Πέρασαν δεκαετίες μέχρι να αντιληφθεί και να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος ότι τα πράγματα άρχισαν να μην πηγαίνουν καλά στο «μέτωπο» της προστασίας του περιβάλλοντος. Δυστυχώς, η κλιματική αλλαγή είναι εδώ. Κάποιοι την ονομάζουν κρίση και ίσως έχουν δίκιο. Πρόκειται για κρίση.

Η δράση δεν άργησε. Αλλά η εφαρμογή συγκεκριμένων μέτρων πρέπει να επιταχύνει ρυθμούς, για να φέρει το απαιτούμενο αποτέλεσμα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει θέσει ως στόχο τη μείωση των καθαρών εκπομπών αερίων θερμοκηπίου κατά τουλάχιστον 55% έως το 2030 και τη μετάβαση σε μια κλιματικά ουδέτερη οικονομία έως το 2050.

Τα στοιχεία δείχνουν αισιόδοξα: Η παραγωγή αιολικής και ηλιακής ηλεκτρικής ενέργειας ανήλθε σε ιστορικά υψηλά το πρώτο εξάμηνο του 2024. Για πρώτη φορά, η πράσινη ενέργεια υπερίσχυσε σε ποσότητα των ορυκτών καυσίμων.

Οι σχετικές ενέργειες όμως δεν σταματούν. Υπάρχει σχέδιο το οποίο θεωρείται απόλυτα αναγκαίο να υλοποιηθεί έως την τελευταία του παράγραφο. Την τελευταία του αράδα.

Μέχρι το 2050 θα πρέπει στην Ευρώπη να κυκλοφορούν μόνο ηλεκτρικά αυτοκίνητα, για παράδειγμα, ενώ ως το 2035 θα πρέπει να έχει παύσει η πώληση αυτοκινήτων με κινητήρα εσωτερικής καύσης.

Σε όσα αφορούν τη χώρα μας: Οι κατά κεφαλήν εκπομπές CO2 στην Ελλάδα το 2023 ήταν 5,37 τόνοι ανά άτομο, σημειώνοντας αύξηση κατά 0,33 τόνους έναντι του αριθμού των 5,12 τόνων CO2 ανά άτομο που καταγράφηκε το 2021. Αυτό αντιπροσωπεύει μια αλλαγή κατά +6,5% στις κατά κεφαλήν εκπομπές CO2.
Αν θυμηθεί κανείς τα σενάρια ορισμένων παλαιότερων κινηματογραφικών ταινιών που προέβλεπαν «μετά βεβαιότητος» το «τέλος του πλανήτη», εμπορικά μεν, αλλά όχι και τόσο μη ρεαλιστικά για όσους ήταν διορατικοί, επιβεβαίωναν ότι ο παράγων άνθρωπος έπαιζε -σε ορισμένα από αυτά- τον σημαντικότερο ρόλο από τότε για αυτή την κακή εξέλιξη.

Πιθανόν, η επιστημονική κοινότητα να προειδοποιούσε με τον τρόπο της «για αυτό που έρχεται» από εκείνα τα χρόνια. Γιατί, κάτι έβλεπε. Διαπίστωνε τις επιπτώσεις στο περιβάλλον, όσο αυξανόταν η βιομηχανική παραγωγή π.χ. και ο αριθμός των αυτοκινήτων σε κάθεμια από τις μεγάλες πόλεις όλων των ηπείρων και έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου.

Και μπορεί το «τέλος του πλανήτη» να μην ήρθε στα χρονικά περιθώρια που έθετε ο σεναριογράφος των ‘50s ή των ‘60s, αλλά αν δεν βιαστεί η ανθρωπότητα και δεν λάβει έγκαιρα τα μέτρα της για την αντιμετώπισή του, το πρόβλημα θα μεγαλώσει και θα γίνει άλυτο για τις επόμενες γενιές, αν όχι και για τις νυν.

Το «τέλος του πλανήτη» έχει κατά καιρούς συνδεθεί με μια σειρά από πιθανές αιτίες. Άλλες προβλέψιμες και άλλες απρόβλεπτες. Άλλες εντελώς θεωρητικές, άλλες πιο ρεαλιστικές. Η Γη μπορεί να μην καταστραφεί από μια εισβολή, από έναν μεγάλο κομήτη, από έναν πυρηνικό πόλεμο, από φυσικά φαινόμενα ή οτιδήποτε άλλο, αλλά τελικά από τους ίδιους τους κατοίκους της. Μπορεί ωστόσο και να σωθεί από αυτούς. Οι στόχοι έχουν καθοριστεί, το πώς θα επιτευχθούν επίσης.