Η Αμερική, όπως και να το κάνουμε, είναι η χώρα της υπερβολής σε όλα της, από τις μπριζόλες και τα χάμπουργκερ μέχρι τη woke ατζέντα και το #metoo που μεσουράνησε για μια πενταετία και τώρα λοιδορούνται σαν τα ίδια τα εμβόλια για την COVID που οι δικές τους εταιρείες βρήκαν και επέβαλαν παγκοσμίως

Τώρα ήρθε η ώρα της μεγαλύτερης υπερβολής και μαζί επιβολής του δικού τους imperium στον υπόλοιπο κόσμο. Από την περασμένη Δευτέρα που ανέλαβε ο πλανητάρχης έχει τρελάνει στο μπούλινγκ το σύμπαν, απειλεί με μέτρα και αντίμετρα, δασμούς, αποκλεισμούς και κατακλυσμούς, έχοντας πλάι του έναν μάλλον όχι και πολύ ισορροπημένο, όπως τον βλέπω, δισεκατομμυριούχο, τον Μασκ, που έχει την εντύπωση -για την ώρα- ότι συγκυβερνάει με τον Τραμπ τον πλανήτη όλο, μέχρι φυσικά να εκνευριστεί ο Αμερικανός πρόεδρος και να τον… στείλει.

Δεν ξέρω στη ζυγαριά της προεδρίας Τραμπ τι θα είναι απαραίτητα κακό και τι καλό, γιατί τον τερματισμό του πολέμου στη Μέση Ανατολή τον πιστώνεται ο ίδιος, όπως κι εκείνον στην Ουκρανία, αν έρθει, όπως όλοι πιστεύουν, σε λίγες ημέρες ή έστω μήνες. Δεν βλέπω επίσης κακό για τους Αμερικανούς τον έλεγχο των συνόρων τους ή τη μείωση των φόρων και μια σειρά από προστατευτικά μέτρα που θα βοηθήσουν την οικονομία τους. Δικαίωμα και υποχρέωσή του να κοιτάξει πρώτα την Αμερική.

Επειδή όμως εμείς δεν είμαστε Αμερικανοί πολίτες, παρότι ανήκουμε και πιστεύουμε στη Δύση και στον δυτικό πολιτισμό και τρόπο ζωής, κάπου εδώ ήδη έπρεπε ως Ευρωπαίοι να έχουμε τραβήξει μια γραμμή. Δεν χρειάζεται να γίνει Σύνοδος Κορυφής για να απαντήσει κανείς στο καθημερινό μπούλινγκ του Τραμπ και του Μασκ ή όποιου άλλου τύπου, αλλά σίγουρα δεν βοηθάει καθόλου στην εικόνα που αποκτούν οι Ευρωπαίοι πολίτες για τους ηγέτες τους και ειδικά για το ιερατείο των Βρυξελλών όταν απλώς… κοιτούν απορημένοι τους Αμερικανούς να λοιδορούν και να υβρίζουν εκλεγμένους ηγέτες και χώρες.

Οταν θα έρθει η ώρα και μάθουμε τι επιπλέον δασμούς θα επιβάλουν οι ΗΠΑ στην Ευρώπη και σε ποια προϊόντα, τότε θα απαντήσει και η Ευρώπη με ανάλογους δασμούς και μέτρα. Από αυτή την πολιτική δεν θα χάσει μόνο η Ευρώπη ίσως μία μονάδα από το μέσο ΑΕΠ της, αλλά και η Αμερική αν όχι το ίδιο, κάτι λιγότερο, αλλά πάντως όχι αμελητέο. Αυτή την ώρα, πάντως, δεν είναι γνωστό και άρα ούτε μετρήσιμο ποιος θα χάσει τι από την αλληλοεπιβολή δασμών από ήπειρο σε ήπειρο, αλλά πάντως με βεβαιότητα η αύξηση των δασμών ακριβαίνει τα εισαγόμενα προϊόντα και φυσικά δημιουργεί ακρίβεια και πληθωρισμό. Κι αυτό ασφαλώς ισχύει και για τις ΗΠΑ.

Σήμερα λοιπόν αυτό που στ’ αλήθεια συμβαίνει είναι ότι ο Τραμπ επιχειρεί να ασκήσει κάτι σαν παγκόσμιο μπούλινγκ κυρίως στην Ευρώπη και στην Κίνα, με σκοπό να καθίσουν -σε σύντομο χρονικό διάστημα- στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να τους πάρει ό,τι μπορεί παραπάνω υπέρ της χώρας του ή υπέρ των φίλων του ολιγαρχών που στο σύνολό τους έχουν στοιχηθεί από πίσω του αφήνοντας τις δήθεν ιδεολογικές διαφορές που προέβαλλαν στην πρώτη θητεία του.

Αντίστοιχα λοιπόν και παρά τις όποιες διαφορές της η Ευρωπαϊκή Ενωση θα πρέπει να στοιχηθεί -όσο το δυνατόν- σαν μια πολιτική και οικονομική οντότητα και να διαπραγματευτεί για το κοινό καλό, όσο κι αν αυτό φαντάζει δύσκολο ή έστω και απίθανο σήμερα. Το έχει ξανακάνει στο πρόσφατο παρελθόν με τη δοκιμασία της COVID, στην περίοδο της οποίας λειτούργησε συντεταγμένα και πήρε μέτρα, έφτιαξε το Ταμείο Ανάκαμψης και συνέβαλε αποφασιστικά στο να ξεπεράσουν οι ευρωπαϊκές χώρες τη σοβαρή οικονομική κρίση που δημιούργησε η πανδημία.