Μεγαλώνοντας, ο Χο Κουόν Πινγκ δεν πίστευε ότι θα γινόταν επιχειρηματίας, πόσο μάλλον μεγιστάνας ξενοδοχείων.
«Δεν ήθελα πάντα να γίνω επιχειρηματίας», δήλωσε στο CNBC Make It. «Απλώς τις λίγες φορές που δούλευα για άλλους ανθρώπους, δεν πήγαινε και πολύ καλά … Είμαι αρκετά ατομικιστής. Έγινα επιχειρηματίας κυρίως επειδή δεν είχα πολλές επιλογές».
Σήμερα, ο 72χρονος είναι ο ιδρυτής και εκτελεστικός πρόεδρος της Banyan Group, μιας εταιρείας που δραστηριοποιείται στον κλάδο της φιλοξενίας με χαρτοφυλάκιο 12 παγκόσμιων εμπορικών σημάτων, περισσότερα από 80 ξενοδοχεία και θέρετρα, μαζί με σπα, γκαλερί και κατοικίες σε περισσότερες από 20 χώρες.
Η εταιρεία, η οποία είναι εισηγμένη στο Χρηματιστήριο της Σιγκαπούρης, είχε έσοδα ύψους 242 εκατομμυρίων δολαρίων το 2023. Η Banyan Group έχει κεφαλαιοποίηση αγοράς 225 εκατομμυρίων δολαρίων, σύμφωνα με τα στοιχεία του LSEG.
Τα πρώτα χρόνια και οι πρώτες προκλήσεις
Ο Χο μοιράστηκε κάτι για τον εαυτό του που για κάποιους μπορεί να αποτελεί έκπληξη: Είχε φυλακιστεί στα νιάτα του.
Είπε ότι τα πρώτα χρόνια της ζωής του επηρεάστηκαν πολύ από την έντονη επιθυμία του να ασχοληθεί με κοινωνικά ζητήματα.
Ενώ σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ήταν ενεργός φοιτητής ακτιβιστής ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, ο οποίος αναφερόταν επίσης ως «αμερικανικός πόλεμος» στο Βιετνάμ.
Συμμετείχε και σε άλλες διαμαρτυρίες στην πανεπιστημιούπολη, με πιο σημαντική μία κατά του Αμερικανού εφευρέτη και φυσικού Γουίλιαμ Σόκλεϊ, η οποία τελικά οδήγησε στην απομάκρυνσή του από το ίδρυμα.
«Με έδιωξαν λόγω της συμμετοχής μου στην Ένωση Μαύρων Φοιτητών και της διαμαρτυρίας μας ενάντια στον Γουίλιαμ Σόκλεϊ, ο οποίος είχε κερδίσει το βραβείο Νόμπελ για τη δημιουργία ημιαγωγών. Ο ίδιος όμως ο Σόκλεϊ, υποστήριζε αμφιλεγόμενες απόψεις όσον αφορά την ευγονική — την ιδέα ότι κάποιες ομάδες ανθρώπων θα έπρεπε να περιοριστούν στη δυνατότητα αναπαραγωγής τους. Έγραψε βιβλία που πρότειναν, μεταξύ άλλων, ότι οι μαύροι πρέπει να υποβληθούν σε τέτοιους περιορισμούς», δήλωσε ο Χο.
Ως αποτέλεσμα, ο Χο κρίθηκε ένοχος από τη δικαστική επιτροπή της πανεπιστημιούπολης η οποία του αφαίρεσε το δικαίωμα ακαδημαϊκής φοίτησης, οδηγώντας έτσι στην αποβολή του από το πανεπιστήμιο. Στη συνέχεια, αποφάσισε να εγκαταλείψει το Στάνφορντ και επέστρεψε στη Σιγκαπούρη, όπου ολοκλήρωσε την εθνική του θητεία και ξανάρχισε τις πανεπιστημιακές του σπουδές.
«Έπρεπε να ξεκινήσω από το μηδέν και ήταν πραγματικά βαρετό, οπότε άρχισα να γράφω ως ανεξάρτητος δημοσιογράφος σε ένα περιοδικό που υπήρχε τότε, το Far Eastern Economic Review», δήλωσε. «Άρχισα να γράφω για την πολιτική της Σιγκαπούρης, κάτι που δεν άρεσε στην κυβέρνηση. Έτσι, φυλακίστηκα βάσει του νόμου περί εσωτερικής ασφάλειας επειδή ήμουν φιλοκομμουνιστής».
Αυτό συνέβη το 1977 και κατά τη διάρκεια της δίμηνης φυλάκισής του μπήκε στην απομόνωση – μια περίοδος που περιγράφει ως «τρομακτική, μοναχική και καταθλιπτική».
Μετά την αποφυλάκισή του, ο Χο ξανά επέστρεψε στο περιοδικό ως δημοσιογράφος και μετακόμισε στο Χονγκ Κονγκ με τη σύζυγό του, Κλερ Τσιάνγκ. Οι δυο τους μετακόμισαν σε ένα μικρό ψαροχώρι στο νησί Λάμμα, που εκεί ονομάζεται «Γιουνγκ Σου Γουάν», το οποίο μεταφράζεται ως «κόλπος του δέντρου Μπανιάν» («Banyan Tree»).
«Δεν πληρωνόμουν πολύ καλά, οπότε δεν μπορούσα να αντέξω οικονομικά να ζήσω στο Χονγκ Κονγκ ή στο Κοουλούν… οπότε δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να ζήσουμε στο νησί Λάμμα», δήλωσε ο Χο. «Αν και δεν ήμασταν πλούσιοι … περάσαμε τρία τέλεια χρόνια εκεί».
Ο Χο γεννήθηκε στο Χονγκ Κονγκ και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας μεγαλώνοντας στην Ταϊλάνδη πριν μετακομίσει στη Σιγκαπούρη. Ο πατέρας του, Χο Ριχ Χουά, ήταν επιχειρηματίας που συνίδρυσε την «Thai Wah Public Company» και ήταν επικεφαλής του «Wah Chang Group». Οι δύο αυτοί όμιλοι δραστηριοποιούνταν σε όλη την Ασία.
«Αν και οι γονείς μου ήταν αρκετά εύποροι, ήμουν πάντα λίγο επαναστάτης και ήθελα να είμαι ανεξάρτητος», δήλωσε.
Ένας νέος επιχειρηματίας
Το 1981, ο πατέρας του Χο έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο. Ως ο μεγαλύτερος γιος, ο Χο ανέλαβε την ευθύνη της οικογενειακής τους επιχείρησης.
«Αυτή η επιχείρηση ήταν σαν μικρογραφία των κινεζικών επιχειρήσεων στο εξωτερικό, δηλαδή κάναμε πολλά πράγματα, αλλά τίποτα συγκεκριμένο», δήλωσε ο Χο. «Είχαμε περίπου 10 με 12 διαφορετικές επιχειρήσεις, από κατασκευές και παραγωγή τηλεοράσεων μέχρι παραγωγή παπουτσιών Adidas, και άλλα πολλά», πρόσθεσε.
Μετά από αρκετές αποτυχίες και μαθήματα στη διαχείριση της οικογενειακής επιχείρησης, ο Χο είχε μια λαμπρή ιδέα – αντί να διευθύνει διάφορες «μικρο-επιχειρήσεις», ήθελε να επικεντρωθεί στην οικοδόμηση της δικής του μάρκας.
«Αποφάσισα τότε ότι δεν μπορούμε να βασιζόμαστε για πάντα σε άλλες εταιρείες για την παραγωγή. Πρέπει να έχουμε τον έλεγχο του πελάτη, και αυτό το πετυχαίνεις μόνο αν έχεις το δικό σου εμπορικό σήμα αι την κατάλληλη τεχνολογία. Επειδή δεν ήμουν τεχνολόγος, αποφάσισα ότι έπρεπε να δημιουργήσω το δικό μου εμπορικό σήμα», είπε.
Η αρχή της επιχείρησης
Ο Χο είχε μια λαμπρή ιδέα μια μέρα του 1984, όταν είδε ένα τεράστιο κομμάτι παράκτιας γης στον κόλπο Μπανγκ Τάο στο Πουκέτ της Ταϊλάνδης. Αποφάσισε να αγοράσει την έκταση των 550 στρεμμάτων, η οποία αποδείχθηκε ότι ήταν ένα εγκαταλελειμμένο ορυχείο, σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση της εταιρείας.
Μετά από χρόνια αποκατάστασης, ο Χο εργάστηκε μαζί με τη σύζυγό του και τον αδελφό του -ο οποίος είναι αρχιτέκτονας- για να σχεδιάσει και να αναπτύξει διάφορα ξενοδοχεία και θέρετρα στην περιοχή. Το «Laguna Phuket», το πρώτο ολοκληρωμένο θέρετρο προορισμού στην Ασία, άνοιξε το 1987, σύμφωνα με την ανακοίνωση.
«Σχεδιάσαμε το πρώτο ξενοδοχείο και καταφέραμε να βρούμε μια ταϊλανδέζικη εταιρεία για να το διαχειριστεί. To δεύτερο ξενοδοχείο διαχειρίστηκε η Sheraton, μια από τις πιο γνωστές αλυσίδες ξενοδοχείων παγκοσμίως. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβαν επίσης άλλες εταιρείες και ούτω καθεξής», δήλωσε ο Χο. «Το τελευταίο όμως κομμάτι γης δεν είχε παραλία οπότε κανείς δεν ήθελε να το διαχειριστεί».
«Τότε σκέφτηκα: «Θα ήθελα να το κάνω εγώ: Γιατί δεν ξεκινάμε τη δική μας μάρκα;».
Για να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι δεν υπήρχε παραλία σε εκείνο το κομμάτι γης, ο Χο αποφάσισε να χτίσει ιδιωτικές βίλες με πισίνα για την καθεμία.
«Αυτό έγινε πριν από 30 χρόνια, οπότε η ιδέα ενός ξενοδοχείου που να αποτελείται μόνο από βίλες με πισίνες δεν υπήρχε τότε… Επίσης, ήμασταν από τους πρώτους που εισάγαμε το «τροπικό σπα»», είπε.
Το 1994, το κορυφαίο πολυτελές θέρετρο του ομίλου «Banyan Tree Phuket» άνοιξε τις πόρτες του, συμπεριλαμβανομένου του πρώτου «τροπικού σπα», το «Banyan Tree Spa» – ένα όνομα εμπνευσμένο από τα ευτυχισμένα χρόνια που ο Χο πέρασε με τη σύζυγό του στο «Banyan Tree Bay» του Χονγκ Κονγκ.
«Η καινοτομία δεν πέφτει από τον ουρανό … προέκυψε επειδή υπήρχε μια ανάγκη», δήλωσε.
Το 2006, η Banyan Tree Holdings Limited μπήκε στο Χρηματιστήριο της Σιγκαπούρης και το 2024, Banyan Group ανακηρύχθηκε ως η κεντρική μάρκα για όλα τα εμπορικά σήματα της εταιρείας.
«Ο κόσμος με ρωτάει αν έχω εγκαταλείψει τις αρχές μου για τα χρήματα ή την επιτυχία, και θα έλεγα: «Όχι, απλώς μεγάλωσα. Ορισμένα από τα πράγματα που έκανα δεν θα μπορούσα να τα συνεχίσω για πάντα. Το αποτέλεσμα θα ήταν να μπω μόνιμα στη φυλακή», δήλωσε ο Χο. «Αλλά αυτό που θέλαμε να κάνουμε από την άποψη της κοινωνικής αλλαγής, νομίζω ότι το κάνουμε στην πραγματικότητα μέσω της Banyan Tree».
Διαβάστε ακόμη
Ταμείο Μικροπιστώσεων: Αρχίζουν τα χαμηλότοκα δάνεια για πολύ μικρές 3.300 επιχειρήσεις
Υδρογονάνθρακες: Ο Γολγοθάς των operators στα θαλάσσια και χερσαία οικόπεδα των εγχώριων κοιτασμάτων
Για όλες τις υπόλοιπες ειδήσεις της επικαιρότητας μπορείτε να επισκεφτείτε το Πρώτο Θέμα