Τα πιο ιδιαίτερα ξενοδοχεία και resort της Ασίας, έχουν πάντα την υπογραφή του interior designer και αρχιτέκτονα τοπίου Βill Bensley.
Είκοσι δύο τέντες κρυμμένες στη ζούγκλα που αφηγούνται ιστορίες για τους πρώτους Oλλανδούς αποίκους του Μπαλί, τον 18ο αιώνα. Ένα ξενοδοχείο που αναβιώνει τη ζωντάνια των Roaring Twenties αλλά και την αίγλη της όπερας του Ανόι. Ένα εγκαταλελειμμένο πανεπιστήμιο στο νησί Phu Quoc του Βιετνάμ, που μετουσιώνεται σε resort πολυτελείας. Τα project που έχει στο portfolio του, το μικρό αλλά δυναμικό ατελιέ αρχιτεκτονικής, design, αρχιτεκτονικής τοπίου και τέχνης του Βill Bensley δεν είναι απλώς ξενοδοχεία και θέρετρα αλλά αφηγήματα απόδρασης. Δεν προσφέρουν μόνο καταφύγιο από την καθημερινότητα και την συνήθεια, αλλά πολυαισθητηριακές εμπειρίες. Πώς το πετυχαίνει; Με μια αίσθηση θαύματος, φαντασίας και ιστορίας, ή με μια πλήρη βύθιση στην απλότητα και τη φύση.
Για εκείνον, ένα ξενοδοχείο «πρέπει να είναι σαν μια ταινία, και να έχει μια πλοκή που να αξίζει να την δεις περισσότερες από μία φορές». Επινοεί ιστορίες και γράφει σενάρια – οι ήρωές τους μένουν στις σουίτες των ξενοδοχείων που πρόκειται να σχεδιάσει. Επενδύει στο στοιχείο της έκπληξης∙ στόχος του είναι να προκαλέσει θαυμασμό, δέος, γέλιο. Άλλωστε, το μότο του Καλιφορνέζου interior designer είναι η ινδονησιακή φράση “Lebih Gila Lebih Baik” – που σημαίνει «όσο πιο περίεργο τόσο το καλύτερο».
Γεννημένος το 1959, μετά τις σπουδές αστικού σχεδιασμού στο Χάρβαρντ, ίδρυσε το στούντιο του στην Μπανγκόκ το 1989, και ένα χρόνο αργότερα, στο Μπαλί. Φέτος, ένα βιβλίο από τις εκδόσεις Thames & Hudson με τίτλο Μore Escapism: Hotels, Resorts and Gardens συγκεντρώνει όλη την φαντασμαγορία των έργων του, παρουσιάζοντας δώδεκα project του σε Καμπότζη, Ταϊλάνδη, Βιετνάμ, Ινδονησία και Λάος.
Ανάμεσά τους, το παραθαλάσσιο resort JW Marriott -γνωστό και ως Lamarck University- στο νησί Phu Qoc του Βιετνάμ, που δίνει νέα ζωή σε ένα παλιό πανεπιστήμιο που λειτουργούσε από το 1900 έως το 1940 και είχε πάρει το όνομά του από τον Γάλλο φυσιοδίφη Jean-Baptiste Lamarck. Στο βιβλίο του, ο Bensley γράφει: «Δεν μου αρέσουν τα μεγάλα, παραθαλάσσια ξενοδοχεία – άλλωστε σε ποιον αρέσουν; Όταν με προσέλαβαν να σχεδιάσω το JW Marriott στο Phu Quoc, ήξερα ότι έπρεπε να επινοήσω κάτι… Έπειτα άρχισα να σκέφτομαι… Σχεδόν όλοι μας απολαύσαμε τις φοιτητικές στιγμές μας – για κάποιους από εμάς αυτά ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας. Γιατί λοιπόν να μην φτιάξουμε ένα θέρετρο με βάση αυτές τις ευτυχισμένες στιγμές;» Όπως εξηγεί ο Bensley, στο JW Marriott έσπασε την κλίμακα ενός μεγάλου ξενοδοχείου σε μια σειρά από μικρά, έγραψε ένα περίπλοκο σενάριο που περιλαμβάνει μια ιστορία για κάθε κτίριο (πότε χτίστηκε και για ποιο σκοπό) και προσπάθησε να φτιάξει ένα μέρος που θα κάνει τους ανθρώπους να γελούν.
Το πνεύμα της πρώην πανεπιστημιούπολης αναστήθηκε με έναν παιχνιδιάρικο, διασκεδαστικό τρόπο: έδωσε ονόματα πανεπιστημιακών τμημάτων στους χώρους του ξενοδοχείου (π.χ. “Department of Chemistry” για το beach bar), και συνέλεξε πάνω από 3.000 αντίκες και χαρακτικά που χρονολογούνται από το 1760, για να δώσει στο “πανεπιστήμιο” του αυθεντικότητα – ανάμεσα τους περιλαμβάνεται ένα ασανσέρ του 19ου αιώνα, σχολικά κουδούνια τοποθετημένα στη ρεσεψιόν και vintage αθλητικά τρόπαια.
Ο Βensley παραδέχεται ότι συχνά, οι σχεδιαστές εσωτερικού χώρου πέφτουν στην παγίδα να δημιουργήσουν ξενοδοχεία που μοιάζουν με θεματικά πάρκα. Για εκείνον, το πιο ισχυρό αντίδοτο στην ανιαρή διακόσμηση είναι τα απροσδόκητα, σουρεαλιστικά στοιχεία. Όπως ένα αλογάκι από καρουζέλ που βρήκε στην Ουαλία, και το κρέμασε στην οροφή του μπαρ στο Bensley Collection – Shinta Mani Wild, ένα resort κρυμμένο σε ένα από τα τελευταία παρθένα τροπικά δάση της βροχής στη Καμπότζη.
Σε αυτή την «ουτοπία της βιωσιμότητας», όπως αποκαλεί το resort που ανήκει στον ίδιο (αγόρασε τη γη προκειμένου να τη σώσει από την αποψίλωση), όλα είναι απρόσμενα: από το zip line με το οποίο οι επισκέπτες καταφτάνουν στο μπαρ μέχρι τις δεκαπέντε πολυτελείς σκηνές εμπνευσμένες από τα ταξίδια της Jackie Kennedy στην Καμπότζη με τις υπαίθριες μπανιέρες δίπλα στους καταρράκτες.
Σε ένα άλλο project στο Μπαλί, στο Capella Ubud, το αρχικό πλάνο ήταν να χτιστεί ένα μεγάλο ξενοδοχείο μέσα στη ζούγκλα. Ο Βensley έπεισε τον ιδιοκτήτη να φτιάξει μια συλλογή από 22 πολυτελείς σκηνές – με στόχο να μην κοπεί ούτε ένα δέντρο. «Μεγάλωσα κατασκηνώνοντας σε σκηνές που σίγουρα απείχαν πολύ από αυτές που δημιουργήσαμε στο Capella Ubud. Από παιδί ήμουν λάτρης της περιπέτειας και της αφήγησης παραμυθιών κι έτσι αποφάσισα να πω την ιστορία των πρώτων Ολλανδών εποίκων που ναυάγησαν στο Μπαλί και έσωσαν τόσα αντικείμενα από τα πλοία τους ώστε κατάφεραν να φτιάξουν μια πολυτελή κατασκήνωση!» Η σύνδεση με τη φύση βρίσκεται ψηλά στην ατζέντα του Bensley, όταν σχεδιάζει τους χώρους του. Η ζούγκλα, τα τρεχούμενα νερά, τα αρώματα της φύσης προσκαλούνται στο εσωτερικό των ξενοδοχείων του. Κι όταν τον ρώτησαν πως φαντάζεται την τέλεια απόδραση, ο Bensley απάντησε: «Αληθινή ερημιά και καθόλου wifi… ».
To βιβλίο More Escapism: Hotels, Resorts and Gardens του Bill Bensley κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Thames & Hudson
Φωτογραφίες: www.bensley.com & Adam Birklay