Πολλές ευρωπαϊκές χώρες και όχι μόνο θα αντιμετωπίσουν τις επόμενες δεκαετίες μεγάλα προβλήματα σε σχέση με το συνταξιοδοτικό τους σύστημα. Ένα τρανό παράδειγμα είναι το συνταξιοδοτικό σύστημα της Γαλλίας, όπου εμπεριέχει 42 ξεχωριστές κλίμακες ορίων συνταξιοδότησης, διαφορετικές για τους οδηγούς τραίνων και άλλες για σοπράνο της όπερας.
Την ίδια ώρα, η Γαλλία πλήττεται από απεργιακές κινητοποιήσεις με αφορμή τις νέες μεταρρυθμίσεις που φέρνει η κυβέρνηση Μακρόν στο συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας, μεταξύ των οποίων είναι η ελάχιστη σύνταξη 1.000 ευρώ (από το 2027) το μήνα για όλους και η αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης στα 64 χρόνια από τα 62.
Επομένως, το βασικό ζήτημα που καθιστά το σύστημα μη βιώσιμο είναι ότι αυξάνεται το προσδόκιμο ζωής των εργαζομένων με αποτέλεσμα οι εισφορές τους να μένουν στο ίδιο επίπεδο, ενώ να καταβάλλεται μεγαλύτερη δαπάνη για τις συνταξιοδοτικές τους ανάγκες.
Μάλιστα, η αύξηση του προσδόκιμου ζωής σε αναλογία με τη γονιμότητα ή καλύτερα με την υπογονιμότητα που υπάρχει (1,5% παιδιά για κάθε γυναίκα), δυσχεραίνει το σύστημα και γέρνει την πλάστιγγα προς την «γήρανση» του πληθυσμού ανεβάζοντας το μέσο όρο.
Η συνταξιοδοτική κρίση που βιώνουν οι χώρες παγκοσμίως αποτελεί μια ωρολογιακή βόμβα, όχι τόσο επικίνδυνη όσο η κλιματική αλλαγή, αλλά με σαφείς συνέπειες για το χρηματοπιστωτικό σύστημα και το βιωτικό επίπεδο. Το 2019 ένας στους δέκα ανθρώπους θα συνταξιοδοτηθεί, σύμφωνα με τον ΟΗΕ. Το έτος 2070, η αναλογία θα είναι: ένας στους πέντε.
Βέβαια, η Αφρική για παράδειγμα δεν έχει τόσο μεγάλο πρόβλημα καθώς ο μέσος όρος ζωής δεν είναι τόσο υψηλός. Μεγάλο πρόβλημα εμφανίζεται στη Βόρεια Αμερική, στην Ασία και την Ευρώπη. Η πιο «υψηλά ηλικιακή» χώρα είναι η Νότια Κορέα. Από την Ευρώπη, ξεχωρίζουν χώρες όπως η Ελλάδα, η Πολωνία, η Πορτογαλία κ.α.