Υπό άλλες συνθήκες, η σημερινή ημέρα θα είχε μια άλλη δυναμική στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Στους δρόμους θα είχε αυτοκίνητα φορτωμένα με βαλίτσες και επιβάτες οι οποίοι θα κατευθύνονταν σε κωμοπόλεις και χωριά της χώρας για να γιορτάσουν τις Απόκριες 2025 και το απόγευμα της Καθαράς Δευτέρας, με ίχνη από λαγάνα και χαλβά στα χείλη, θα έπαιρναν τον δρόμο της επιστροφής.
Η σημερινή Παρασκευή 28/2, όμως, δεν έχει το τζέρτζελο που επιβάλλει το τριήμερο, έχει από τώρα περιστολή και «Σαρακοστή», μια νηστεία από τις κοσμικότητες και τα κέφια-γλέντια, έχει απεργιακό σεισμό, έχει συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, συλλαλητήρια, έχει πορεία σε πόλεις. Εχει, με λίγα λόγια, πανελλαδικό ξεσηκωμό υπό το σύνθημα «Δεν έχω οξυγόνο».
Ο λαός έχει ανάγκη να αναπνεύσει με καθάριες εξηγήσεις για το τι έχει συμβεί στα Τέμπη, δύο χρόνια μετά την τραγωδία, να μάθει ποιος ευθύνεται, να λειτουργήσει, επιτέλους, το κράτος δικαίου, να μην υπάρξει καμιά συγκάλυψη ή συμψηφισμός, να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι της τραγωδίας -όσο ψηλά και αν βρίσκονται- να θωρακιστούν οι μεταφορές -χερσαίες, εναέριες και θαλάσσιες- ώστε να προστατευθεί το κοινωνικό σύνολο και να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα. Να μπορείς να στέλνεις τους ανθρώπους σου για μια διαδρομή και να μην τρέμει το φυλλοκάρδι σου για το αν θα τους δεις ξανά ζωντανούς.
Οι πολίτες -ανεξάρτητα από το τι ψηφίζουν- θα βρεθούν στους δρόμους γεμάτοι οργή για όλα αυτά που συνέβησαν και για όλα αυτά τα οποία δεν έγιναν, από λάθη, από τραγικές παραλείψεις, οι οποίες φόρεσαν το μαύρο του πένθους σε όλη την Ελλάδα. Ετσι κι αλλιώς, τα τελευταία χρόνια, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μια διαρκή εγρήγορση, με τους πολίτες να νιώθουν όλο και πιο πιεσμένοι από τις συνθήκες διαβίωσης. Η ακρίβεια και η σκληρή καθημερινότητα συνθέτουν ένα εκρηκτικό μείγμα το οποίο γεννά απογοήτευση, θυμό και αγανάκτηση. Οι τιμές των βασικών αγαθών αυξάνονται ανεξέλεγκτα, με τους πολίτες να βλέπουν το εισόδημά τους να μην αρκεί ούτε για τα απαραίτητα. Τα σούπερ μάρκετ έχουν μετατραπεί σε χώρους άγχους, όπου οι καταναλωτές αναγκάζονται να συγκρίνουν τιμές και να κόβουν προϊόντα από τη λίστα τους. Τα καύσιμα, η ενέργεια και τα ενοίκια έχουν εκτοξευθεί, μετατρέποντας την οικονομική επιβίωση σε καθημερινή μάχη. Την ίδια στιγμή, οι μισθοί παραμένουν χαμηλοί, και η μεσαία τάξη συμπιέζεται ασφυκτικά. Οι κυβερνητικές εξαγγελίες για μέτρα ανακούφισης θεωρούνται ανεπαρκείς, καθώς δεν αγγίζουν την ουσία του προβλήματος.
Ο συνδυασμός οικονομικής δυσκολίας και γενικευμένης ανασφάλειας κάνει την καθημερινότητα πολύ δύσκολη – αν όχι ανυπόφορη, σε κάποιες περιπτώσεις. Η δημόσια υγεία υποφέρει από ελλείψεις, η παιδεία δεν προσφέρει ελπίδα για το μέλλον, ενώ η εργασία παραμένει επισφαλής. Οι νέοι αισθάνονται πως δεν έχουν προοπτικές, ενώ οι μεγαλύτεροι βλέπουν τους κόπους μιας ζωής να εξανεμίζονται. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί, με τον πλέον βάναυσο τρόπο, το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη που στοίχισε τη ζωή σε δεκάδες ανθρώπους και έτσι γιγάντωσε ένα πρωτοφανές κύμα οργής. Οι πολίτες δεν βλέπουν μόνο μια τραγωδία με 57 νεκρούς, αλλά μια ακόμα απόδειξη της κρατικής αδιαφορίας. Η έλλειψη ασφάλειας στα Μέσα Μεταφοράς, οι ευθύνες που μετακυλίονται από τον έναν στον άλλον και η αίσθηση ότι κανείς δεν θα λογοδοτήσει πραγματικά, ενισχύουν αυτή την αγανάκτηση. Οι διαδηλώσεις που ξέσπασαν μετά την τραγωδία εκείνη την Κυριακή ήταν μια αυθόρμητη αντίδραση μιας κοινωνίας που νιώθει πως η ζωή της δεν έχει αξία για το κράτος.
Τώρα, φτάσαμε στην Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου, όπου η χώρα κατεβάζει ρολά όχι για να ξεφαντώσει με αποκριάτικα μασκαρέματα, αλλά για να πέσουν οι μάσκες των υπευθύνων. Η οργή των πολιτών δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα. Είναι η κραυγή μιας κοινωνίας που απαιτεί δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια και αλλαγή στην καθεστηκυία τάξη της πολιτικής ζωής του τόπου, όπου την ώρα της ευθύνης οι υπεύθυνοι είναι άφαντοι.
Το ερώτημα είναι: Αυτή την οργή των συλλαλητηρίων, αυτή την κραυγή των πολιτών στις πορείες, θα τη νιώσει, θα την ακούσει και θα τη λάβει σοβαρά υπόψη της η κυβέρνηση, ως ένα πολύ ηχηρό μήνυμα; Το βέβαιο είναι ότι ο Άγγλος ποιητής Τζων Ντράιντεν είχε πει: «Να φοβάσαι την οργή του υπομονετικού ανθρώπου»…