Το πρόσωπο που θα επιλεγεί φυσικά και έχει τη σημασία του, όχι γιατί εκ του Συντάγματος οι εξουσίες του είναι τόσο μεγάλες ώστε να καθορίζει την πορεία της χώρας, αλλά όπως και να ’χει πρόκειται έστω και τυπικά για το ανώτατο αξίωμα, αν και είναι γνωστό ότι το σύστημα διακυβέρνησής μας είναι «πρωθυπουργοκεντρικό».

Ωστόσο, την εβδομάδα που πέρασε ένα δυσάρεστο γεγονός, ο θάνατος του επί οκτώ συνεχή έτη πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, μπορεί να αποτελέσει αφορμή για τροφή για σκέψη σε μια σειρά από πολιτικά αλλά και θεσμικά ζητήματα, κατ’ αρχήν απλά και λυμένα από τη ζωή, αλλά και ένα ακόμη πιο ουσιώδες.

Πρώτον, απλό και λυμένο διεθνώς από τη ζωή είναι ότι όταν πεθαίνει ένας εκλεγμένος πολιτικός -και δη πρωθυπουργός- σε συνθήκες δημοκρατίας, οι υπόλοιποι πολιτικοί δεν λειτουργούν λες και είναι τρολ του Διαδικτύου. Τι νόημα έχει μόλις φύγει από τη ζωή ένας άνθρωπος να αρχίσεις να τον κρίνεις πολιτικά ή και να τον υβρίζεις, πάντα υπάρχει χρόνος και τρόπος κρίσης, αλλά πάντως όχι όταν ο άλλος είναι άταφος και η οικογένειά του ζει τις πρώτες στιγμές θλίψης και πένθους.

Δεύτερον, όταν είσαι πρώην πρωθυπουργός πρέπει να έχεις έναν πολύ σοβαρό λόγο για να μην πας στην κηδεία ενός επίσης πρώην πρωθυπουργού, έστω και του «απέναντι» κόμματος, αυτά είναι δεδομένα μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας -μην πω απλά θεσμικής συμπεριφοράς- και αναφέρομαι στην απουσία του Καραμανλή και του Σαμαρά. Οσον αφορά τον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος είχε «κληρονομήσει» και την προεδρία του ΠΑΣΟΚ… με απευθείας ανάθεση από τον εκλιπόντα, δεν υπάρχουν λόγια. Μάλλον θα πρέπει να του καταλογιστεί το ακαταλόγιστο και φυσικά δεν περιμέναμε να το καταλάβουμε από αυτό το θλιβερό γεγονός.

Τρίτον, ειλικρινά τα 40 χρόνια που εργάζομαι ως δημοσιογράφος δεν έχω ξαναδεί από την Αριστερά τέτοιο μένος και μίσος για πολιτικό αντίπαλο όσο έβγαλαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι για έναν κεντροαριστερό ηγέτη ενός σοσιαλδημοκρατικού κόμματος όπως είναι το ΠΑΣΟΚ. Εκτός αν οι ίδιοι θεωρούν μόνο τους εαυτούς τους γνήσιους σοσιαλιστές και αριστερούς και ειδικά μετά το φιάσκο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ! Προσθέτω φυσικά στην εικόνα της μισαλλοδοξίας και την Ακροδεξιά, για να καταλήξω με βεβαιότητα ότι μάλλον κάτι καλό έκανε ο Σημίτης για να λυσσάνε όλοι αυτοί πάνω από τον τάφο του 20 χρόνια μετά την απόσυρσή του από την πολιτική ζωή.

Τέταρτον, ας πάμε στο πιο ουσιαστικό και επίκαιρο, οι πρωθυπουργοί τα τελευταία χρόνια συνηθίζουν να επιλέγουν για το ανώτατο αξίωμα της Προεδρίας ένα πρόσωπο ευρύτερης απήχησης, συνήθως κάποιον ή κάποια από την «απέναντι πλευρά», με γνώμονα πάντοτε τη θεσμικότητα και την αξία του προσώπου. Θα πείτε βέβαια ότι εδώ ο Καραμανλής και ο Σαμαράς δεν πάνε ούτε στις κηδείες των πολιτικών τους αντιπάλων, αλλά αυτός δεν είναι ο Μητσοτάκης, ο οποίος επέλεξε να τιμήσει και μάλιστα δεόντως έναν πρώην πρωθυπουργό όπως ο Σημίτης, όχι μόνο τύποις με την παρουσία του, αλλά επισημαίνοντας και τα καλά και τα σωστά που έκανε με γνώμονα την πρόοδο της χώρας και όχι την κομματική οπτική.

Αν λοιπόν τηρήσει ο πρωθυπουργός αυτό το «πολιτικό έθιμο» των τελευταίων ετών, αλλά και την κεντρώα τάση που κυριαρχεί στη διακυβέρνησή του, λογικά θα επιλέξει πρόσωπο της ευρύτερης Κεντροαριστεράς, έχοντας έτσι -εφόσον βρεθεί ο κατάλληλος- και ένα ακόμη πολιτικό όφελος. Μια ουσιαστική συμβολή στο να συντηρήσει την κυριαρχία του στον μεσαίο χώρο, γεγονός που τον κατέστησε πρωθυπουργό από το 2019 και μετά.