Καθώς ο κόσμος αλλάζει δημιουργούνται νέες δουλειές, χάνονται άλλες, προκαλούνται νέα προβλήματα, λύνονται άλλα που υπήρχαν μέχρι σήμερα. Οι αλλαγές προκαλούν αναστάτωση, ανατρέπουν ζωές και καταστάσεις και ενίοτε προκαλούν συγκρούσεις. Οι κυβερνήσεις καλούνται να επιλύσουν τις διαφορές, να βρουν λύσεις, να διορθώσουν ό,τι μπορούν. Στο πλαίσιο αυτό ξεκινάει ένας διάλογος μεταξύ των ενδιαφερόμενων μερών για να βρεθεί μια ισορροπία. Ο διάλογος πρέπει να διέπεται από δύο πράγματα: τους νόμους και τη λογική. Και η κυβέρνηση πρέπει να δει τι θα αποφασίσει με βάση αυτά τα δύο κριτήρια, τους νόμους και τη λογική.
Εχουμε λοιπόν εδώ και τώρα μια αλλαγή που ανατρέπει την προηγούμενη κατάσταση, δημιουργεί αναστάτωση και ευκαιρίες, προκαλεί εντάσεις και πρέπει να αντιμετωπιστεί από την κυβέρνηση. Η οικονομία διαμοιρασμού δημιούργησε πλατφόρμες ενοικιάσεως σπιτιών, η γνωστότερη εκ των οποίων είναι το Airbnb. Μέσω αυτής της πλατφόρμας ο καθένας μπορεί να νοικιάσει το σπίτι του για λίγες ημέρες. Στην αρχή το έκαναν όλοι χωρίς να πληρώνουν φόρους. Το κράτος επέβαλε φορολογία – και ορθώς. Οι πλατφόρμες συνεργάζονται με το κράτος και ενημερώνουν για τα έσοδα που έχει ο κάθε ιδιοκτήτης. Κάνουν μάλιστα και τη δουλειά της Εφορίας, δηλαδή εξασφαλίζουν ότι ο ιδιοκτήτης δηλώνει τα έσοδα από το ακίνητο που νοικιάζει και αν δεν το κάνει τον διαγράφουν από την πλατφόρμα. Μέχρι αυτού του σημείου, όλα είναι καλά. Οι ιδιοκτήτες νοικιάζουν, δηλώνουν τα έσοδα, φορολογούνται.
Και ξαφνικά εμφανίζονται οι ξενοδόχοι (οργανωμένος κλάδος, σε αντίθεση με τους ιδιοκτήτες που είναι ο καθένας μόνος του) και αρχίζουν να κάνουν εισηγήσεις προς το κράτος για την επιβολή νέων κανόνων στους ιδιοκτήτες των κατοικιών που νοικιάζονται μέσω Airbnb. Τα μέτρα που προτείνουν οι ξενοδόχοι είναι αδιανόητα. Ο τρόπος που παρεμβαίνουν είναι επίσης αδιανόητος. Κατ’ αρχάς ζητούν από το κράτος να επιβάλει πλαφόν στις ημέρες που θα νοικιάζει κάποιος το σπίτι του μέσω βραχυχρόνιας μίσθωσης. Λένε να μπει ανώτατο όριο 60 ή 90 ημερών. Ζητούν να επιβληθεί η υποχρέωση σε όσους νοικιάζουν τα σπίτια τους μέσα από τις πλατφόρμες να παίρνουν την έγκριση των άλλων ιδιοκτητών της πολυκατοικίας και να ορίζει η γενική συνέλευση της κάθε πολυκατοικίας τον ανώτατο αριθμό διαμερισμάτων που θα μπορούν να νοικιάζονται με αυτό το σύστημα. Λένε ότι πρέπει να εφαρμοστεί σύστημα ελέγχου καταγγελιών από συνιδιοκτήτες και να επιβληθούν κυρώσεις και πρόστιμα. Με λίγα λόγια, λένε ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι. Αγνοούν ότι ο καθένας έχει δικαίωμα στη διαχείριση της περιουσίας του; Επιτρέπεται δηλαδή κάποιος να νοικιάζει το σπίτι του ολόκληρο τον χρόνο με κανονικό συμβόλαιο ενοικίου, αλλά δεν επιτρέπεται να το νοικιάζει πάνω από τρεις μήνες μέσω πλατφόρμας; Από πού κι ως πού; Με ποια λογική; Βάσει ποίου νόμου;
Και αν υποθέταμε ότι αυτό το αδιανόητο αίτημα γινόταν δεκτό, τι θα έκανε ο ιδιοκτήτης τους υπόλοιπους 9 μήνες; Θα το είχε ξενοίκιαστο ή θα έλεγε στον ενοικιαστή «φύγε τώρα γιατί πρέπει να το νοικιάσω για τρεις μήνες μέσω Αirbnb και έλα πάλι μετά τη λήξη του τριμήνου να ξαναμείνεις άλλους εννιά μήνες»; Τι ανοησίες είναι αυτές;
Και όταν εισηγούνται να υπάρχει ενημέρωση της πολυκατοικίας σχετικά με το αν θα νοικιαστεί κάποιο διαμέρισμα μέσω Airbnb και απόφαση της γενικής συνέλευσης σχετικά με το πλαφόν των διαμερισμάτων που θα νοικιάζονται, αντιλαμβάνονται τι ζητάνε; Αντιλαμβάνονται ότι θα πλακώνονται στο ξύλο οι συνιδιοκτήτες, ότι θα καταλήγουν στα δικαστήρια – αν δεν σφαχτούν μεταξύ τους;
Αντιλαμβάνονται οι ξενοδόχοι ότι αυτό που ζητάνε είναι αδιανόητο; Να αποφασίζει ο γείτονας για το αν θα νοικιάσεις το σπίτι σου, για πόσο καιρό και σε ποιον; Ή ότι αν το νοικιάσει πρώτος ο διπλανός σου εσύ δεν μπορείς να το νοικιάσεις γιατί υπερβαίνεις το πλαφόν της πολυκατοικίας; Είναι ντροπή για τον κλάδο των ξενοδόχων να καταθέτουν τέτοιες προτάσεις επισήμως σε δημόσιο διάλογο. Είναι αδιανόητη παρέμβαση στη ζωή των ανθρώπων, είναι αδιανόητη παρέμβαση στο δικαίωμα των πολιτών να διαχειρίζονται την περιουσία τους. Και πέρα από όλα αυτά, οι ξενοδόχοι έχουν απόλυτο άδικο. Οι ενοικιάσεις μέσω της οικονομίας διαμοιρασμού, οι βραχυχρόνιες μισθώσεις κατοικιών δεν είναι ευθέως ανταγωνιστικές με τα ξενοδοχεία. Δεν προσφέρουν υπηρεσίες καθαριότητας, δεν προσφέρουν υπηρεσίες σίτισης, δεν προσφέρουν υπηρεσίες αφύπνισης, room service, μασάζ, δεξιώσεις, πισίνες, πρωινά, ποτά, φαγητά.
Δεν προσφέρουν, για την ακρίβεια, καμία υπηρεσία πέραν της παραχώρησης του σπιτιού για τη διαμονή. Αν προσφέρουν κάποια από τις άλλες υπηρεσίες, π.χ. καθημερινή καθαριότητα, φορολογούνται επιπλέον και αλλάζουν κατηγορία – και ορθώς. Η οικονομία διαμοιρασμού επέβαλε αυτές τις βραχυχρόνιες μισθώσεις και έδωσε διέξοδο σε όλους. Και στους ιδιοκτήτες που βγάζουν ένα εισόδημα και στους ταξιδιώτες που εξοικονομούν χρήματα και μπορούν να ταξιδέψουν σε μια πόλη φθηνότερα απ’ ό,τι αν έμεναν σε ξενοδοχεία. Πέραν όλων αυτών, η ύπαρξη του Airbnb και των άλλων αντίστοιχων πλατφορμών προσφέρει εισόδημα σε όλη την περιοχή. Επειδή δεν προσφέρουν άλλες υπηρεσίες, οι ένοικοι χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες της περιοχής. Ψωνίζουν και μαγειρεύουν, τρώνε στα εστιατόρια της περιοχής, πίνουν στα μπαρ της περιοχής, χρησιμοποιούν τα πλυντήρια και τα στεγνωτήρια της περιοχής. Τα ξενοδοχεία, αντίθετα, προσπαθούν να κρατήσουν μέσα τους ενοίκους τους, τους ταΐζουν, τους ποτίζουν, τους κρατάνε μέσα όσο περισσότερο μπορούν – γι’ αυτό βγήκαν όλα αυτά τα πακέτα all inclusive.
Το Airbnb δημιουργεί τζίρο σε ολόκληρη την περιοχή και την αναζωογονεί. Επιπλέον προσφέρει εισόδημα σε όλους – σε πολύ περισσότερους απ’ όσους προσφέρουν θέσεις εργασίας τα ξενοδοχεία. To Airbnb συμβάλλει στην τουριστική ανάπτυξη της Αθήνας και πολλών άλλων πόλεων, ιδίως των νησιών, ενδεχομένως περισσότερο απ’ όσο συμβάλλουν όλα τα ξενοδοχεία κάθε περιοχής μαζί. Και αν ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας, η κυβέρνηση πρέπει να στηρίξει πρωτίστως τις βραχυχρόνιες μισθώσεις. Παρ’ όλα αυτά, η ανάγκη στήριξης των ξενοδοχείων είναι κατανοητή και θεμιτή. Ωστόσο μέχρι ποιου ορίου; Οι ξενοδόχοι πρέπει από μόνοι τους να αποσύρουν τις προτάσεις τους και να επανέλθουν με νέες που να κινούνται μέσα στα όρια της λογικής και των νόμων.
Αλλιώς η κυβέρνηση πρέπει να τους τις επιστρέψει ως απαράδεκτες και επικίνδυνες για την κοινωνική συνοχή και την ασφάλεια των πολιτών. Εκτός αν η κυβέρνηση θέλει να πληρώσει ένα τεράστιο πολιτικό κόστος υιοθετώντας αυτές τις αδιανόητες προτάσεις και χάνοντας όλους τους ψηφοφόρους που χρησιμοποιούν τις πλατφόρμες βραχυχρόνιας μίσθωσης. Διότι και αυτό θα συμβεί, πριν καταλήξουν όλοι μαζί, κυβέρνηση, ιδιοκτήτες και ξενοδόχοι, μαλλιά – κουβάρια στα δικαστήρια.