Πολυτελή εστιατόρια υιοθετούν μαξιμαλιστική διακόσμηση και «δανείζονται» έργα τέχνης γνωστών καλλιτεχνών, μεταμορφώνοντας τις σάλες τους σε γκαλερί υψηλής αισθητικής.
“More is more”, ή αλλιώς “less is a bore”, οι φράσεις κλειδιά που αντιπροσωπεύουν την μαξιμαλιστική διάθεση και είναι αναπόσπαστα κομμάτια του νέου κύματος εστιατορίων που κάνουν την εμφάνιση τους το τελευταίο διάστημα. Το design που υιοθετούν αυτές οι γαστρονομικές εξτραβαγκάντζες αντιστέκεται σθεναρά στον λιτό μινιμαλισμό που διαμόρφωσε τον κόσμο μας την τελευταία δεκαετία.
Αποτίνοντας φόρο τιμής στον πολυσήμαντο κόσμο της Τέχνης, τα εστιατόρια αυτά ενσωματώνουν στον ιστό τους διάσημα έργα. Πίνακες και πιάτα εμπνευσμένα από αυτούς, επιτίθενται στις δυο από τις πιο δυνατές μας αισθήσεις, την όραση και την γεύση, προσφέροντας μας απλόχερα μια αστείρευτη πηγή ερεθισμάτων.
Bacchanalia, Λονδίνο
Φωτεινό, αναζωογονητικό και ζωντανό. Αυτές οι τρεις λέξεις σε προσκαλούν να ταξιδέψεις στον ηδονιστικό κόσμο του ιδιαίτερου εστιατορίου του Richard Caring. Oμως τελικά, πρόκειται για κάτι πολύ παραπάνω. To Bacchanalia αγκαλιάζει την ανάγκη μας για απόδραση σε έναν άλλο κόσμο. Σε έναν κόσμο που είμαστε ελεύθεροι να αφεθούμε και να γευτούμε την πολυτέλεια της ζωής.
Σαν μια γαστρονομική σειρήνα, το εστιατόριο αυτό μας ταξιδεύει στις Ελληνορωμαϊκές αποικίες μέσα από κουζίνα του και μια βαριά χρυσοποίκιλτη διακόσμηση που μιμείται αισθητικά εκείνη την περίοδο. Ρόλο βαρύνουσας σημασίας κατέχουν οι τοιχογραφίες του Gary Myatt, που αναπαριστούν τόσο γλαφυρά μια δική του προοπτική του διάσημου πίνακα Romans in their Decadence, του Thomas Couture. Tα τέσσερα λευκά μεγαλοπρεπή με μυθικό χαρακτήρα αγάλματα του διάσημου καλλιτέχνη, Damien Hirst, στολίζουν τον χώρο, ως έναν άλλο αρχαίο γαστρονομικό ναό.
«Ολα είναι φτιαγμένα για να μοιραστούν. Το κρασί που πίνετε, η μουσική που ακούτε, το φαγητό στο τραπέζι – αλλά και η ατμόσφαιρα. Να είστε περίεργοι και να μοιράζεστε» μας προσκαλεί ο γαστρονομικός διευθυντής του εστιατορίου, Αθηναγόρας Κωστάκος. Αυτή είναι η ουσία του Bacchanalia.
Bob Bob Ricard, Soho, Λονδίνο
“Press for Champagne”. Eνα κουμπί με αυτή την ένδειξη υπάρχει σε κάθε τραπέζι του πολυτελούς αυτού εστιατορίου, βοηθώντας τον επισκέπτη να έχει περισσότερη σαμπάνια ανά πάσα ώρα και στιγμή. Επιχρυσωμένοι θάλαμοι, 25 εξατομικευμένοι πολυέλαιοι, διακοσμητικά με καθρέφτες και τοίχοι επενδυμένοι με ιαπωνικό χαρτί βιβλιοδεσίας, είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που κάνουν το Bob Bob Ricard, να αντανακλά μια χαμένη λονδρέζικη χλιδή και πολυτέλεια.
Σχεδιασμένο από τον θρυλικό David Collins, το εστιατόριο θεωρείται ευρέως η πιο φανταχτερή δημιουργία του, με το εσωτερικό του να είναι εμπνευσμένο από το Orient Express και τη χρυσή εποχή των ταξιδιών. Τα διάσημα κοκτέιλ και το εκλεπτυσμένο γαλλικό μενού του σεφ Eric Chavot, βραβευμένου με αστέρι Michelin, αποδεικνύονται μια επιτυχημένη φόρμουλα που εκτοξεύει το εστιατόριο στην κορυφή της γαστρονομικής σκηνής του Λονδίνου. Ενδυματολογικός κώδικας: Κομψό ένδυμα, οι γραβάτες δεν είναι απαραίτητες.
Beefbar, Παρίσι
H φρεσκάδα και ερωτικά φορτισμένη αισθητική της Art Nouveau δεν απογοητεύει ποτέ. Το Beefbar του Παρισιού αποτελεί το νέο πετράδι των -διεθνώς αναγνωρισμένων αρχιτεκτόνων εσωτερικών χώρων- Emil Humbert και Christophe Povet, γεμάτο από εμπνεύσεις Art Nouveau και Art Deco.
Φιλοξενείται σε ένα κτήριο, πολιτιστική κληρονομιά του Παρισιού, χρονολογίας 1898, το οποίο παραμένει ακλόνητο αισθητικά από το πέρασμα του χρόνου. Οι εσωτερικοί χώροι διαθέτουν πλούσια χρωματική παλέτα, στην οποία κυριαρχούν το λαδί, το κόκκινο και το χρυσό. Οι τοίχοι είναι διακοσμημένοι με όμορφους πίνακες με γυναικείες φιγούρες και τοιχογραφίες της Jules Wielhorski. Το εστιατόριο είναι μια πραγματική πανδαισία για τα μάτια, ενώ δικαίως θεωρείται ένα από τα πιο πολυτελή bistro της πόλης.
Le Meurice Alain Ducasse, Παρίσι
Η λογική πίσω από το παριζιάνικο Le Meurice είναι η επιστροφή στη βάση, το ξεκίνημα από την αρχή, τότε που τα αρώματα και οι γεύσεις ήταν αυθεντικές. Ο σεφ Amaury Bouhours και η ομάδα του επιστρέφουν στις θεμελιώδεις αρχές της γαλλικής υψηλής κουζίνας αναβαθμίζοντας την ακρίβεια και λεπτότητα του μαγειρέματος.
Μόνο ένας χώρος θα μπορούσε να υπηρετήσει έναν τέτοιο σημαντικό σκοπό. Ενα γαλλικό παλάτι εμπνευσμένο από τον Μεγάλο Αιώνα (Grand Siècle), του Λουδοβίκου του 13ου. Εκεί όπου η κομψότητα συναντά την βασιλική πολυτέλεια. Από το άνοιγμά του, στην rue de Rivoli, το 1835, το Le Meurice γνώρισε πολλές προσπάθειες εξωραϊσμού. Η πρώτη, από το 1905 έως το 1907, υπό την ηγεσία του αρχιτέκτονα Henri Nénot, έφερε τις προσθήκες των δύο τοιχογραφιών του ακαδημαϊκού ζωγράφου Théophile Poilpot, οι οποίες εκτελέστηκαν σε πνεύμα Commedia dell’ arte και εξακολουθούν να κοσμούν την τραπεζαρία του εστιατορίου le Meurice Alain Ducasse. Εμπνευσμένη από το Salon de la Paix στο Chateau de Versaille, η σάλα υμνεί την κλασικότητα με αντικείμενα όπως καθρέφτες αντίκες, κρυστάλλινοι πολυέλαιοι, μπρούντζος, ακριβό μάρμαρο και τοιχογραφίες. Τα μεγάλα παράθυρα πλαισιώνουν τη θέα με τους κήπους Jardins des Tuileries. Η κλασική φινέτσα του Le Meurice σε συνδυασμό με τις σύγχρονες γαστρονομικές πινελιές, μετατρέπουν το εστιατόριο σε μια αξέχαστη αισθητική εμπειρία.
Le Louis XV – Alain Ducasse à l’Hôtel de Paris, Monte-Carlo
Οταν ο οδηγός Michelin βαθμολογεί ένα εστιατόριο με τρία αστέρια και χαρακτηρίζει την κουζίνα του εξαιρετική, τότε σίγουρα πρόκειται για ένα μοναδικό γαστρονομικό ταξίδι.
Η τραπεζαρία του εστιατορίου είναι τόσο πολυτελής ακόμα και για τον ίδιο τον Λουδοβίκο τον ΧV. Περίτεχνα γύψινα και σπειροειδή έργα, μια τεράστια θολωτή, ζωγραφισμένη οροφή και τα επιχρυσωμένα αντικείμενα, μετατρέπουν το εστιατόριο σε ένα παλάτι. Το Le Louis XV, κομμάτι των Βερσαλλιών, καθώς εντοπίζεται 950 χιλιόμετρα νότια τους, είναι μια ωδή σε καθετί κλασικό. Βασικός εμπνευστής ο Alain Ducasse, ο οποίος σφυρηλάτησε το στυλ του, επιβάλλοντας τον νέο του απαιτητικό και αριστοτεχνικό γαστρονομικό κλασικισμό, με γνώμονα πάντα την ουσία των υλικών.
Voskhod, Μόσχα
Εδώ μεταφερόμαστε σε ένα μαξιμαλιστικό μεν, φουτουριστικό δε, περιβάλλον. Το Voskhod αν και βρίσκεται στο πάρκο Zaryadye και θεωρείται ως ένα από τα κεντρικά εστιατόρια της Μόσχας, ταξιδεύει τον επισκέπτη του στο διάστημα. Το εστιατόριο αποτίει φόρο τιμής στη σοβιετική εποχή, με ένα μενού το οποίο συνδυάζει έξυπνα τα πιάτα των λαών της πρώην ΕΣΣΔ, συμπεριλαμβανομένων των κρατών της Βαλτικής, της Ουκρανίας και της Κεντρικής Ασίας.
Ωστόσο αυτό που κάνει το Voskhod να ξεχωρίζει έγκειται στην λεπτομέρεια της διακόσμησης. Κεντρικό άξονα αποτελεί η εξερεύνηση του διαστήματος, ένα θέμα στο οποίο οι Ρώσοι έδιναν πάντα ιδιαίτερη βαρύτητα. Τα μαξιμαλιστικά στοιχεία είναι διάχυτα στον χώρο με πορτοκαλί-μπλε καθίσματα art-deco, μοναδικές ανάγλυφες τοιχοποιίες και η χρήση ρετρό πλαστικών που θυμίζουν το παρελθόν, να συνδυάζονται απόλυτα με έναν φουτουριστικό πολυέλαιο που θυμίζει την κίνηση των πλανητών στην τροχιά τους γύρω από τον Ηλιο. Είναι σαν να περιμένεις να εμφανιστούν από κάπου η Laika, o Yuri Gagarin και η Valentina Tereshkova, η πρώτη γυναίκα κοσμοναύτης.
The Grill, Νέα Υόρκη
Το grill, απλά και μόνο σαν λέξη ενέχει για τους Αμερικάνους μια σημασία που ξεπερνάει τις διατροφικές τους συνήθειες και εξαπλώνεται στο πεδίο της κουλτούρας και του πολιτισμού τους. Με απλά λόγια, αποτελεί για αυτούς ένα πολιτισμικό σημείο συνάντησης.
Το Grill της Νέας Υόρκης, πήρε αυτόν τον θεσμό της αμερικανικής κουλτούρας, τον εκσυγχρόνισε και επανάφερε την χαμένη χρυσή αίγλη και πολυτέλεια του Μαχάταν. Εδώ ο μαξιμαλισμός επιτυγχάνεται μέσω του φωτός. Εντονα ροζ, φούξια χρώματα πρωταγωνιστούν και θυμίζουν μια ανοιξιάτικη βόλτα στην πόλη. Πρόκειται για ένα παλιό κτήριο, που παρ’ όλες τις ανακαινίσεις- ο χώρος-πάνελ από μαόνι, οι κουρτίνες που κυματίζουν σαν μηχανή αέναης κίνησης και οι χάλκινες ράβδοι του Richard Lippold, που κρέμονται πάνω από το μπαρ με τρόπο που θυμίζει τον παλιό ορίζοντα του Μανχάταν – μοιάζει λίγο πολύ ίδιο. Αυτό το θεματικό εστιατόριο ταξιδεύει τον επισκέπτη στην χρυσή εποχή του 1950 του Μανχάταν. Τον προσκαλεί να γίνει κομμάτι της ιστορίας, τόσο μέσω του μενού του, όσο και μέσω της αισθητικής του.
Eleven Madison Park, Νέα Υόρκη
Μεγάλη πόλη, πολλές επιλογές. Ισως το Eleven Madison Park να είναι και από τις πιο καλές. Ενα εξαιρετικό εστιατόριο που βρίσκεται στην καρδιά της Νέας Υόρκης. Το εστιατόριο έχει θέα στο Madison Square Park, ένα από τα πιο όμορφα πάρκα του Μανχάταν, και βρίσκεται στη βάση ενός ιστορικού κτιρίου Art Deco αισθητικής, στη γωνία της East 24th Street και της λεωφόρου Madison.
Ισως όχι το πιο μαξιμαλιστικό ρεστοράν, αλλά ένα μέρος ωδή στην cult Αμερική. Συνδυάζει με μοναδικό τρόπο τις πορτοκαλί και πράσινες δερμάτινες και βελούδινες υφές με τα μωσαϊκά εμπνευσμένα από τον πριμιτισβό έργα του Rashid Johnson.
Τα τρία αστέρια Michelin του Eleven Madison Park και η πολυτελής απλότητά του πολύ δύσκολα θα σας απογοητεύσει. Είτε πρόκειται για μια μέθοδο προσέλκυσης μιας νέας γενιάς θαμώνων που επιθυμούν έντονα να δημοσιεύουν την εμπειρία τους, όσο και να μελετούν το μενού, είτε πρόκειται για μια αντανάκλαση της ευρύτερης ανάγκης να φτιάξουμε το κέφι μας σε χαλεπούς καιρούς, τα παραπάνω εστιατόρια πετυχαίνουν σίγουρο έναν σκοπό. Από τη vintage διακόσμηση και τις προσαρμοσμένες τοιχογραφίες, μέχρι τα σύγχρονα πολυτελή παλάτια, ένα είναι σίγουρο: Η επίσκεψη σε ένα από αυτά τα εστιατόρια πρόκειται να σας μείνει αξέχαστη.