Από την εποχή του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου που είχε για ψωμοτύρι τους ανασχηματισμούς και τις αναδομήσεις, ποτέ δεν κατάλαβα αν και κατά πόσο αυτοί, προσθέτουν ισχύ στο εκάστοτε κόμμα εξουσίας κι αν και κατά πόσο το εκλογικό σώμα επηρεάζεται και αλλάζει άποψη επειδή φεύγουν κάποια πρόσωπα κι έρχονται κάποια άλλα στην κυβέρνηση.
Πολύ περισσότερο δεν κατάλαβα την αναγκαιότητα κι αυτού του ανασχηματισμού που, όπως δείχνουν τα πράγματα, μπήκε στην ατζέντα της πολιτικής του πρωθυπουργού με όρους και συνθήκες από άλλες εποχές, δείχνοντας μάλιστα μια υποχωρητικότητα στις πιέσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά και της ελάσσονος που ζητούσαν θυσίες υπουργών μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές.
Ακόμα ηχούν στα αυτιά μου οι ειρωνικές και απαξιωτικές δηλώσεις Τσίπρα στη Βουλή, μόλις την περασμένη εβδομάδα που ρωτούσε τον πρωθυπουργό για πόσο ακόμα θα κάθονται στα υπουργικά έδρανα οι κύριοι Χρυσοχοΐδης και Χαρδαλιάς!
Και ναι μεν ο πρωθυπουργός κάλυψε τους υπουργούς του και αιτιολόγησε τη μεγάλη καταστροφή, παρουσιάζοντας τις μεγάλες αντικειμενικές δυσκολίες αντιμετώπισης των πολλαπλών πυρκαγιών που εκδηλώθηκαν ταυτόχρονα σε όλη τη χώρα κι ήταν, ανθρωπίνως αδύνατο να αντιμετωπιστούν όλες μαζί, εν τούτοις με τον ανασχηματισμό που ανακοίνωσε, έριξε στην ουσία όλες τις ευθύνες στους δυο συγκεκριμένους υπουργούς.
Αφού ήθελε θυσία ο Τσίπρας για να φυσήξουν ούριοι άνεμοι στα κυβερνητικά πανιά, βρέθηκαν οι Ιφιγένειες, ξεχνώντας τι έχουν προσφέρει όλο το προηγούμενο διάστημα από τα πόστα τους τα δύο αυτά πολιτικά στελέχη.
Και μάλιστα ο προερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ Χρυσοχοΐδης που σηματοδοτούσε και το άνοιγμα στον μεσαίο χώρο, με πανθομολογούμενη αποτελεσματικότητα στον τομέα ευθύνης του.
Ούτε κατάλαβα την ευκολοπιστία στις κατά καιρούς κορώνες της αξιωματικής αντιπολίτευσης που σε κάθε κρίση ζητά και ένα υπερκομματικό κοινής αποδοχής υπουργό.
Από την υγεία, την παιδεία μέχρι την Πολιτική Προστασία που είναι η τελευταία απαίτηση. Είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς πως τα περί συναίνεσης και υπερκομματικών προσώπων και επιτροπών που εκσφενδονίζει κάθε τόσο ο Τσίπρας είναι πομφόλυγες που δεν τις εννοεί; Και πως το μόνο που τον ενδιαφέρει, είναι να δημιουργεί εστίες έντασης όπου μπορεί μετερχόμενος κάθε μέσου;
Αναβάθμιση του ρόλου και των αρμοδιοτήτων της Πολιτικής Προστασίας ναι. Αλλά γιατί με τους όρους Τσίπρα και τη μουσαντένια συναίνεση; Ο λαός ψήφισε Μητσοτάκη και στην παρούσα φάση ακόμα και με όλα όσα έχουν συμβεί στα δύο τελευταία χρόνια, αυτόν εμπιστεύεται και όχι τον Τσίπρα που παραμένει κολλημένος σε δημοσκοπικά χαμηλά.
Τόσο δύσκολο ήταν να βρει ένα άξιο στέλεχος γι’ αυτή τη θέση από τη δική του δεξαμενή;
Χωρίς να αμφισβητώ τις ικανότητες του Ευάγγελου Αποστολάκη, εκ του αποτελέσματος κρίνεται πως δεν είναι η προσωπικότητα που μπορεί να ηγηθεί ενός τόσο σημαντικού πόστου, αφού με το πρώτο μπούλιγκ από τον ΣΥΡΙΖΑ, το έβαλε στα πόδια αρνούμενος να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην πατρίδα και όχι στον Μητσοτάκη.
Ήταν επομένως τεράστιο λάθος η επιλογή ενός τέτοιου προσώπου που δείλιασε μπροστά στην οργή του… Τσίπρα που τον αποκάλεσε αποστάτη.
Το μάθημα από όλη αυτή την ιστορία είναι πικρό. Η συναίνεση άλλωστε είναι σαν το ταγκό. Θέλει δυο. Κι όταν μέχρι τώρα δεν έχουμε δει συναίνεση από τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε σε ένα από τα κρίσιμα θέματα που αντιμετωπίζει η χώρα στα δυο τελευταία χρόνια ούτε καν στους εμβολιασμούς και την αντιμετώπιση της πανδημίας, γιατί τον πίστεψαν τώρα; Ακόμα και σε θέματα που αρχικά φαίνεται να συμφωνεί, όταν έρχεται η ώρα να τα ψηφίσει στη Βουλή, γυρίζει την πλάτη.
Επομένως, μετά ταύτα ο ανασχηματισμός που έγινε υπό το βάρος των πυρκαγιών κατέληξε σε ανασχηματισμό της πυρκαγιάς και δεν ξέρω πόσο προωθητικός θα είναι και πόσο θα συμβάλλει στην αναγκαία επανεκκίνηση ή αν θα ισοφαρίσει την όποια πολιτική φθορά έχει η κυβέρνηση από τις πυρκαγιές και τους αντιεμβολιαστές.