Πληθαίνουν εσχάτως οι καταγγελίες από ασφαλισμένους σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες για τις υπέρογκες αυξήσεις στα ασφάλιστρα που τους επιβάλλουν κάθε χρόνο. Αυξήσεις, που για τον κλάδο υγείας φθάνουν ακόμα και στο 18% ενώ στα ασφάλιστρα για τα σπίτια σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνούν και το 12%. Θα αναρωτηθεί κανείς , μα είναι εντελώς ανεξέλεγκτες αυτές οι εταιρείες και μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και να είναι νόμιμες; Η αλήθεια είναι πως οι αυξήσεις που επιβάλλουν στους ασφαλισμένους τους είναι «νομιμοφανείς».
Δηλαδή με βάση νόμο του 2017, υποβάλλουν τα κόστη των αποζημιώσεων που έχουν πληρώσει στα ιδιωτικά νοσοκομεία κάθε χρόνο στο ΙΟΒΕ, το οποίο με βάση ένα μαθηματικό τύπο κρίνει πόσο τοις εκατό περισσότερα πλήρωσαν και έτσι εγκρίνεται η ανάλογη αύξηση των ασφαλίστρων που πρέπει να πληρώσουν οι ασφαλισμένοι τους, έτσι ώστε η κερδοφορία τους να μην επηρεάζεται από τις αυξημένες αποζημιώσεις.
Κομβικός όμως είναι ο ρόλος των ιδιωτικών νοσοκομείων και κλινικών που δεν υποχρεούνται να δώσουν λογαριασμό σε κανένα για το πώς τιμολογούν τις υπηρεσίες που προσφέρουν και μετακυλούν στις ασφαλιστικές και αυτές στη συνέχεια στους απροστάτευτους με όλη τη σημασία του όρου, ασφαλισμένους.
Στηριζόμενες άλλωστε οι ασφαλιστικές εταιρείες στη «νομιμοφάνεια, αδιαφορούν αν μπορεί ο ασφαλισμένος να πληρώσει τα αυξημένα ασφάλιστρα και ενεργούν με τη λογική του take it or leave it! Δεν χωρούν διαπραγματεύσεις και μάλιστα δεν τους ενδιαφέρει και πολύ, αν κάποιοι παλιοί ασφαλισμένοι διακόψουν τα συμβόλαια τους αφού προσβλέπουν σε νέα συμβόλαια με νεότερους και θεωρητικά με λιγότερα προβλήματα υγείας! Χώρια που μονομερώς καταργούν τα ισόβια συμβόλαια κάνοντας χρήση των λεγόμενων ψιλών γραμμάτων που υπάρχουν και ουδείς μπορεί να καταλάβει, και τους γυρίζουν αν θέλουν στα ετήσια που βολεύουν από άποψη μεγέθους ασφαλίστρων τις ασφαλιστικές εταιρείες. Χώρια που μόλις φθάσει κάποιος σε μια ηλικία που θα χρειαστεί περισσότερο μια ιδιωτική ασφαλιστική, του διακόπτουν το συμβόλαιο χωρίς πολλές-πολλές εξηγήσεις
Λέγεται μάλιστα, πως μια συνήθης πρακτική που κανείς δεν ελέγχει είναι ο χρόνος που πληρώνει μια ασφαλιστική το νοσοκομείο που προσέφερε υπηρεσίες σε ασφαλισμένους της. Ακούγεται πως μπορεί να πληρώσουν μετά από 12 ή και 18 μήνες, οπότε το νοσοκομείο χρεώνει τόκους υπηρεμηρίας που οι ασφαλιστικές δεν έχουν κανένα λόγο να μην τους πληρώσουν αφού στο τέλος κι αυτοί θα συμπεριληφθούν στο κόστος αποζημιώσεων και στη συνέχεια θα εισπραχθούν μέσω των ετήσιων αυξήσεων από τους ίδιους τους ασφαλισμένους.
Ένας φαύλος κύκλος στον οποίο οφείλει η κυβέρνηση να παρέμβει επειγόντως και να προστατεύσει τις εκατοντάδες χιλιάδες εγκλωβισμένους στα παιγνίδια των ασφαλιστικών εταιρειών.
Να θυμίσουμε επίσης πως η κυβέρνηση «σπρώχνει» τους πολίτες στις ιδιωτικές ασφαλιστικές για να ασφαλίσουν τα σπίτια τους έναντι των φαινομένων της κλιματικής κρίσης (πυρκαγιές, πλημμύρες, κ.λπ.) με κίνητρο τη μείωση κατά 10% του ΕΝΦΙΑ.
Βέβαια αυτό το όφελος από τον ΕΝΦΙΑ είναι αστείο σε σχέση με το ετήσιο ασφάλιστρο κατοικίας που επιβάλλουν οι ασφαλιστικές. Το οξύμωρο όμως που αγγίζει τα όρια της παράνοιας είναι πως όλες οι ασφαλιστικές ανακοινώνουν τώρα αυξήσεις 12% στα ασφάλιστρα κατοικίας για την επόμενη χρονιά με βάση τον τύπο του ΙΟΒΕ. Δηλαδή πολύ μεγαλύτερο ποσό θα κληθούν να πληρώσουν οι ασφαλισμένοι μόνο για το 12% από την έκπτωση που θα τους κάνει το κράτος στον ΕΝΦΙΑ! Δεν είναι παράλογο και κατάφωρη παραβίαση της κυβερνητικής προσπάθειας να στραφεί ο κόσμος στην ασφάλιση της περιουσίας του; Κι αν δεν μπορεί το κράτος να προστατεύσει τους πολίτες -καταναλωτές αυτών των υπηρεσιών, τότε ποιος; Εκτός κι αν μας πουν πως οι Ασφαλιστικές που κατά κύριο λόγο ανήκουν σε πολυεθνικές και funds, είναι άβατο για την επίσημη πολιτεία.
Ακόμα και στην υποχρεωτική ασφάλιση των αυτοκινήτων οι ετήσιες αυξήσεις των ασφαλίστρων είναι τουλάχιστον διπλάσιες από τον επίσημο πληθωρισμό.
Όταν λοιπόν η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να δώσει κάποιες αυξήσεις στα όρια του πληθωρισμού, είναι ανεπίτρεπτο να βλέπει τους πολίτες να μετατρέπονται οικονομικό έρμαιο στις ανάγκες και τις μεθοδεύσεις των ασφαλιστικών εταιρειών, των οποίων τα κέρδη αυγατίζουν χρόνο με το χρόνο κι αυτά φαίνονται στους ισολογισμούς τους. Μήπως αυτά δεν είναι υπερκέρδη που πρέπει να αξιολογηθούν όπως σε άλλους κάδους της οικονομίας;