουλτουριάρηδων που αφρίζουν κατά του Τραμπ, υπάρχουν και ορισμένα περιοδικά έντυπα υψηλού δήθεν προβληματισμού με πολλή δόση χολής και κακίας καλά κρυμμένης κάτω από ένα πικρόχολο χιούμορ. Και αυτά μονίμως περιλούζουν τον Τραμπ με πρώτο και καλύτερο το πολύ της μόδας και διανοουμενίστικο “New Yorker”, που έχει πολύ πλάκα με τον βιτριολικό τρόπο που βρίζει τον Τραμπ.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτήν την περιοχή βρίσκεται και η συντριπτική πλειονότης των καλυτέρων αμερικανικών Πανεπιστημίων, τα οποία κατά γενική ομολογία παρουσιάζουν πλέον έντονα στοιχεία παρακμής και ευτελισμού. Και τούτο διότι το ακαδημαϊκό προσωπικό δεν εστιάζει πλέον στο ακαδημαϊκό του έργο αλλά επιδίδεται μετά μανίας στην αναδιαμόρφωση του χαρακτήρα των πανεπιστημίων σε κέντρα μελέτης και αμφισβήτησης των πατροπαράδοτων κοινωνικών χαρακτηριστικών, κριτηρίων και θεσμών τα οποία μέχρι πρότινος αποτελούσαν τις παραδοσιακές βάσεις και αξίες κάθε κοινωνίας.
Όλοι αυτοί θεωρούν τον Τραμπ εκδικητικό και συναισθηματικά ασταθή άνθρωπο, έναν καταδικασμένο εγκληματία και θαυμαστή ξένων δικτατόρων, έναν ρατσιστή και μισογύνη ο οποίος θέλει να επανέλθει ως αυταρχικός άρχων για να εκδικηθεί όσους θεωρεί εχθρούς του και να τοποθετήσει τον εαυτό του υπεράνω του Νόμου.
Και διερωτώμαι: Τα βλέπουν όλα αυτά στο πρόσωπο του Τραμπ οι αριστερίζοντες προοδευτικοί διανοούμενοι της Ανατολικής Ακτής των ΗΠΑ και δεν τα πήρε χαμπάρι το 51% των Αμερικανών που τον ψήφισαν; Είναι πολύ χαρακτηριστικό της νοοτροπίας και του φανατισμού όλων αυτών των υποτιθέμενων διανοουμένων το γεγονός ότι δεν βρίσκουν τίποτα να πουν για το Δημοκρατικό Κόμμα που κατέβασε ως υποψήφια την Κάμαλα Χάρις. Μία γυναίκα μετριότατης νοημοσύνης, χωρίς κανένα προεκλογικό πρόγραμμα, η οποία προέβαλε ως μόνο προσόν της, το γεγονός ότι ήταν γυναίκα κα μάλιστα μη λευκή!
Μα απ’ αυτά ακριβώς είχε μπουχτίσει ο μέσος Αμερικανός, ο οποίος περίμενε να ακούσει κάτι για την τσέπη του και για τους λαθρομετανάστες που είτε ανήκουν σε δίκτυα διακινητών ναρκωτικών, είτε καταλαμβάνουν θέσεις εργασίας με πολύ χαμηλούς μισθούς και παραγκωνίζουν τους Αμερικανούς εργάτες από την αγορά εργασίας.
Είναι απίστευτο ότι το Δημοκρατικό Κόμμα με την τεράστια παράδοση, ένα κόμμα που έχει γεννήσει πολύ αξιόλογους Προέδρους και που το ψηφίζει πάνω από το 50% του αμερικανικού λαού δεν κατάφερε να βρει εγκαίρως και να αναδείξει έναν νέο υποψήφιο Πρόεδρο με θελκτικά προσωπικά χαρακτηριστικά, και περιορίστηκε αρχικά στον ημιθανή Μπάιντεν, και όταν αυτός κόντεψε να τους μείνει στα χέρια, με τα χίλιά ζόρια ανέσυραν την ολίγιστη Κάμαλα Χάρις, η οποία απεδείχθη ελλιποβαρής και ανεπαρκέστατη.
Έτσι, καταλήγουμε στο προφανές συμπέρασμα ότι πολύς κόσμος δεν επέλεξε τον Τραμπ, απλώς καταψήφισε την Κάμαλα Χάρις από την οποίαν ο Τραμπ δείχνει καλύτερος. Αν υπήρχε απέναντι ένας νέος επαρκής και δυναμικός υποψήφιος, ο Τραμπ δεν θα είχε καμία τύχη. Αυτά δεν τα βλέπουν οι αριστερίζοντες διανοούμενοι, οι οποίοι κατάπιαν άνευ αντιρρήσεων την υποψηφιότητα Χάρις και τώρα αναλίσκονται σε φθονερή κριτική κατά του Τραμπ;
Είναι πολύ φυσιολογικό ο μέσος Αμερικανός να ενδιαφέρεται πρωτίστως για τα εσωτερικά θέματα της χώρας του παρά για την θέση της και τις κινήσεις της στη διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα, από την οποία χωρίζουν την Αμερική δύο ωκεανοί. Αυτό πούλησε με επιτυχία ο Τραμπ στον απλό κοσμάκη προτάσσοντας το σύνθημα MAGA (Make America Great Again). Φυσικά οι Δημοκρατικοί διά της Κάμαλα Χάρις δεν πήραν χαμπάρι απ’ όλα αυτά και ιδού το αποτέλεσμα.
Εν κατακλείδι, όσον αφορά την αριστερίζουσα διανόηση της Ανατολικής Ακτής, που ελεεινολογεί τον Τραμπ, καλά θα κάνουν να το χωνέψουν ότι το Δημοκρατικό Κόμμα απέτυχε παταγωδώς και αν θέλουν να δουν άσπρη μέρα στο μέλλον, θα πρέπει αντί να ασχολούνται με τα διάφορά LGBTQ κινήματα, τους δικαιωματισμούς της πάσης φύσεως μειονοτήτων, κ.λπ., να ψάξουν να βρουν και να καλλιεργήσουν έναν κατάλληλο υποψήφιο με αξιόλογη προσωπικότητα και ακτινοβολία για τις επόμενες εκλογές.
Άλλως φοβούμαι ότι ο επόμενος μετά τον Τραμπ Πρόεδρος θα είναι κανένας απόστρατος ακροδεξιός επιλοχίας, ο οποίος θα διαθέτει ένα λεξιλόγιο 500 λέξεων και θα τους πηγαίνει με παραγγέλματα και εμβατήρια! Δεν θα εκπλαγώ καθόλου.