Κατά μία εκδοχή, θα μπορούσε να πει κανείς, πως ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς, κατά την κινέζικη παροιμία. Στιγμή δεν μας αφήνουν να πλήξουμε. Ήρεμους πάντως δεν τους λες, ούτε προβλέψιμους.
Η μεγάλη ευρωπαϊκή μας οικογένεια, σε ένα οικονομο-πολιτικό vertigo, δυο πόλεμοι διαρκείας στην ευρύτερη γειτονιά μας και ο ασκός του Αιόλου που αρχίζει να ανοίγει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, δημιουργούν ένα σκηνικό τέλειας καταιγίδας. Την ίδια ώρα, εμείς μια μικρή χώρα που προσπαθεί να βρει ξανά τον βηματισμό της μετά τις πολυετείς περιπέτειες, θέλουμε να πιστεύουμε πως όλα όσα συμβαίνουν ή μέλλει συμβούν, θα μας αφήσουν άθικτους και ανεπηρέαστους να συνεχίζουμε τις προσπάθειες ανάκτησης των απολεσθέντων!
Πέραν της γενικής εικόνας όμως, και στο εσωτερικό, τα δικά μας μικρά και μεγάλα θέματα, δεν μας αφήνουν στιγμή να «πλήξουμε». Από το ποιος θα είναι ο ένοικος του προεδρικού μεγάρου στην επόμενη πενταετία μέχρι τη διαιωνιζόμενη ανομία απ’ άκρου εις άκρον.
Από τις γραφικές ελληνικές περσόνες που κάλεσε ο Τραμπ στην ορκωμοσία του μέχρι τη Ζωή (μία είναι η Ζωή) που προτείνει τον πατέρα της για Πρόεδρο της Δημοκρατίας! Από τους βραβευμένους αστυνομικούς που είναι παράλληλα και «προστάτες» των οίκων ανοχής, μέχρι τους αστυνομικούς που δεν στέλνουν στο αυτόφωρο επί τόπου επικίνδυνους από το μεθύσι νταήδες οδηγούς και τους αφήνουν να στέλνουν στον άλλο κόσμο ανθρώπους που απλά είχαν την ατυχία να βρεθούν στο δρόμο τους!
Πλήττουμε όμως αφόρητα αλλά διασκεδαστικά, από τις ίδιες και ίδιες επί χρόνια δηλώσεις των πολιτικών προϊσταμένων που μετά από κάθε «στραβή» λένε πως το μαχαίρι θα φθάσει στο κόκκαλο, αλλάζουν τους επικεφαλής μιας διεύθυνσης και τους στέλνουν επικεφαλής σε κάποια άλλη υπηρεσία ή περιοχή και πως οι νόμοι εφαρμόζονται προς όλους, όσο ψηλά κι αν… βρίσκονται! Αν είχαν βέβαια λίγο χιούμορ θα μπορούσαν να φέρουν στη Βουλή έναν νόμο που θα καθιστούσε… υποχρεωτική και ανεμπόδιστη επί ποινή, την τήρηση όλων των άλλων ψηφισμένων νόμων!
Στο δια ταύτα τώρα, ο Μητσοτάκης με την πρόταση, του αξιόλογου ούτως ή άλλως Κ. Τασούλα, πέτυχε συναίνεση στην… Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του που για τον ίδιο έχει προφανώς μεγαλύτερη αξία για το υπόλοιπο της θητείας του, από τις γενικότερες εντυπώσεις που δεν μεταφράζονται απολύτως σε ψήφους, αν η πρότασή του ήταν από αντίπαλο πολιτικό χώρο.
Προφανώς όταν ο Φρανσουά Μιτεράν έλεγε πως «πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων…» δεν εννοούσε πως και οι Πρόεδροι μιας χώρας είναι σύμβολα!
Όσο για τη διαφθορά στους κόλπους της αστυνομίας, δεν αποτελεί κάποιο καινούργιο φαινόμενο. Απλά τώρα λόγω ατυχών συγκυριών εμφανίζονται περισσότερα περιστατικά από έναν οργανισμό 50.000 ατόμων που ασθενεί βαρέως και χρειάζεται βαθιές τομές, από τη διαρκή και αμερόληπτη αξιολόγηση, αυστηρό εσωτερικό έλεγχο, αναγκαίες αποτάξεις με συνοπτικές διαδικασίες και μέτρηση της αποτελεσματικότητας προς όφελος του πολίτη. Κοινώς να σπάσουν αυγά, γιατί όπως γίνεται σε όλες τις δουλειές, το γεγονός πως παίρνει κάποιος μια θέση δεν σημαίνει πάντα, πως κάνει γι’ αυτή τη δουλειά.
Όλοι κρινόμαστε διαρκώς κι αναρωτιέμαι γιατί όχι και οι αστυνομικοί ή εκείνοι που διαχρονικώς βρίσκουν Μπάρμπα στην Κορώνη, ακόμα και εν έτει 2025!