Τους τελευταίους μήνες αλλά και τώρα προσφάτως έχουν πάρει μεγάλη δημοσιότητα και έχει υπάρξει μια κινητικότητα από τις Αρχές στα θέματα αυθαίρετης δόμησης στα νησιά, στις καταλήψεις χώρων στις παραλίες – αυτό που συμβαίνει εδώ και χρόνια βέβαια είναι ότι δεν μένει χώρος σε πολλές ακτές να κάνει ελεύθερα μπάνιο ο κόσμος που δεν θέλει να πληρώσει ξαπλώστρες, οι οποίες μέσα στην τρέλα του πληθωρισμού και της απληστίας που κατέλαβε τη μεταμνημονιακή εποχή χρεώνονται από τους επιχειρηματίες και… χρυσές.

Ας δούμε το θέμα ευρύτερα και βαθύτερα και όχι στατικά ως προϊόν εφήμερης επικοινωνιακής – προεκλογικής δημοσιότητας. Η Ελλάδα έχει ένα Θείο Δώρο, το οποίο ουσιαστικά αποτελεί μαζί με την Ιστορία της ίσως το μόνο συγκριτικό πλεονέκτημα από οποιονδήποτε άλλον ανταγωνιστή της στον τουρισμό. Τον ήλιο, τη θάλασσα και το φυσικό τοπίο, σε συνδυασμό, όπως είπαμε, με τον πολιτισμό της. Αν δεν προσέξεις τη βιτρίνα του μαγαζιού, το πιο πιθανό είναι ότι θα χάσεις τις μισές πωλήσεις. Απλό είναι.

Ολα αυτά τα προβλήματα που ζούμε σήμερα δεν γεννήθηκαν χθες και όχι από άσχετους ανθρώπους. Ιδια ήταν τα κόμματα, ίδιοι οι άνθρωποι, ίδιες οι τοπικές και περιφερειακές αυτοδιοικήσεις. Πίσω από την αυθαίρετη δόμηση σε ένα δάσος, σε μια παραλία, σε μια κορυφογραμμή υπάρχει η πεποίθηση ότι στο τέλος ή δεν θα γίνει τίποτα και θα ξεχαστεί ή προεκλογικά θα νομιμοποιηθεί.

Την πεποίθηση αυτή που υπάρχει στην κοινή γνώμη τη βοηθάει πάρα πολύ και ένα περίτεχνο πλέγμα αρμοδιοτήτων που για να ληφθεί μια απόφαση εμπλέκονται -και καλά- δέκα υπηρεσίες. Κράτος, Δήμοι, Περιφέρεια και όλοι είναι ανευθυνοϋπεύθυνοι και στο τέλος γι’ αυτό δεν γίνεται τίποτα. Η Ελλάδα ζει σε άλλη εποχή από την υπόλοιπη Ευρώπη, έχει μείνει κολλημένη στα μπαξίσια της τουρκοκρατίας, θυμίζει κάτι από Αφρική και Αραβία (χωρίς τα λεφτά της). Στήνονται, λέει, στην ουρά από το ξημέρωμα για να εγγράψουν ένα ακίνητο στο Υποθηκοφυλακείο που μετονομάστηκε σε Κτηματολόγιο, αλλά οι ουρές και τα μεροκάματα για να μεταγράψεις το ακίνητό σου… παραμένουν ουρές.

Ψηφίστηκε το ηλεκτρονικό διαζύγιο πριν από 18 μήνες και όταν έρχεται η ώρα της «υπογραφής» ο συμβολαιογράφος δηλώνει απλά «δεν με νοιάζει εμένα τι λένε, αν θέλεις να τελειώσεις έλα από εδώ να υπογράψεις». Αλλο παράδειγμα: υπάρχουν επιχειρήσεις που αποπληρώνουν κανονικά τις οφειλές τους, πολύ περισσότερες που κάνουν χρήση των διατάξεων του Δημοσίου και αποπληρώνουν με δόσεις και πολλές άλλες που απλά λαδώνουν έναν κρατικό υπάλληλο και τις αφήνει ανοιχτές. Τι όχι, μήπως δεν καταλάβατε;

Όλο αυτό το ναι μεν αλλά ξέρεις… ντύνεται συνήθως με τις τεράστιες γραφειοκρατικές και νομικές διαδικασίες και την τρομακτική καθυστέρηση στην απονομή Δικαιοσύνης, η οποία μερικές φορές δεν είναι και τόσο αθώα. Το να τσεκάρεις, λοιπόν, πόσες ξαπλώστρες σε πόσο χώρο έχει ένα beach bar είναι απλά δουλειά του ντόπιου αστυνομικού τμήματος και παίρνει σε χρόνο μισή ωρίτσα. Το έκλεισες για μία εβδομάδα, του έβαλες και για κάθε επιπλέον «παράνομη ξαπλώστρα» δέκα φορές την τιμή ενοικίασής της και τέλος. Ούτε Δήμοι, ούτε Περιφέρειες, ούτε εισαγγελίες, ούτε… ο παπάς της ενορίας.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, λοιπόν, και τώρα η κυβέρνηση και η έστω ισχνή αντιπολίτευση δεν έχουν καμία δικαιολογία, γιατί οι πολίτες καταλαβαίνουν, αισθάνονται, κρίνουν και γι’ αυτό απέρριψαν συλλήβδην τη δήθεν αντιπολίτευση του Τσίπρα. Το εκλογικό αποτέλεσμα έδωσε ένα πολύ θετικό συμπέρασμα: φαίνεται ότι οι πολίτες, μετά το σοκ του μνημονίου και το ακραίο παραμύθι που τους πούλησε επιτυχώς για μια πενταετία το μοναδικό κομμάτι της πολιτικής σκηνής που δεν είχε ποτέ κυβερνήσει (η Πρώτη Φορά Αριστερά), «ξύπνησαν» για τα καλά. Να είστε όμως βέβαιοι ότι σε δυο-τρία χρόνια θα γίνει το ίδιο και με αυτή την πανίσχυρη κυβέρνηση, αν δεν αλλάξει τίποτα από τα εκατοντάδες στραβά της χώρας. Τα νοσοκομεία της, τα λεωφορεία της, το περιβάλλον, τη Δικαιοσύνη της, την αυθαιρεσία της γενικώς.

Οι πολίτες έχουν και απόθεμα εμπιστοσύνης και μεγάλη όρεξη για βαθιές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα. Το «βαθιές» -ας με συγχωρέσετε- ισχύει για τα εγχώρια δεδομένα, γιατί στον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο έχουν θεσπιστεί εδώ και δεκαετίες. Ορεξη φαίνεται να έχει και ο Μητσοτάκης -δεν είμαι βέβαιος για όλο το κόμμα του-, αλλά αυτό θα αποδειχθεί. Αλλωστε, κυρίαρχος είναι, οπότε έχει τη δυνατότητα, έχει και την ευθύνη να το κάνει – απτό παράδειγμα το πώς καθάρισε την υπόθεση της Περιφέρειας Αττικής σε ένα Σαββατοκύριακο.