Πώς ένας πολιτικός μηχανικός και δευτεροετής φοιτητής αρχιτεκτονικής είχε ένα ονειρεμένο ξεκίνημα στην καριέρα του. Ο Παύλος Χατζηαγγελίδης, ιδρυτής του γραφείου 314 architecture studio, αφηγείται.
“Το κτίριο H3 το σχεδίασα ως φοιτητής στο Πολυτεχνείο. Είχα κάνει μια σύνθεση για ένα σταθμό υδροπλάνου και η οποία αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για το H3”, λέει ο Παύλος Χατζηαγγελίδης. Ο σταθμός αυτός ήταν συγκεκριμένα, ένα κτίριο μέσα στη θάλασσα, το οποίο είχε ένα μακρύ όγκο που χρησίμευε ως καθιστικό για τους ανθρώπους που θα περίμεναν να μπουν στα υδροπλάνα. Στο πίσω μέρος υπήρχε ένα τεράστιο αντίβαρο το οποίο εξισορροπούσε τον μπροστινό όγκο. Και όλο αυτό το στήριζε μια τεράστια κολώνα μέσα στη θάλασσα.
Ετσι και στο H3, ο καταξιωμένος σήμερα αρχιτέκτονας, δημιούργησε ένα μακρύ “όγκο” στον πρώτο όροφο ο οποίος είναι τα καθιστικά και το “αντίβαρο” ήταν το σαλόνι που ήταν το καθιστικό στο ισόγειο. Ο μεγάλος όγκος πατάει σε δύο κολόνες λοξές οι οποίες μπορεί να μην βρίσκονται μέσα στη θάλασσα, αλλά σε μια λίμνη που περιβάλλει το κτίριο και στο μπροστά της κομμάτι γίνεται πισίνα. Η έμπνευση προήλθε και από την αγάπη του ιδιοκτήτη για τη θάλασσα και τα γιοτ. “Θα μπορούσε να θυμίσει ως κτίριο και ένα σκάφος που κινείται στο νερό”, όπως λέει ο ίδιος. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα έργο μοντέρνας αρχιτεκτονικής που έχει επηρεαστεί από τα projects του Oscar Niemeyer με πολλές μίνιμαλ και δυναμικές φόρμες.
Ο ιδιοκτήτης της κατοικίας είναι ένας δυναμικός επιχειρηματίας που είχε δραστηριότητες στη Ρωσία και ο οποίος ήθελε να στεγάσει εκεί την οικογένεια του στην Ελλάδα. “Σαν πολιτικός μηχανικός και φοιτητής 2ου έτους αρχιτεκτονικής του έκανα αυτήν την πρόταση -τότε δεν υπήρχε το γραφείο 314 architecture studio- την οποία έκανα σε μια μακέτα με χαρτονάκια. Τότε δεν δούλευα ακόμα καν τα τρισδιάστατα προγράμματα. Γενικότερα έχω μια πολύ καλή ανάμνηση αυτού του project γιατί μοιάζει σαν τη χαμένη παιδικότητα που αναζητά ένας καλλιτέχνης. Αυτό το έργο ήταν για εμένα το πρώτο μου δείγμα γραφής στην αρχιτεκτονική, άρα ήταν σε νηπιακό στάδιο η συνθετική μου αναζήτηση. Υπάρχει αυτή η παιδικότητα σε αυτό το project και φαίνεται”.
Ενα πολύ μεγάλο τμήμα υλοποίησης του έργου έγινε από αποφάσεις που λαμβάνονταν επί τόπου στην οικοδομή. “Πήγαινα κάθε εβδομάδα εκεί και μελέτη εφαρμογής δεν υπήρχε. Η μελέτη έγινε πάνω σε γυψοσανίδες μέσα στην οικοδομή. Εκανα σκαριφήματα θα έλεγα, μέσα στην οικοδομή. Είχα σχεδιάσει ένα σκίτσο στον τοίχο μιας γυψοσανίδας. Αλλά είχαν έρθει οι άνθρωποι που θα έβαφαν. Κάποιος ξήλωσε τη συγκεκριμένη γυψοσανίδα κι έβαλε μια άλλη στη θέση της για να σώσει το σχέδιο. Οπότε όταν γύρισα στην οικοδομή μου έδειξε το κομμάτι γυψοσανίδας και μου είπε “έχω τα σχέδια σου”.
Όταν τελείωσε το έργο, o ιδιοκτήτης αισθάνθηκε υπερήφανος. “Ήταν σημαντικό που ο πελάτης μοιράστηκε μαζί μου το όραμα του και το έργο βγήκε όπως έπρεπε να βγει. Ήμουν πολύ τυχερός που μου συνέβη κάτι τέτοιο. Ήταν για μένα η «ευνοϊκή αρχή» που περιγράφει ο Πάουλο Κοέλιο. Σε αυτό το έργο χρωστάω ένα πολύ μεγάλο μέρος της πορείας που έχει το γραφείο μου. Το έργο κατέβηκε ως υποψήφιο στα ελληνικά βραβεία αρχιτεκτονικής και παρότι ήταν κάτι πολύ ριζοσπαστικό, δεν προκρίθηκε. Το έργο είχε παρουσιαστεί μόνο στο Archdaily, τη μεγαλύτερη online εφημερίδα αρχιτεκτονικής διεθνώς. Μια εβδομάδα μετά την υποψηφιότητα μας για τα ελληνικά βραβεία, το έργο ψηφίστηκε στο Archdaily ως ένα από τα είκοσι καλύτερα στον κόσμο, σε μια λίστα μαζί με ιερά τέρατα όπως οι Kengo Kuma και Zaha Hadid. Αυτό ήταν μια μεγάλη δικαίωση».
