Η πρώτιστη δουλειά κάθε κυβέρνησης είναι προφανώς ο σχεδιασμός και η υλοποίηση των προεκλογικών προγραμμάτων, παράλληλα με την αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων σε κάθε τομέα και τη διαχείριση έκτακτων προβλημάτων, έτσι ώστε να υπάρχει μια εύρυθμη λειτουργία του κράτους. Το πρόβλημα όμως είναι αν όλη η δουλειά γίνεται μέσα στα γραφεία των υπουργείων με συσκέψεις, παρασυσκέψεις, αποφάσεις, προεδρικά διατάγματα και νομοσχέδια και αν οι πολιτικοί προϊστάμενοι ζουν αποκομμένοι από την κοινωνία, χωρίς ερεθίσματα από την προβληματική καθημερινότητα του πολίτη. Και αφυπνίζονται μόνο όταν και αν τα μέσα μαζικής επικοινωνίας ή κάποια ομάδα πολιτών αναδείξουν κάποιο πρόβλημα που απασχολεί την κοινωνία. Το πρόσφατο παράδειγμα με τις καραμπινάτες παρανομίες στις παραλίες, από αυτούς που εκμεταλλεύονται τις ξαπλώστρες, είναι μια τρανή απόδειξη ότι ουδείς θα ασχολούνταν, γιατί προφανώς δεν το γνώριζαν, ή έκαναν πως δεν το γνώριζαν, στα υψηλά κλιμάκια της πολιτικής.
Χρειάστηκε η δημοσιοποίηση μιας ακτιβιστικής κίνησης ομάδας πολιτών στην Πάρο που βίωναν το πρόβλημα και δεν ανέχονταν τη μη τήρηση των νόμων και του Συντάγματος, για να ευαισθητοποιηθεί πρώτη η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου και στη συνέχεια διάφοροι συναρμόδιοι υπουργοί και δήμαρχοι που δήλωσαν πως εφεξής θα τους ταράξουν στη νομιμότητα – τους ομπρελάδες! Γιατί όμως φτάνουμε κάθε φορά να ανάγουμε σε επαναστατικές ενέργειες τα αυτονόητα; Γιατί χρειάζεται να επιδεικνύεται πολιτική παρέμβαση και αποφασιστικότητα για την απλή εφαρμογή και τήρηση των νόμων; Γιατί να ανακαλύπτουμε εκ των υστέρων το πρόβλημα των πολλαπλών συναρμοδιοτήτων που μαθηματικά οδηγεί στην ανυπαρξία ευθυνών για το ποιος οφείλει να εφαρμόσει τους νόμους και ποιος οφείλει να κάνει ελέγχους και να δίνει λύσεις υπέρ του πολίτη;
Τώρα, λέει, θα πάρουν αποφάσεις για να απλοποιήσουν τις διαδικασίες και τις αρμοδιότητες έτσι ώστε ένας φορέας να είναι υπόλογος για την κατάσταση των παραλιών. Μέχρι να γίνει αυτό, όμως, το καλοκαίρι θα έχει φύγει, οπότε θα είναι δώρο άδωρο τουλάχιστον για φέτος, αν και πολύ φοβάμαι ότι πολύ δύσκολα θα ξεμπλέξουν το κουβάρι της αλληλοεπικάλυψης αρμοδιοτήτων ανάμεσα στην ΚΕΔ, στους δήμους, στο Λιμενικό, στην Αστυνομία και σε όλους τους άλλους οργανισμούς που εμπλέκονται στη δημόσια περιουσία και για πολλά χρόνια θα μιλάμε για εγκληματικές αυθαιρεσίες.
Αρκεί να αναφέρουμε το εξής: ανά την επικράτεια έχουν εκδοθεί τις τελευταίες δεκαετίες εκατοντάδες, μην πω χιλιάδες, τελεσίδικα πρωτόκολλα κατεδάφισης αυθαίρετων κτισμάτων πάνω στον αιγιαλό ή μέσα σε δασικές περιοχές. Είδε κανείς ποτέ μια μπουλντόζα να τα γκρεμίζει; Ούτε και πρόκειται… Αρα, τα περί απαρέγκλιτης εφαρμογής των νόμων τ’ ακούω βερεσέ, γιατί απλά ακούω τα ίδια και τα ίδια εδώ και δεκαετίες! Κάποιες πομπώδεις ενέργειες με δυο-τρεις παράγκες που γκρέμισαν στο διάβα του χρόνου για τα μάτια του κόσμου και μέχρι να κατακάτσει ο κουρνιαχτός από τη δημοσιότητα, και μετά η ζωή συνεχίζεται as usual! Τις τελευταίες ημέρες έχει αναδειχθεί από τα μέσα ενημέρωσης η τριτοκοσμική κατάσταση που επικρατεί στο Κτηματολογικό Γραφείο της Αθήνας. Με πολίτες που θέλουν να μεταγράψουν τις μεταβολές σε ακίνητα (αγορές, πωλήσεις, γονικές παροχές, διορθώσεις κ.λπ.) και αναγκάζονται να πηγαίνουν από το προηγούμενο βράδυ έξω από το κτίριο και να εγγράφονται σε μια ανεπίσημη λίστα που δημιουργείται από τους ίδιους τους πολίτες προκειμένου να πάρουν αριθμό προτεραιότητας μόλις ανοίξει το Υποθηκοφυλακείο που τώρα έγινε Κτηματολογικό Γραφείο! Κοιμούνται μέσα στα αυτοκίνητα για να προλάβουν το πρωί να εξυπηρετηθούν από μια δημόσια υπηρεσία!
Τα συναρμόδια υπουργεία είναι δυο-τρία (Δικαιοσύνης, Ψηφιακής Πολιτικής, ΥΠΕΧΩΔΕ και ενδεχομένως και κάποιο άλλο), που προφανώς τώρα με τη δημοσιότητα που πήρε όλη αυτή η κατάσταση θα βγουν και θα ανακοινώσουν πρωτοβουλίες για εξομάλυνση της κατάστασης. Δεν ξέρω τι και πώς, αλλά δεν μπορεί, κάτι θα δείξουν πως κάνουν εκτός από το να δείχνει ο ένας τον άλλον.
Χρειάζεται όμως να τα μάθουν από τον Τύπο οι κύριοι υπουργοί; Δεν μιλούν με κανέναν άλλο; Δεν τους ενημερώνουν οι σύμβουλοι και οι συνεργάτες τους; Δεν μπορούν να κάνουν οι ίδιοι μια βόλτα με το υπουργικό τους -ή καλύτερα με το ιδιωτικό τους αυτοκίνητο, μην τους αναγνωρίσει κανείς και αναγκαστούν να υποστούν την οργή και την αγανάκτηση των ταλαίπωρων πολιτών- για να αποκτήσουν άμεση γνώση για τη μαύρη κηλίδα στο πολυδιαφημισμένο «ψηφιακό κράτος»;