Μάλλον δεν θα γίνει αρχηγός στο «μαγαζί», ωστόσο η ιστορία του «νεαρού αυτοδημιούργητου επιχειρηματία από την Αμερική που ήρθε για να ηγηθεί ενός αριστερού κόμματος» θα μπορούσε να είναι χρήσιμη και διδακτική για την Κεντροαριστερά, αλλά και γενικότερα για το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα.
Σημασία δεν έχει τι είναι ή τι δεν είναι ο Κασσελάκης, αλλά σε τι βαθιά παρακμή βρίσκεται ο πολιτικός χώρος της Αριστεράς και κυρίως τι χρειάζεται για να ξυπνήσει από τον ύπνο της οπισθοδρόμησης. Νεόκοπος πολιτικός εκ του προχείρου, με σπουδαία επικοινωνιακά προσόντα, εύστοχες παρατηρήσεις, κοσμοπολίτικο στυλ, υψηλή αυτοπεποίθηση, άγνοια κινδύνου, αλλά και περιορισμένες γνώσεις, κατάφερε στο χρονικό διάστημα μιας εβδομάδας να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά του ΣΥΡΙΖΑ.
Τελικά εκείνοι που τον «εφηύραν» ή τον «φύτεψαν», όπως λένε στην Κουμουνδούρου, πρόσφεραν σπουδαίες υπηρεσίες στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μάλλον οι συνυποψήφιοί του και οι ψηφοφόροι της Αριστεράς θα έπρεπε να εκτιμήσουν περισσότερο την προσπάθεια, αντί να τη χλευάζουν. Εκεί που οι εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ έμοιαζαν με ανιαρή διαδικασία που δεν ενδιέφερε σχεδόν κανέναν, μπήκαν ξαφνικά στο προσκήνιο της επικαιρότητας, έγιναν viral στα social media και θέμα συζήτησης στις καλοκαιρινές παρέες. Και αν τελικά επιτρέψουν και στους «φίλους» να συμμετάσχουν στην εκλογική διαδικασία, δεν αποκλείεται την επόμενη Κυριακή να πάει στις κομματικές κάλπες ένας ικανοποιητικός αριθμός ψηφοφόρων.
Από τότε που ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες των «τεσσάρων» για τη διαδοχή στον ΣΥΡΙΖΑ κανείς τους δεν πρόσφερε κάτι νέο στον πολιτικό διάλογο, γι’ αυτό η κοινή γνώμη αδιαφόρησε. Από τον Τζουμάκα, που μπήκε στο ΠΑΣΟΚ πριν από μισό αιώνα, και την Αχτσιόγλου, που συναντήθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ το 2014, μέχρι τον Παππά και τον Τσακαλώτο, όλοι τους μοιάζουν να έχουν μείνει στο παρελθόν. Μπορεί να μην αναφέρουν το όνομα του πρώην αρχηγού τους, αλλά έχουν μείνει στην «εποχή του θυμού» και στα πολιτικά στερεότυπα του χθες. Μέχρι και ο Κουτσούμπας μοιάζει μπροστά τους ένας πιο σύγχρονος πολιτικός αρχηγός. Πόσο μάλλον ο τολμηρός νεαρός που έφτασε από τις ΗΠΑ και σε τρεις ημέρες απέκτησε κοινωνική δυναμική, πολλούς υποστηρικτές και ακόμη περισσότερους αντιπάλους.
Από το σχόλιο του Τζουμάκα, «γελάει η κοινωνία, έχει πέραση σε έναν κόσμο που είναι UFO, δεν έχει σχέση με τους κοινωνικούς αγώνες και δεν ξέρει για τα συμφέροντα που είναι από πίσω, είναι οργανωμένο αυτό, είναι έκφραση της παρακμής και του εκφυλισμού της πολιτικής», μέχρι τη δήλωση Φίλη, «δεν έχουμε ανάγκη από Μεσσίες και πολιτικούς του Instagram», μπορούμε να καταλάβουμε και το πραγματικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ και γιατί η υποψηφιότητα του Κασσελάκη τάραξε τα νερά. Στην Κουμουνδούρου θέλουν να λέγονται προοδευτικό κόμμα, αλλά (πέραν ολίγων εξαιρέσεων) είναι πιο συντηρητικοί κι από τους συντηρητικούς. Τρόμαξαν με τη μόρφωσή του και τα καλά αγγλικά του γιατί οι ίδιοι μια ζωή μισούν τη μόρφωση και τους «αρίστους». Πώς να δεχθούν για αρχηγό έναν υπότροφο αμερικανικού πανεπιστημίου με επιδόσεις στο 9,8, που ξέρει καλά το διεθνές χρηματοοικονομικό παιχνίδι, όταν κάποιοι από αυτούς ετοιμάζουν κρυφά σχέδια για έξοδο από το ευρώ. Μπορεί ο Κασσελάκης να τα είπε για τον Μητσοτάκη, αλλά εκείνοι θορυβήθηκαν περισσότερο γιατί ξέρουν τις αδυναμίες τους.
Το «πείραμα Κασσελάκη» έδειξε αφενός τις μεγάλες αδυναμίες του ΣΥΡΙΖΑ και αφετέρου τον δρόμο που πρέπει να κινηθεί πολιτικά, οργανωτικά και επικοινωνιακά στο μέλλον. Δεν πρέπει να βγάλουν λάθος συμπεράσματα κρίνοντας το πρόσωπο, αλλά να δουν πώς διαμορφώνονται οι νέες τάσεις στην πολιτική. Ανάλογο προβληματισμό πρέπει να προκαλέσει και στα υπόλοιπα κόμματα της Κεντροαριστεράς. Πιθανόν σήμερα να μην τα καταφέρει ο Κασσελάκης, αλλά μπορεί να επανέλθει αύριο ή να εμφανιστεί στο μέλλον κάποιος άλλος που να έχει τα ίδια προσόντα, αντίστοιχο «αφήγημα» χωρίς τις αδυναμίες του Stefanos. Ο κόσμος αλλάζει με απίστευτη ταχύτητα και όποιος μένει πίσω, χάνεται.