Δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου ή έχω συμπαρασυρθεί από την τρέχουσα οδυνηρή επικαιρότητα, από το κύμα κοινωνικής αγανάκτησης για τους χειρισμούς στο δυστύχημα των Τεμπών, την αύξηση των δολοφονιών γυναικών, τη γενικότερη αναποτελεσματικότητα της αστυνομίας που τροφοδοτεί ανασφάλεια στους πολίτες, την ακρίβεια που συνεχίζει ασυγκράτητη, αλλά η εικόνα για το έργο της κυβέρνησης, έχει θολώσει τελευταία.
Και αν εξαιρέσουμε 5-6 υπουργούς από τους 60 που κατέχουν χαρτοφυλάκια και τον ίδιο τον πρωθυπουργό που βγαίνουν μπροστά να απαντήσουν σε όσα συμβαίνουν, οι υπόλοιποι λες και κρύβονται μέχρι να περάσει η μπόρα. Για τους περισσότερους δεν ξέρουμε καν τι κάνουν και ποια προγράμματα «τρέχουν» καθισμένοι στις υπουργικές πολυθρόνες.
Την ίδια στιγμή ένα νέο «κίνημα» αγανακτισμένων και εξοργισμένων κομμάτων της αντιπολίτευσης, έχουν διαμορφώσει μια ατζέντα απαξίωσης και μηδενισμού της κυβέρνησης και των χειρισμών της σε όλα τα πεδία. Στην πολιτική αρένα ξανά η τοξικότητα, η σκανδαλολογία, τα κελιά, οι απαιτήσεις θυσιών πολιτικών αντιπάλων για να εκπληρωθεί το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» και η εχθροπάθεια που έχει πάρει τη θέση της πολιτικής αντιπαλότητας.
Όμως, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, βρίσκουν αρκετές αφορμές για να το κάνουν και να δρέψουν πολιτικά οφέλη.
Σε πρόσφατη δημοσκόπηση, για άλλη μια φορά η ακρίβεια και η οικονομία είναι μακράν το μεγαλύτερο πρόβλημα για τους πολίτες σήμερα. Είναι προφανές, τα όποια μέτρα έχουν ληφθεί και λαμβάνονται πέφτουν στο κενό. Εξ ου και ο πληθωρισμός τον Μάρτιο ανέβηκε στο 3,4% όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη ήταν στο 2,4% όπου σχεδόν σε όλες τις χώρες η αγοραστική δύναμη είναι πολύ μεγαλύτερη. Άρα, κάτι δεν γίνεται σωστά και απαιτείται δραστικότερη επαναπροσέγγιση του προβλήματος πριν δούμε την αντιπολίτευση (που δεν τo ‘χει σε πολύ) να οργανώνει διαδηλώσεις με… κατσαρόλες!
Η λειτουργία του κράτους εν τη ευρεία αλλά και τη στενή έννοια, είναι άλλη μια ανοικτή πληγή που με κάθε ευκαιρία μας δείχνει τις χρόνιες παθογένειές του. Πιστέψαμε το προηγούμενο διάστημα με όλα τα ψηφιακά άλματα που έγιναν, πως θα άλλαζαν την εικόνα της λειτουργίας του κράτους και θα το έκαναν πιο φιλικό στον πολίτη. Όμως, κρίσιμοι τομείς όπως το υπουργείο Προστασίας του πολίτη ή η Δικαιοσύνη, κινούνται ακόμα με τον αραμπά και το ψηφιακό κράτος πέρασε και δεν ακούμπησε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα στη δολοφονία της 28χρονης στους Αγίους Αναργύρους, όπου η άτυχη γυναίκα πήγε, κατήγγειλε τον κακοποιητή και στη συνέχεια δολοφόνο της και οι αστυνομικοί δεν μπορούσαν κτυπώντας το ονοματεπώνυμό του, να δουν τον φάκελο και το ιστορικό του που βαρύνεται με πλήθος έκνομων πράξεων και άσκησης βίας. Αν είχαν αυτή τη δυνατότητα, ενδεχομένως, να αντιμετώπιζαν με μεγαλύτερη σοβαρότητα την υπόθεση και να μην άφηναν αβοήθητη την άτυχη κοπέλα.
Θα μου πείτε, «και ο ανθρώπινος παράγοντας δεν παίζει κανέναν ρόλο;». Η ανευθυνότητα, η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, η απειρία και η ελλιπής εκπαίδευση δεν παίζουν ρόλο, όσα μέσα κι αν έχουν στη διάθεσή τους; Παίζουν και είναι το Α και το Ω στην εκτέλεση του καθήκοντος σε όλο τον δημόσιο τομέα γιατί η χρήση των τεχνολογικών εργαλείων απαιτούν γνώση, ευσυνειδησία και κρίση που διαθέτουν οι άνθρωποι και όχι τα μηχανήματα.
Όμως, από το να αναγκάζεται να απολογείται μια ολόκληρη κυβέρνηση και να καθίσταται υπόλογη στα μάτια της κοινωνίας γιατί 5 αστυνομικοί δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους και άλλοι 10-20 στον σιδηρόδρομο, είναι καιρός να κάνει βαθιές τομές στο ανθρώπινο δυναμικό που υπηρετεί στο δημόσιο και στις δημόσιες υπηρεσίες. Οι εποχές που οι κυβερνήσεις απέφευγαν τις συγκρούσεις και δεν έσπαγαν αυγά για να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους, έχουν παρέλθει. Οι απαιτήσεις των καιρών είναι πολύ αυξημένες κι αν δεν φροντίσει η κυβέρνηση να πάρει δραστικές πρωτοβουλίες και αποφάσεις, τότε δεν θα αργήσουν να εμφανίζονται φαινόμενα πλήρους απαξίωσης της πολιτικής, των πολιτικών, των θεσμών, του δικαιϊκού πολιτισμού, των δημοκρατικών κεκτημένων, της οικονομικής και πολιτικής σταθερότητας.
Στο κοντινό παρελθόν είδαμε και πάθαμε πολλά από τέτοιες απαξιώσεις που μετέτρεψαν όλη τη χώρα σε μια πλατεία αγανακτισμένων που έστηνε κρεμάλες. Το πληρώσαμε ακριβά κι αλίμονο αν το ξαναζούσαμε.